Zittend op de bank met een wijntje en een bakje tijgernootjes, kan ik zeggen dat mijn eerste week erop zit. Eigenlijk ben ik pas 3 dagen op het project geweest, maar ik ben aardig gesloopt.

Het waren overweldigende dagen zeg! Ik zal per dag even (lang) verhaal doen.

Woensdag 4-10-17
Vanmorgen om 08.30 kwamen Frank en Joris (de nieuwe collega van Frank) bij het huis. Frank vertelde mij nog het een en ander over het project waar ik vrijwilligerswerk doe en over de 2 locaties. Eerder heb ik al aan jullie uitgelegd dat het project 3 fasen heeft. 1: outreach, 2: drop in center, 3:boys home (24 uurs opvang). We gingen per boda boda nu eerst naar the boys home, gezien daar de directeur was. Na weer heel veel te hebben gezien tijdens de rit, kwamen we aan bij het boys home. Het hek ging open en we bevonden ons in een andere wereld. Zo vies en achterstallig de buurt was waarin het huis staat, zo netjes en nieuw is het huis zelf, voor Afrikaanse begrippen. Ik moet bij elk bezoek bij de bewaker in het gastenboek mijn gegevens opschrijven en de tijd van aankomst & vertrek.

Ik maakte kennis met veel mensen. Zowel met de begeleiding, de koks en met de kids. De kinderen zaten in het klaslokaal. Daar waren ze druk bezig met Engelse les. Het is een klein maar net klaslokaaltje. Er zat een mevrouw bij waarvan ik dacht dat zij de lerares was. Echter werkt zij normaal gesproken op kantoor en zijn er 2 leraren. Helaas hebben de 2 leraren ruzie gekregen in het bijzijn van de kinderen en zijn zij beiden ontslagen. Er wordt nu druk gezocht naar vervanging. Tot die tijd komt er elke ochtend een leraar van buiten af langs die de les op het bord schrijft waarna de kinderen vervolgens zelf hun opdrachten maken. Er zitten ongeveer 20 jongens in The boys home. Het is een vrij nieuwe groep. Leeftijden gaan van 5 tot 16 jaar. Ze kunnen bijna allemaal wel wat Engels. De ene beter dan de ander. Frank heeft me rondgeleid in het boys home. Een ruim en mooi pand. Ook de slaapzalen, waar per zaal 4 tot 6 jongens slapen, zagen er prima uit. Er wordt buiten in een semi dicht hokje gekook op elektrische ''stoves''.

Vervolgens konden we in gesprek met de directeur genaamd Isaac Hij heette mij van harte welkom. Isaac is een onwijs aardige/goede man die met passie praat over zijn project ‘’Agape ministries’’. Hij vertelde over het ontstaan. Isaac is een social worker en heeft vele jaren geleden zijn studie afgerond. Hij heeft toen 10 jaar gewerkt als social worker. Gedurende zijn baan, kwam hij op het idee om straatkinderen op te vangen en een nieuwe kans te bieden. Zo ontstond Agape Ministries. Het was toen nog erg klein, maar sinds 2013 kwam Isaac In contact met geldschieters. Mensen uit Zweden hebben financieel bijgedragen aan Agape. Ook kwam Isaac in contact met de Nederlandse organisatie; Doingoood. Via doingoood worden er fondsen geworven en donaties gedaan waardoor Agape kan blijven groeien en steeds meer voor de kinderen kan betekenen.

Wat ik zo inspirerend vind aan Isaac is dat zijn missie en visie met Agape ministeries feilloos aansluit bij mijn ideeën over effectieve hulpverlening. Agape zorgt voor de belangrijke basics. Onderdak, scholing, hygiëne, voedsel en wanneer nodig; direct medische hulp. Het verblijf van een kind wordt opgedeeld in 3 stappen; 1. Kinderen opvangen en hen in structuur brengen, 2.Rehabilitatie (psychische revalidatie) , 3. Re-integratie. Met re-integratie wordt bedoeld het kind laten ontwikkelen om vervolgens teruggeplaatst te worden in een veilige omgeving.

