De 2e week van deze Mzungu (Europeaan) zit er alweer op en dat betekent dat ik al op 1/3 van mijn vrijwilligersperiode zit. Het gaat zó snel!

Mijn vorige blog eindigde met dat ik mijn eerste weekend ging vieren. Een fijn weekend was het zeker! Heerlijk uitgeslapen, als ontbijt een lekker geroosterd broodje met gekookt ei, en veel buiten gezeten op een zitzak met een boekje erbij. Ja binnen de poorten van het Doingoood huis hebben we het lang niet slecht. Naast luieren, heb ik toch ook nog wel wat uitgevoerd.

Zaterdags (07-10-17) ben ik samen met Koen een beetje cultuur gaan snuiven. We hebben een rondleiding gehad in de grootste Moskee van Kampala; de Gadaffi moskee. Deze is gelegen op de Kampala Hill, het centrale punt van Kampala. Alle omliggende stadsdelen hebben wegen die als een spinnenweb om de moskee liggen. Een groot aantal mensen in Uganda is christelijk, maar ook een groot aantal is Islamitisch. Op het terrein van de moskee en in de moskee, wordt er van de vrouwen verwacht dat ze een hoofddoek dragen, dus ook deed hier netjes aan mee. Terwijl ik een lange broek aan had, moest ik ook nog een lange rok eroverheen. Ik had het stik heet in deze kleding. Respect voor de mensen die dit elke dag dragen. Ik moet zeggen dat het wel erg bijzonder was om voor de eerste keer een moskee van binnen te zien. Het was interessant om te horen waarom moslims bepaalde dingen geloven en waarom ze bepaalde gebruiken hebben, ook al was ik het niet met alles eens.

Na de rondleiding binnen, beklommen we de lange trap naar boven in de toren van de Moskee. Eenmaal boven hadden we een fantastisch uitzicht over Kampala. Kampala bestaat uit 7 heuvels. Elk met een eigen naam en kenmerken. Je kon echt alles zien; het down town gedeelte, de sloppenwijken, de moderne gebouwen, het paleis van de President van Kampala, het voetbalstadion (onder constructie), markten en niet te vergeten alle miljoenen mensen, auto’s en boda boda’s. Hoe hoog we ook zaten, het geluid dat het verkeer wist te veroorzaken was zeer duidelijk hoorbaar. Daarnaast zag je op deze hoogte ook echt een stofwolk over de stad liggen. Een bruine waas van uitlaatgassen en stof. De waas waar we hier elke dag doorheen lopen of rijden. En geloof mij het liefst douche ik hier 3 x per dag want wat kun je je hier vies voelen. De eerste paar secondes onder de douche komt er ook letterlijk bruin water van je lijf. In de avond hebben we lekker met elkaar gegeten onder het genot van een lekker muziekje. Koen is namelijk gitarist en zit in een band genaamd Inigo. Hij liet vanavond wat muziek horen en het is echt goede muziek! Bij deze ga ik gewoon even lekker reclame maken. Het liedje Hannah is erg toepasselijk als we straks naar huis gaan. Dus hup zoek hem op bij Spotify.

Zondagochtend (08-10-17) pakte ik bestek uit de kast en schrok ik me dood. Er sprong ineens een hagedis van het kastje af en rende snel weg. Was meteen wakker. Ook vond Koen een hagedis in de waterkoker. Hoe hij daar toch komt… Hoop niet dat we het water mét hagedis hebben gekookt, gezien hij dood was. Oeps. Hagedissen en salamanders zijn wel onze vrienden gezien ze insecten opeten. Daarentegen hebben we ook andere beestjes in de keuken zo nu en dan, kakkerlakken. Ja Feyenoord is ook aanwezig hier in Oeganda… Dat zijn dan weer niet bepaald mijn vriendjes. Zo maak ik alvast kennis met de kleine dieren van Afrika voor ik op Safari ga over 4 weken. In de middag ben ik met Sandra en Sjoukje naar 2 ‘’arts & crafts’’ markten geweest waar ze souvenirs verkopen. Op de weg ernaar toe hebben we de koning gezien, best geinig. Het was vandaag Kampala city festival en morgen Independence Day. Overal waren er ceremonies en feesten. 1 van de 2 markten bevond zich naast het festival. Duizenden mensen waren aan het feestvieren: jong, oud, arm en rijk, iedereen was nu een eenheid en dat was mooi om te zien. Op de markten heb ik erg leuke spulletjes gescoord. Helaas thuisfront, jullie moeten nog even geduld hebben.

