Hi allemaal! Hier mijn eerste blog vanuit de woonkamer van het Doingooodhuis in Kampala! & het gaat goed met me!

Had ik het er eergister nog over dat ik met mijn ouders en Jac naar Schiphol zou gaan, was het een ochtend vol verassingen geworden. Om 0600 uur liep ik naar beneden en kwamen mijn broers, schoonzus en 2 nichtjes binnen!! Zoo leuk! Echt blij verrast. Eenmaal op Schiphol aangekomen in de centrale hal, zouden we met z’n allen nog even een bakkie doen. Zie ik plots ook nog mijn schoonouders opduiken! Super leuk. En daar zaten we dan met een heel koppel bij de Starbucks. Bij de drop off band, nam ik afscheid van het hele koppel en liep ik €100 armer (dik moeten bijbetalen voor mijn veel te zware koffer…) richting de douane. Deze zat boven waardoor ik nog mooi even iedereen kon uitzwaaien. Nu was ik echt alleen. Naja alleen… nee, want het was super druk op Schiphol. Dit blijkt altijd zo te zijn op maandag ochtend. Achter de douane nog even wat gegeten, gebeld met mensen en op naar de gate. 

Daar stond de blauwe KLM rakker die mij naar Oeganda zou gaan brengen. Eenmaal aan boord zat ik naast een Oegandese mevrouw. Ze leek in het begin wat star maar na mate de tijd vorderde hadden we best leuke gesprekken. Ondertussen waren we allang opgestegen, was ik super zenuwachtig geweest, maar ook weer gekalmeerd. De mevrouw vroeg mij waar ik heen ging. Toen ik zei dat ik naar Kampala ging, keek ze mij verbaasd aan en zij in haar Oegandese Engels; wat moet jij daar in godsnaam zoeken?! Na wat uitleg zei ze me dat het een mooie uitdaging zal worden voor mij. De mevrouw woont zelf in Kampala en kwam nu uit Washington. Ze zei dat de VS erg rustig is en Amsterdam ook. Kampala, volgens deze mevrouw, is één grote chaos. Ik zal het ervaren…De tijd ging best snel. Af en toe wat slapen, soms een boekje lezen, filmpje kijken, eten etc. Het eten was overigens echt prima te doen. 

Ojaaa! Op schiphol Kreeg ik nog een kaart met een cadeautje van de fam. Deze mocht ik pas in het vliegtuig open maken. Ik ging het al vrij snel uitpakken. Het was een fotoboekje met verschillende foto’s van de hele familie. Tussendoor lieve tekstjes van een ieder. En jawel, de tranen kwamen op en gingen voorlopig niet meer weg haha. Echt heel leuk om dit boekje bij me te kunnen hebben en er in te kunnen kijken. Thanks!! 

Om 22.00 uur plaatselijke tijd kwam ik aan in Entebbe. Vlucht was verder prima gegaan en eenmaal uit het vliegtuig liep ik door naar immigratie. Visum had ik al dus dit verliep vlot waarna ik door kon om mijn koffer te halen. Deze kwam ook vrijwel direct. Nu had ik al mijn spullen en kon ik naar buiten. Daar stonden tientallen taxichauffeurs die direct aan je vragen of je met hen meerijdt. Na een aantal ‘’no thankyou’s’’ stond daar mijn taxichauffeur, genaamd Charly, met een mooi kartonnen naambordje. Fijn dat dit allemaal zo snel ging! We liepen naar de auto en toen rook ik de geur van Afrika. De geur waar velen mij op hebben gewezen. Een typische geur die je bijna niet kunt omschrijven. Lijkend op de geur van brandend hout maar ook weer niet. Misschien kom ik er nog achter wat het is.