Wanneer de social workers denken dat het kind genoeg heeft geleerd en het kind zelf denkt genoeg eigen kracht te hebben ontwikkeld, worden ouders/familie opgespeurd. Er wordt ,wanneer mogelijk, contact gemaakt. De ouders mogen hun kant van het verhaal vertellen en deze wordt naast het verhaal van het kind gelegd. Dit is vaak erg uiteenlopend. Er wordt besproken en bekeken of beide partijen naar elkaar toe kunnen groeien en met een schone lei kunnen beginnen. Helaas is dit vaak niet mogelijk en is de situatie te onveilig voor het kind. Dan wordt er gekeken of het kind bij iemand anders in zijn netwerk terecht kan. Lukt dat niet, dan kijken ze of het kind een intern bij een bedrijf een vak kan leren en onderdak kan krijgen. Bijvoorbeeld een garagebedrijf. Mocht dit ook niet lukken, wordt er gezocht naar een adoptiegezin.

Er zijn hier in Kampala heel erg veel straatkinderen. Veel te veel om op te vangen. Agape streeft ernaar om de kinderen met 6 maanden weer terug plaatsen, maar als het kind er dan nog niet klaar voor is, kan het kind gewoon bij Agape blijven. Er wordt dus echt individueel gekeken naar het kind en zijn situatie, en er wordt niet gegeneraliseerd. Het gaat niet om kwantiteit. Je kan wel elke 6 maanden de kinderen weer op straat zetten maar dan is er een grote kans dat ze wederom straatkind worden. Het gaat om de kwaliteit van het leven terugvinden en dat heeft tijd nodig als je hoort wat ze allemaal hebben meegemaakt. Hier kan, vind ik, de hulpverlening in Nederland nog écht heel veel van leren. Ik heb het idee dat in Nederland voor alle bezuinigingen de hulpverlening een business is geworden. Opnametijden staan vast en als de ontslagdatum is bereikt, staat het volgende kind alweer voor de deur. Natuurlijk wil je alle kinderen helpen, maar je kan beter elk kind op zijn eigen tempo helpen dan een behandeling afraffelen. Ben heel blij dat ik bij Agape mag ondersteunen

Na gesproken te hebben met Isaac, gingen we met de boda naar het Drop in center. Deze ligt in een niet zo goed bereikbare wijk. Na een flink stuk hobbelen over een zandpad met alleen maar kuilen, kwamen we aan. In het Center ontmoette ik social worker; Jaria. Zij vertelde mij van alles en liet mij het center zien. Het gebouw zelf is wat ouder dan het Boys home, maar wel is het leuk versierd en in mooie kleuren geverfd door oud vrijwilligers. Dat maakte het evengoed gezellig.

Het idee van een drop in center is dat elke dag van 09.00 uur tot 14.00 uur de deuren open zijn voor straatkinderen. Het aantal kinderen dat komt, kan elke dag verschillen. Gisteren waren er 22 en vandaag 14. Er kunnen maar enkele kinderen Engels. Ik zat met de social worker aan tafel en naast mij zat een jongen, E., een kruiswoord spel te doen. Even later gaf hij het bordje aan mij, er stond op; Agape drop in center welcomes you to uganda, by E.’’ Dat was super lief! Ondertussen hadden een paar jongens een ballon opgeblazen. Deze ballon kwam richting mij en ik sloeg hem weer richting de jongens. Zo ontstond er direct een spelletje en was er veel lol. Grappig hoe snel je contact kan maken met ze. Binnen nood time stond iedereen bij me en wilde ze allemaal spelen.

E. leek een beetje de grote broer te zijn van de groep. Hij is de grootste, behulpzaam, spreekt de anderen aan en kan goed Engels. Ik kwam in gesprek met hem. Emma is een jongen van 14 jaar en woont al 7 jaar op straat. Zijn ouders hebben veel ruzie gehad vroeger, lagen in scheiding en moeder vond dat Emma met vader mee moest en andersom. Emma is weggelopen van huis. Hij komt nu overdag in het drop in center. Hij vertelde dat het s'nachts echt veel te koud is en hij achterna wordt gezeten door de politie. Straatkinderen worden hier namelijk opgepakt en in de cel gestopt. Emma vertelde dat hij erin geloofd dat op een dag zijn leven zal verbeteren. Dat hij terug kan naar huis en alles weer goed is. Hij komt elke dag hier in de hoop dat hij een betere toekomst zal krijgen. Ik vind het zo erg voor hem en ook zo mooi dat hij hoop blijft houden en zo zijn best doet. Emma liet mij zijn zelfgemaakte posters zien. Overal in het gebouw hangen tekeningen met zijn zelf geschreven inspirerende teksten. Dat is zijn manier om zijn gevoelend te uiten. Dit is een jongen die veel te volwassen is voor zijn leeftijd. Maarja hij moet zich ook helemaal zelf zien te redden op straat. Zo bizar wat hij meemaakt, en dan heb ik pas van 1 kind zijn verhaal gehoord....Emma, en ook de andere kinderen, gaan na 14.00 uur in de stad opzoek naar vuilnis. Plastic flessen en dingen van ijzer. Dit proberen ze vervolgens te verkopen. Ze kunnen voor 1 kilo ongeveer 700 shilling verdienen waarmee ze avondeten hopen te kunnen kopen. Dat is ongeveer omgerekend 15 eurocent...