Toen was het alweer maandag (9-10-17). Vanwege Independence Day, was het drop in center dicht. Het boys home was wel open natuurlijk, gezien de kinderen en ‘’staff’’ daar wonen. Echter was er geen leraar, omdat het een extra vrije dag was, en ook geen plan voor de dag. Ik vond het jammer dat het drop in center dicht was, gezien de kids zo een erg lang weekend hadden op straat. In het boys home kwam vandaag de kapper langs. Ik vroeg me af waarom iedereen kaal moest. Aan de ene kant puur omdat het bijhouden van afro haar erg veel werk is en ze de spullen er niet voor hebben. Aan de andere kant omdat de jongens van de straat komen en de haren niet hygiënisch zijn.

Het schijnt zo te zijn dat sommige jongens die hier verblijven, evengoed naar buiten willen (de straat op). De jongens die pas zijn opgevangen in de boys home hebben dit vaak vanwege het toch missen van de vrijheid, onafhankelijkheid en helaas ook vanwege een drugsverslaving. Anderen willen niet naar buiten omdat ze hier de veiligheid voelen. Daarnaast is het zo dat de jongens hier 1 voor 1 ziek worden. Volgens Philip komt dit doordat de jongens op staat in de overlevingsstand hebben geleefd, en nu ze hun zorgen los kunnen laten; komt de ziekte aan het oppervlak. Gezien er vandaag geen lessen waren, hadden we de vrijheid in het organiseren van activiteiten. Dit was erg plotseling gezien wij dachten dat er gewoon les zou zijn. Ik wilde eigenlijk eerst zelf zien hoe de social workers activiteiten organiseerden en wat ze voor mogelijkheden hadden. Isaac vertelde ons dat ze heel veel spullen hadden qua sport en spel, maar er door een brand veel is weggevaagd. De social workers namen geen initiatief dus ik pakte de ballonnen die ik had meegenomen. Heb toen iedereen een ballon gegeven en ze vermaakten zich. Met een paar jongens heb ik de algemene ruimtes een beetje versierd met in elke hoek ook wat ballonnen. Zag er gezellig uit. Ook zijn we nog gaan kleuren en hebben de tekeningen op een kale muur op mogen hangen. Was een gezellig dagje zo!

Het was dinsdagmorgen (10-10-17) slecht weer. Het onweer en er viel heel veel regen. Thanks to Frank en Joris, die mij met de auto naar het project konden brengen. Ze zouden namelijk al bij me langs gaan op het project om te kijken hoe het gaat. We bespraken op het project hoe het tot nu toe ging. Ik vertelde mijn bevindingen en ideeën en de mannen vertelden dat ze met Isaac in overleg zijn over de door mij meegebrachte donaties. Er lopen nog een aantal andere donaties dus waarschijnlijk wordt het geld gebundeld en kan er een hoop mee gedaan worden. Volgens Frank heeft Isaac een lijst opgesteld met punten voor uitgave. Ik zal binnenkort met Frank en Isaac gaan zitten over de daadwerkelijke doeleinden. Misschien kan ik ook nog met wat nieuwe puntjes komen. Verder zijn de mannen tot nu toe zeer te spreken over mijn inzet en mijn ideeën. Nou dat is dan toch fijn om te horen. In het drop in center was het in de ochtend nog erg rustig. De meeste jongens kwamen later vanwege het weer. Ook bleek de elektriciteit op te zijn. Ja… op. Er hangt hier een kastje en die moet men steeds opwaarderen. Net als een prepaid telefoon. Geen elektriciteit betekende nu nog geen ontbijt, want de nieuwe ‘’stoves’’ draaien op elektra. Philip ging in de stad ergens een prepaid kaart halen en vervolgens hadden we voorlopig weer elektriciteit. Om half 12 konden de jongens pas ontbijten.