We deden mijn koffer in de auto en ik stapte aan de verkeerde kant in. Hij zei; wil jij rijden? Oeps haha ze rijden hier dus met het stuur aan de andere kant. Toen zijn we ongeveer een half uur gaan rijden voor we bij het huis aankwamen. Het was pikkedonker, en toch was er nog van alles te beleven op straat. The city never sleeps, zei Charly. Bizar was het om te zien dat er gewoon geen lantaarnpalen waren. Dat op een drukke weg waar mensen liepen en zomaar overstaken, overal brommertjes rijden, en auto’s de gekste fratsen uithalen. Het was erg gezellig onderweg. Charly vertelde mij dat er in Kampala 3 miljoen mensen wonen op een klein stukje van het land. Op een gegeven moment ging het over voetbal. Toen ik zei dat ik heel lang heb gevoetbald, vond hij dat geweldig. Cruijf, van Persie, Kuyt, Sneijder, hij kende ze allemaal! Hoe hij dat dan ook uitsprak met zijn Oegandese Engels was super grappig. Voetbal is erg populair hier zei hij. We reden door allerlei straten en ik zat me maar af te vragen hoe het er in het daglicht uit zou gaan zien. 

Toen kwamen we aan bij het huis. De grote poort werd opengedaan door de bewaker en we reden het pad op. Ik heb Charly hartelijk bedankt en stapte mijn huis voor 6 weken binnen. Eerste reactie; WAUW, wat groot!! Koen, een vrijwilliger die hier sinds gisteren is, heeft mij even rondgeleid en al het een en ander uitgelegd. Hij is eerst een aantal weken al in Zuid Afrika wezen reizen en toen hierheen gekomen. Je snapt wel dat we dus genoeg te kletsen hadden. Hij liet mij mijn kamer zien, waar 4 bedden in stonden. 1 bed was opgemaakt, voor mij. Er is hier in huis plek voor 15 personen, maar we zijn in dit huis nog maar met zijn 2. In een bijgebouwtje zitten nog 2 dames en volgende week komen er nog 2 meiden. Dit betekent dat we allemaal een eigen kamer hebben. Heerlijk. Na wat gedronken te hebben, wat spullen te hebben uitgepakt en het thuisfront te hebben gesproken, was het tijd om te gaan slapen. 

Om 07.00 uur werd ik wakker door de huis-haan. Die zal dus elke dag mijn wekker zijn. Vind het wel wat hebben. Heb best wel goed geslapen! Het bed is lekker hard, wat mijn rug serieus erg fijn vind. Ik lag in een klamboe wegens muggen, dit werkte ook prima. Lekker gedoucht en toen mijn eerste ontbijt, geroosterd brood met jam, gegeten. Koen werd om 09.00 uur opgehaald door de coördinator van Doingoood; Frank. Even kennis gemaakt met Frank. Hij ging nu eerst Koen naar zijn project begeleiden om vervolgens mij de praktische citytour te geven.

Om 10.00 uur zat ik met Frank aan een bakkie in de heerlijke tuin. Het was vanmorgen lekker warm, dus heerlijk om in de tuin te vertoeven. We bespraken het een en ander, hij gaf me de huissleutels en ik heb een helm uitgezocht. Op naar de stad! We deden de poort open en direct stond er een boda boda  (brommertaxi) die ons wilde vervoeren. Deze wilde Frank afslaan gezien het niet de bedoeling is om voor het huis een taxi te namen. Omdat, 1; je dan niet weet of het een betrouwbare chauffeur is en 2; we zo min mogelijk moeten laten blijken waar wij verblijven. Want waar blanken zijn, is geld denken ze. Frank adviseert ons om een boda boda te nemen die bij een standplaats staat. Dit zijn over het algemeen betrouwbare chauffeurs die Frank ook kent. Om de hoek bij het huis is zo’n standplaats. We liepen daar heen en onderhandelden met 2 chauffeurs over de prijs. Voor 2 personen betaalden we 4000 shilling. Dat is het bedrag delen door 4 min 3 nullen en dan nog wat minder = minder dan €1 voor een rit van 15 minuten. In ons huis hangt ook een poster met de bedragen die je voor bepaalde afstanden moet rekenen. De chauffeurs proberen natuurlijk veel geld aan je te verdienen. €1 is helemaal niks voor ons, maar hier al een prima bedrag. Afdingen is hier zeer gebruikelijk. 