De kinderen ging vervolgens douchen. De konden bij de waterkraan buiten een tobbe vullen met wat water om vervolgens deze bak over hunzelf heen te gooien. En klaar was het douchen. Geen zeep (die was op), geen handdoek, gewoon weer de vieze, oude, en kapotte kleding aan. Toen was de lunch klaar. Op het menu stond maismeelpap met bruine bonen, wat hier ''posho'' heet. Ik moet zeggen dat het beter smaakte dan het eruit zag. Heb een beetje ervan gegeten en zat dan ook al snel vol. Het is een erg machtig gerecht. De kinderen hebben wel 3 keer een groot bord opgeschept met een flinke kop erop. Jeetje wat kunnen die eten zeg, maar natuurlijk met als doel, wat je nu meer eet kan je vanavond minder/niet eten.

Ondertussen was het al bijna 14.00 uur. De sloten alles af en deden de poort op slot. En daar gaan ze dan. 14 straatkinderen met allen hun eigen verhaal, verleden en toch enigszins hoop. Met hun zak lopen ze door de straatjes opzoek naar iets en je weet niet waar ze vannacht zullen slapen. Hartverscheurend…Gezien het drop in center dus al vroeg dicht gaat, kan ik ervoor kiezen om erna naar het boys home te gaan. Daar zijn natuurlijk 24/7 kinderen. Ik ging nu samen met de Jaria via een taxibusje (Matatoe) afreizen naar het boys home. Een taxi busje klinkt top maar het is zeg maar een klein busje waar zoveel mogelijk mensen in worden geduwd. Ja het is goedkoper dan een boda, maar wel wat minder comfortabel. Ach, het was wel weer een beleving. Daar weer aangekomen, had het personeel een stafmeeting. Ik werd niet uitgenodigd, al zou ik dat ook juist erg interessant zou vinden. Wie weet mag ik het een keer bijwonen. Ik bleef nu beneden. De kinderen hadden even geslapen en kwamen nu een voor een de algemene ruimte in. Ze kwamen allemaal bij me aan tafel zitten en we begonnen een prinsessenpuzzel. Tja, hoe stoer ze er ook uit zien, het zijn echt nog kleine kindjes van binnen die hier nu pas kind kunnen zijn. Toen de puzzel af was, zijn we verstoppertje gaan doen. Echt lachen, ze hadden het nooit gedaan. Ik had het uitgelegd en ze gierden van het lachen. Mooi moment. Om even voor 16.00 uur ging ik richting huis. Op de boda boda alles wat ik heb gezien nog eens laten bezinken. Wat een dag….

In de avond gingen we met alle vrijwilligers van de 2 vrijwilligers huizen + Frank en Joris uit eten. Dit in een super leuk Italiaans restaurant. Hier heerlijk wijntje gedronken, lasagne gegeten en als toetje Tiramisu. Dat voor nog geen €15!! Zo kun je hier elke dag wel uiteten haha. Het was erg leuk om elkaars verhalen en ervaringen aan te horen en van elkaar te leren. We zijn van plan om elke woensdag lekker uiteten te gaan.