De rest van de dag zou enkel Jaria (ik dacht dat ze Djaya heette maar je schrijft het anders) er zijn. Ze vertelde mij dat zij nu moest koken (wegens overlijden moeder kok, was kok er niet) en vroeg of ik dan de les zou kunnen verzorgen en de kids bezig kon houden. Dit was niet helemaal mijn idee want ik wilde graag eerst op de achtergrond aanwezig zijn. Blijkbaar kon het nu niet anders, dus ging ik de jongens rekenles geven. Gezien Koen ziek was, en ik het alleen moest doen, vond ik het wel even spannend. Onderwerp van de les; Multiplications (x). Eerst wat uitleg gegeven en vervolgens de kids wat oefeningen laten maken. Een aantal jongens waren snel klaar en begrepen de les goed. 4 jongens zaten mij glasachtig aan te kijken en hadden na enige tijd nog geen antwoorden opgeschreven. Al snel kreeg ik door dat zij amper tot geen Engels konden. Ik ben toen met hen en een oudere jongen (hij was even de vertaler van Engels naar Oegandees) een flinke tijd gaan zitten. Ze deden hard hun best ook zij kregen het af. Leuk! Tijdens de pauze toverde ik mijn meegebrachte voetbal tevoorschijn. De jongens begonnen te gillen van blijdschap haha. Er moest natuurlijk direct gebruik van gemaakt worden en dat was leuk!

Woensdags (11-10-17) was ik op het boys home. Isaac heeft een nieuwe docente aangenomen, Josephine, en ze ging meteen aan het werk. Josephine vond ik meteen al een erg goede lerares. Ik heb haar ondersteund door 1 op 1 hulp aan te bieden aan de kinderen die wat moeite hadden. Het bijzondere aan deze dag was dat er ‘’Family meeting’’ was om 15.00 uur. Mijn eerste gedachte hierbij was; een bijeenkomst met de familie van de kinderen die hier verblijven. Echter werd er met familie: alle kinderen en werknemers van Agape, bedoeld. Het een bijeenkomst die 2 keer per maand plaatsvindt op het boys home. Tijdens deze bijeenkomst kunnen de kinderen één voor één kwijt met wat voor problemen ze zitten, wat er speelt in hun leven en feedback geven aan de werknemers. De social worker schrijft op wat de kinderen zeggen. Vervolgens kwam Isaac aan het woord, en liep alle besproken punten zeer professioneel af. De kinderen hadden het over bedbugs, kleding, slippers en pesten. Isaac legde per punt uit wat zij er aan zouden doen en wat de kinderen konden doen. Dit was een heel bijzonder groepsmoment. De jongens waren erg open naar iedereen, vertelde wat hen dwars zat en emoties mochten er zijn. Echt als een familie. Isaac: ‘’We weten allemaal waar we vandaan komen, dus wees er voor elkaar, motiveer elkaar als broers en houdt hoop.’’

Toen ik thuis kwam, heb ik kennis gemaakt met Mieke. Mieke is vandaag aangekomen als nieuwe vrijwilliger. Het was weer woensdag dus ik de avond zijn we lekker met iedereen uiteten geweest op een mooie locatie; een rooftop restaurant.

Donderdag (12-10-17) heb ik Josephine weer ondersteund op het boys home. Josephine vind het heel belangrijk dat de basiskennis van de kinderen beter wordt; het engels. Josephine gaf de les en vervolgens keek ik het gemaakte werk na en legde de kinderen uit waarom iets fout was en motiveerde de kinderen om de foute opdrachten opnieuw te maken en gaf ik indien nodig nogmaals uitleg. Ik heb deze dag veel aandacht besteedt aan het leren van de namen. In de interne klas zitten: Dennis, David, Joël, John, Francis, Daniël, Isaac, Bashir, Innocent, Richard, Steven, Derick. kleintjes: Patrick, Martin. De ‘’Staff’’ bestaat uit: Isaac - directeur, Sylvia – social worker / assistente isaac, Josephine - lerares, Steven – social worker, Philip – social worker, Jaria – social worker, Harriët - kok, Pacific - beveiliger, Mily – kok. Alle namen hierboven zijn de religieuze / Engelse namen, de 2e naam van een ieder. De eerste namen zijn Oegandees, en een stuk moeilijker uit te spreken. Zoals Francis heet eigenlijk; Matumba Francis. Aan deze tweede namen kun je zien wat voor geloof ze hebben. Zo is Bashir moslim en David christen. Deze tweede namen zijn in ieder geval veel makkelijker uit te spreken en te onthouden. Dus ik ben blij dat ik ze bij deze naam mag noemen.