Tijdens het boda boda ritje was er zo ongelofelijk veel te zien. Ik keek nu al mijn ogen uit. Ik zag verschillende soorten wegen van verharde tot echt zandweggetjes. Overal kuilen en gaten. Ik zag overal boda boda’s, auto’s en lopende mensen op de weg. Regels zijn er haast niet. Enkel continue getoeter. Ik zag hele arme mensen die op straat leven, kinderen, maar ook weer mensen in nette pakken en blousejes. Aan de ene kant hele mooie gebouwen, universiteiten en mooi aangelegde parken, en aan de andere kant echt krotjes die op instorten stonden en overal afval/vuilnis. Een groot contrast. Ik raakte niet uitgekeken, zoveel is er te zien. Het was ook wel even wennen op een boda boda. Ik zat in het begin erg gespannen achterop omdat ik dacht straks krijgen we nog een ongeluk in deze chaos. Later begon ik er al aan te wennen en het was ook wel erg lekker dat je de wind voelde. Bij een winkelcentrum hebben we een simkaart voor mij aangeschaft. Dat scheelt in kosten. Ook even gepind en wat boodschapjes gedaan. Zo kon ik zien waar ik voor dit soort dingen moet zijn en hoe je dit doet. Handiggg. 

Wat super grappig was; we zagen direct een BROOD zaak. Ja familie Klaver & Henk en Maria, de eerste is gespot! Ik vroeg aan Frank hoeveel mensen er in Kampala werk hebben, omdat ik zoveel mensen op straat zag. Hij vertelde mij dat 80% werkeloos is. Van die 80 procent hebben wel veel mensen een eigen handeltje. Vervolgens heeft Frank mij nog een aantal eettentjes laten zien waar ik bijvoorbeeld kan lunchen. Toen zijn we met de boda boda weer teruggegaan naar het huis. Eenmaal daar vertelde Frank mij dat om de hoek een mevrouw een kraampje heeft staan met groente en fruit. We liepen er even heen. Onderweg merkte ik al dat ik best wel opviel. Volwassenen maar vooral kinderen kijken lang naar je en willen contact maken. Bij het kraampje heb ik tomaten en limoenen gekocht. Wij zijn gewend om te zeggen hoeveel je wilt en de verkoper de prijs geeft. Hier kun je het beter andersom doen. Ik moest aangeven hoeveel geld ik aan tomaten wilde hebben, en zij bepaalde het aantal tomaten. Op deze manier schijn je minder snel in de maling te worden genomen. 

Eenmaal weer in het huis heb ik Frank gevraagd wat wel en niet te doen. Of ik bijvoorbeeld nu overdag gewoon buiten de poort mijn gang kon gaan. Ja, zei hij. Overdag kun je gewoon een rondje lopen of per boda boda ergens heen gaan. Let er wel op dat je niet staat te zwaaien met je telefoon, dat je niet teveel geld op zak hebt voor het geval dat en als je in drukke mensenmassa’s bent; tas voorop dragen. Ook kan ik volgens Frank met mijn camera op straat lopen, als ik er maar niet te opvallend mee doe en hem na een foto weer in de tas stop. Het is allemaal een beetje aanvoelen wanneer wel en wanneer niet. Komt vast goed.

Frank is vervolgens weggegaan en ik kon lekker even bijkomen/wat voor mij zelf doen. Heb lekker even buiten gezeten. Toen Koen thuis kwam, zijn we samen een stukje gaan lopen om de buurt te voet te verkennen. Ook nam ik mijn camera mee, omdat ik benieuwd was hoe mensen hierop reageren. We zagen veel kinderen in schooluniform lopen, de school is vast net uit. Heb wat foto’s gemaakt en zijn teruggegaan. Was leuk om praatje te maken met lokale mensen en we voelden ons veilig. Eenmaal terug, heb ik kennis gemaakt met de 2 dames die in het bijgebouw zitten. Zij zitten hier al 3 weken en doen vrijwilligerswerk op een crisisopvang voor ongepland zwangere tieners. Heel interessant en heftig wat ze allemaal al hebben meegemaakt en hebben gezien. Na een tijd kletsen zijn Koen en ik gaan koken. We hebben lekkere curry gegeten. Nu heb ik een lekker rustig avondje. Ik ga zo voor de 2e keer douchen vandaag (je voelt je hier snel vies door het stof, warmte, zonnebrand en de deet), om vervolgens op tijd te gaan slapen.

Morgen om 08.45 komt hij me halen en gaan we kennis maken op het project waar ik vrijwilligerswerk ga doen. Zin in!!

Tot de volgende,

Liefs Pauline