Donderdag 5-10-17
Vandaag is huisgenoot Koen met mij meegegaan. De verwachtingen van zijn project en Koen zelf liepen te uiteen. Daarom ging hij met mij mee om te kijken of hij bij Agape beter uit de voeten kon. Vandaag gingen we naar het drop in center. Uncle Philip was vandaag aanwezig (de kinderen noemen alle leiding uncle’s and aunties). Philip is een social worker. Hier heeft een social worker heel andere taken dan in Nederland. Hier ben je de leraar, manager, en sociaal werker in 1. En dan alleen staan op een groep tussen de 15 en 25 kinderen, is niet niks. Je kan dan natuurlijk nooit iedereen de aandacht geven. Daarom voelt het ook goed dat wij hier kunnen ondersteunen. We begonnen de dag met ‘’devotion’’ dat is letterlijk vertaald ‘’godsdienstelijke toewijding’’. Dit bestaat uit bidden, een verhaal uit de bijbel bespreken en een ieder ‘’lessons’’ laten opnoemen die god meegeeft. Dit was erg mooi/bijzonder om mee te maken. Agape is een christelijke organisatie. De mensen hier geloven dat god de kinderen kracht geeft.

Na het ontbijt (thee met brood), was het tijd voor engels en reken les. De groep van vandaag(15) werd verdeeld in 2 groepen. Dit op niveau en op leeftijd. Philip zou als wij er niet waren deze 2 klassen in zijn eentje les moeten geven. Dat is niet te doen. Gezien het onze eerste week is en we vooral eerst willen kijken hoe het gaat, ging Philip eerst in de ene klas de opdracht uitleggen en aan het werk zetten om vervolgens naar de andere klas te gaan. Volgens Philip is hij normaal samen met Jaria aan het werk en hebben ze beiden een klasje. Dan nog kun je niet alle kinderen de aandacht geven die nodig is gezien de verschillen in 1 klas al erg groot zijn. Sommige kinderen kunnen überhaupt geen Engels. In de tijd dat ik in de klas zat kwamen er al veel vragen in mij op. Na de les heb ik ze met Philip besproken. Zo vroeg ik aan hem of er een reden was waarom er alleen jongens zijn hier. Philip legde mij uit dat er ook wel eens meiden worden opgevangen op outreach, maar de meiden worden doorgeplaatst naar een meiden opvang. Echter is de meidenopvang zeer schaars. De dag van meiden van de straat ziet er ook heel anders uit. De meisjes gaan in de ochtend naar markten, waar rijke verkopers de meiden inhuren om de goede van de slechte bonen te scheiden en ze te verkopen. Hier verdienen ze dan iets mee om eten te kopen. Daarnaast vroeg ik mij af of er een intake wordt gedaan en zo ja, hoe het gaat als er dus nieuwe kinderen bij de drop in komen. Philip vertelde dat er bij een outreach de kinderen echt worden uitgenodigd om mee te gaan, dus er ook wat verteld wordt over het drop in center. Wanneer een kind via via plotseling in de ochtend op de stoep staat bij het center, wordt er eigenlijk niet echt een intake gedaan. Het kind leert van de anderen, zegt Philip, en na ongeveer 2 weken zijn ze wel gewend.

Ook vroeg ik mij af of Philip wist waar alle kinderen vandaan kwamen. Hij zei dat ze waarschijnlijk binnenkort een outreach in gaan plannen. Nu zijn de groepen vrij vol (in ieder geval the boys home) maar als de social workers op outreach gaan, waarschuwen ze mij en kan ik mee. Super interessant. De kinderen die er nu waren, komen sinds ongeveer een week elke dag naar het center. Er waren namelijk ongeveer 5 kinderen doorgeplaatst naar the boys home en hebben nu dus 24 uurs opvang. Toen heeft E., weer een aantal nieuwe kids die hij kende van de straat, meegenomen. Vervolgens vroeg ik Philip of de kinderen een moment hebben/krijgen waarin ze kunnen praten over hun trauma’s en hier misschien iets mee wordt gedaan. Dit gebeurd volgens Philip tijdens ‘’counseling’’. Dit staat 4 x in de week op het programma. Het stond ook vandaag op het programma, maar dit werd niet gedaan. Ben benieuwd of het de volgende keer wel gedaan wordt. Philip is echter wel een onwijs goede social worker. Hij is er echt voor de jongens, houdt ze op een goede manier in het gareel, en houdt allen betrokken bij de lessen. Ook is het een erg prettige man om mee samen te werken. Staat open voor ideeën en onze meningen.