B. was erg down, sip en negatief vandaag. Eerder vertelde ik al dat hij wel echt de slimste is van het interne klasje, zich goed gedragen en veel potentie heeft. Ik vroeg hem wat er aan de hand was. Hij zei dat hij boos was, wilde niet meer naar school en wilde alleen eten en slapen. Zegt met mij mee te willen en wil werken in Nederland. Ik heb hem uitgelegd dat je daarvoor eerst veel moet leren op school, dan een baan moet vinden hier, veel geld moet verdienen en uiteindelijk natuurlijk best kan gaan reizen. Ook verteld dat ik dat ook allemaal heb moeten doen voor ik hierheen kon komen. Dat ik het ook niet altijd leuk vond op school. Het is mooi om een doel voor ogen te hebben. Hij zegt in god te geloven. Dit is mooi. Ik heb hem ook gezegd dat hij in zichzelf moet geloven, en ervoor moet werken. Niet afwachten tot iets je overkomt. Hij moet niet boos zijn mar naar zijn doel toewerken. Met hem afgesproken dat ik hem over 5 jaar in Amsterdam zie. Later kwam hij nog naar me toe en zei; i am realy going to cry if you leave here. Tja… wat moet je daar nou op zeggen.

In de avond is er weer een nieuwe vrijwilliger; Sanne, aangekomen. Nog meer gezelligheid!

Vrijdags (13-10-17) zou ik eigenlijk ook naar the boys home gaan, maar omdat de lerares Josephine op het boys home het heel goed doet, ging ik vandaag naar het drop in center. Dit was een super effectieve dag. Het begon met het eten van (gefrituurde) cassave. Ja, nu mag ik mijzelf een Robinson noemen, haha. Kan zo mee doen aan het programma. Het verbaasde mij dat het nog lekker was ook!

Ik heb lange tijd met Jaria gepraat. Ze liet foto’s van de jongens van Agape zien. Er kwam een akelige foto voorbij van de jongste die in het boys home woont. Een foto waarop te zien was hoe hij bij Agape terecht kwam: met allemaal wonden over zijn lichaam. Geloof het of niet, het waren ‘’beten’’ van zijn moeder. Echt zo mega bizar!! Zo’n klein kereltje die zo is mishandelt… en ja dan snap ik heel goed dat hij nu een ‘’lastige’’ jongen is geworden en geweld gebruikt. Zijn moeder is destijds in de gevangenis gezet waarna de jongen is opgevangen door Agape. Jaria vertelde dat zij momenteel geen tevreden of voldaan gevoel krijgt van haar werk. Dit komt doordat er van haar als social worker teveel wordt verwacht. Ze moet les geven, de jongens vermaken, zorgen dat de jongens zichzelf en hun spullen wassen etc. De dagelijkse dingen maken de dag eigenlijk al vol. Nu moet ik wel zeggen dat alles op een Oegandees tempo wordt gedaan (wat voor ons géén tempo is), maar ik snap wel wat ze bedoeld. Voor het belangrijkste punt ‘’counseling’’, is haast geen tijd. Met counseling wordt bedoeld; het in gesprek gaan 1 op 1 met de kids over hoe het nu echt met ze gaat, uit wat voor situatie ze komen, wie hun familie is, waar ze in de nacht verblijven etc. Het kind dus echt leren kennen zijn/haar gevoelens laten uiten. Deze info is essentieel voor de te nemen vervolgstappen als familie/netwerk vinden en toewerken naar een terugplaatsing.