Ik zag een paar kinderen buiten voetballen met een lekke bal. Ook lag er een zelf gemaakte bal van touw en plastic. Laat ik nu in mijn koffer een nieuwe bal hebben + pomp! Deze neem ik komende week mee. Evengoed gingen we nu voetballen met de lekke bal. De jongens haalden de bal bij me weg want voetbal is niet voor vrouwen en dat kunnen ze niet. Haha, nou die waren mooi even verbaasd toen ze zagen dat het aardig goed ging. Vervolgens hebben we met de hele groep bingo bespeeld. We maakten zelf bingo kaarten en met een bingo rad van oud vrijwilligers hebben we 2 potjes gedaan. Dit was tevens een hele goede les voor de kinderen want 1 iemand moest alle getallen in het Engels opnoemen en alle andere kinderen moesten goed nadenken welk getal het dan was. Top!

De jongen, E., zag ik vandaag met en mobiele telefoon lopen inclusief oortjes. Dit verbaasde mij en ik vroeg hem hoe hij hier aan kwam. Hij zei dat hij deze toevallig had gevonden. Dit geloofde ik natuurlijk niet en Philip vertelde mij later dan ook dat dit een leugen is. Ja, helaas stelen de kinderen. En weetje, ik begrijp dat ze stelen want ze hebben niks. Maar je hoopt dan nog dat ze eten of drinken stelen en geen luxe producten waar ze niks aan hebben. De realiteit is dat wanneer deze jongens niet geholpen worden door Agape, zij over een aantal jaar de mannen zijn op straat waar men bang voor is.

K.C., een jongen van 11, is erg goed in Engels en maakte een vrolijke indruk. Echter zat hij op het eind van de dag op een stoepje buiten met zijn hoofd tussen zijn handen. Hij was erg sip. Ik ging naast hem zitten en vroeg of het wel ging. Hij zei echt geld nodig te hebben om kleding te kopen. Dit was zo’n dubbel moment. Aan de ene kant wil je heb direct geld geven maar aan de andere kant kan dat gewoon niet. Hij gaat daar geen kleding van kopen en hij zette nu het ‘’zielig zijn’’ in. Toch wil je zo'n jongen dan heel hard knuffelen. Hopelijk kan hij een positieve toekomst tegemoet gaan door Agape.

Wat mij opviel was dat er tijdens de eet momenten meer kinderen waren dan tussen de eet momenten door. Wat blijkt, sommigen komen alleen om te eten en gaan dan weer de straat op. Dit is erg jammer. Ik wil de kids zien te motiveren om de hele dag bij het center te zijn en hen het nut ervan in te laten zien. Dat is een mooie uitdaging.

Vrijdag 6-10-17

Vandaag waren we de hele dag in boys home (24 uurs opvang) om te ervaren hoe de dag is ingedeeld. Als ik hier een volle dag ben, ben ik hier van 09.00 – 15.30. De dag begint hier voor de jongens om 06.30 met ‘’devotion’’ (bidden) en schoonmaken van het huis. Om 08.00 tot 09.30 kwam de invaldocent. Zoals ik al eerder zei, zijn er op dit moment geen eigen docenten. Vandaag was teacher Eric er. Hij gaf ‘’math’’ en ‘’science’’. Hij schreef de les op het bord, legde het uit en liet de kinderen opdrachten maken. Hij gaf onwijs leuk les! Het enige wat dan jammer was, was dat wanneer een kind iets fout had, hij niet nogmaals ging uitleggen waarom het fout was. Elke dag dat Eric er is, gaat hij om 09.30 naar een andere school om les te geven.

Om 10.00 uur gingen de kinderen (pas) ontbijten. Dat vond ik bijzonder, gezien ze al vanaf 06.30 actief bezig zijn. Wij vroegen ons af hoe het volgende blok van les zou worden ingevuld, gezien er nu dus helemaal geen leraar meer was. Koen kan goed Engels en zou wel Engelse les kunnen/willen geven. Isaac vond het heel prettig dat wij het stuk scholing zouden kunnen aanbieden tot hij nieuwe leraren heeft gevonden. Ik heb Koen ondersteund door de klas rond te gaan en te kijken welke kinderen extra hulp nodig hadden. Er is namelijk 1 klas en hierin zitten kinderen met verschillende niveaus. De niveaus lopen uiteen van P1 tot P7, dit is vergelijkbaar met groep 2 tot en met groep 8 in Nederland. Het is best lastig om een les te geven aan zo een uiteenlopende groep. Je wilt ze allemaal uit blijven dagen, maar tegelijkertijd niet teveel verwachten van de kinderen met een lager niveau. Dat de niveaus zo uiteen lopen komt doordat er leeftijdsverschil is (net zoals in Nederland het niveau wordt bepaald), maar ook omdat sommige kinderen gewoon echt amper Engels kunnen. Bashi (een jongen van 16), was bijvoorbeeld al binnen nood time klaar. Hij ging vervolgens anderen helpen en ging op een gegeven moment maar gewoon een tukkie doen. Dat kan ook gewoon hier. Best lekker.

We zagen dat we nog ruim een uur tijd moesten opvullen voordat de lunch zou beginnen. Ik ben toen voor de klas gaan staan, ben gaan improviseren, en heb de klas een lesje Nederlands gegeven. Echt hilarisch! Eerst heb ik verteld wie wij zijn en waar we vandaan komen om vervolgens iets te vertellen over Nederland denkend aan; kaas, koeien, fietsen, voetbal, het weer etc. De jongens waren zeer aandachtig aan het meedoen en hebben allemaal Nederlandse woordjes opgenoemd. Was erg leuk en ik denk ook zeker dat dit een vervolg zal gaan krijgen. We sloten natuurlijk af met een leuk Nederland kinderliedje; hoofd schouders knie en teen. We gingen allemaal buiten staan, heb het voorgedaan en jawel hoor daar gingen ze. Sneller en sneller! Dat was lachen. Vervolgens ook de Engelse versie en de Ugandese versie gedaan. Heerlijk als je de kinderen, kind ziet zijn.

Er kwam op een gegeven moment een jongen de poort binnen. Ik kwam met hem in gesprek en hij (22 jaar) vertelde mij dat hij vroeger ook hier was opgevangen. Hij heeft hier een aantal jaar gezeten en is, toen hij er klaar voor was, teruggeplaatst in de stad. Hij is goed geschoold, heeft al 5 jaar een goede baan, huurt een huis en heeft een motor aan kunnen schaffen. Te bedenken dat hij dus eerst helemaal niets had en op straat sliep. Het was zo mooi om te zien en te horen hoe de jongens dus iets van hun leven kunnen maken door Agape. Hij heeft nu dus nog steeds als back up, Agape, wanneer hij advies nodig heeft over iets dergelijks. Hij is trots op zichzelf wat volledig terecht is.

Het verbaasde mij toen er om 14.00 uur opeens een best grote groep het terrein op kwam. Voornamelijk waren dit kleine kindjes van 5 jaar en een paar jongeren. Wat blijkt; zij wonen ook bij Agape maar de kleintjes zijn te jong om in de interne klas te zitten, dus gaan zij buiten het project naar school. De puberjongens zijn in principe van dezelfde leeftijd als de kinderen van de interne klas, alleen hebben zij een veel hoger niveau en gunt Agape hen de uitdaging op een hogere school. Ook dit is een mooi gegeven.

Ik heb zo tijdens deze paar dagen al een aantal ideetjes waarvoor ik denk dat jullie donaties geschikt zouden zijn. Hier kom ik later op terug. Na de lunch zijn de kinderen even op bed gaan liggen en om 15.00 uur was het tijd voor ‘’fellowship’’. Iedereen ging in een kring zitten, er werd gebeden, gezongen, en iedereen begon zijn eigen ''prayers'' te vertellen. Enkele voorbeelden: ‘’Thank God for letting me sleep at Agape, praise te Lord for giving me a better life, thank God for giving me food, en zelfs; thank God for bringing the volunteers.’’ Dit vond ik dan ook een symbolisch moment na zo’n week.

Dit weekend ga ik nadenken over wat een goede indeling zou zijn van wanneer ik waar ga ondersteumem. Natuurlijk zou ik per dag kunnen beslissen waar ik heen ga, maar ik volg graag het beleid van Agape waarin structuur erg belangrijk is. Gezien ik wel van de structuur ben, komt dat zeker goed.

Nu ga ik lekker weekend vieren. Morgen een Moskee bezoeken, ergens lunchen, in de avond met elkaar koken en zondag naar een markt. Ergens eind volgende week laat ik jullie weten wat de komende week mij zal brengen.

Maar voor nu: Proost!

Liefs,
Pauline