Er wordt van de social workers verwacht dat ze elke maand de rapportages met bovenstaande informatie van elk kind op orde hebben. Dit omdat de regering dat van Agape vraagt, maar ook zodat er per kind wordt bijgehouden hoe het proces verloopt. Jaria zegt dat dit momenteel totaal niet lukt. Sommige kinderen zitten hier al een maand maar heeft ze nooit écht gesproken, alleen gedag gezegd. Ze wil het liefst de kinderen geen les geven, maar gesprekken voeren. Ook voor de kids zelf is het belangrijk dat ze zien dat de social workers actie ondernemen. Als de kids dit niet merken, verliezen ze de hoop op hulp en zullen ze niet meer komen. Het was een enorm open en duidelijk gesprek. Jaria vroeg mij of ik kon helpen in het stuk ‘’counseling’’. Dit is dus echt mijn ding, dus ik zei natuurlijk JA. Ik vind het dus echt mooi dat ik door mijn ‘’talent’’ te gaan gebruiken, zowel de social workers als de kinderen kan helpen! Ik kreeg meteen een aantal formulieren die ik als rode lijn kan gebruiken tijdens de gesprekken met de jongens. Ook kreeg ik een eigen ‘’social worker book’’ waarin ik mijn rapportages kan opschrijven om deze naderhand te kunnen overdragen aan de directeur. Zo kan ik de komende maand de dossiers van de kinderen gaan opbouwen met als doel dat ik de social workers voorzie van de juiste informatie, zij het terugplaatsingstraject eerder kunnen beginnen en hopelijk de kids uiteindelijk een veilig een liefdevol thuis krijgen zónder een terugval.

De muren in de eetkamer/algemene ruimte van het drop in center zitten vol met opgehangen tekeningen en viezigheid. Onder de tekeningen zit een muurschildering en een getekende dagstuctuur. Naar mijn mening is het handig als deze structuur weer zichtbaar en verduidelijkt wordt voor de jongens. De tekeningen zouden we bij elkaar op één muur kunnen hangen. Hier was Jaria het mee eens. Ik wilde vandaag de tekeningen die over de dagstructuur heen zaten, verwijderen. Echter ging dit voor geen meter want óf ik trok de verf mee of er bleef lijm met papier aan de muur zitten. Philip was er ook en was het met me eens toen ik zei, we kunnen misschien beter even álle tekeningen van de muur afhalen. Nadat alles eraf was zag de muur er niet uit. Heb met 2 jongens alle lijmresten en viezigheid van de muren geschrobd. De materialen? Een tobbe met koud water, stukje zeep erin laten weken, en boenen met jawel; mutsen, sjaals en 1 borstel. Wat een werk… Maar het resultaat mocht er nu al zijn! Philip en Jaria waren super blij en ook de jongens vonden het er fris uitzien. Komende week ga ik de dagstructuur er opnieuw op tekenen. De resterende weken kan ik met de kids nog allemaal leuke dingen knutselen waardoor het uiteindelijk weer een mooie ruimte kan worden.

Alles viel echt op z’n plek. Vóór vandaag was het echt wel zoeken in wat ik nu echt zou kunnen betekenen voor Agape. Maar nu heb ik toch al 2 hele leuke diverse projectjes. Iets creatiefs én iets sociaal pedagogisch. En daarnaast kan ik natuurlijk helpen met alle hand en spandiensten en sport en spel activiteiten organiseren. He-le-maal top!

We zijn ons 2e weekend begonnen met… PIZZA! Echt onwaarschijnlijk, maar we kunnen zelfs hier via een soort thuisbezorgd app, eten bestellen.

Vanmorgen ben ik met een betrouwbare boda chauffeur (Godfried) en mijn gopro de stad gaan verkennen. Ik heb heel veel bizarre plekken gezien. Van prima rustige wegen met een prachtig uitzicht, tot marktjes met duizenden mensen, tot ‘’down town’’. Down Town is het gedeelte van de stad waar ik absoluut niet in mijn eentje zou willen zijn, ook niet overdag. De chauffeur ging op een gegeven ook terug omdat het een te groot risico werd. De mensen kijken hier anders uit hun ogen en ik viel hier wel heel erg op met blonde haren en een camera. Omdat Europeanen vrijwel nooit hier komen, dachten ze allemaal dat ik de vrouw was van de chauffeur, haha mooi niet. Na 1,5 uur was ik weer thuisgekomen met een hele hoop indrukken. Was heel gaaf!

Zojuist heb ik lekker geluncht met Sanne en Mieke bij een goede tent genaamd Java’s. Deze Mzungu gaat nu even heerlijk genieten van het zonnetje in de tuin. Als ik nu een beetje bruin wordt val ik misschien wat minder op…

Fijn weekend allemaal en tot de volgende!

Liefs, Pauline