Mijn vrijwillige avontuur in Oeganda

Week 3/6

Dag lieve lezers uit het verre Nederland,

Allereerst wil ik even zeggen hoe leuk ik het vind dat zoveel mensen mijn avontuur via deze weg volgen, en ook bedankt voor alle leuke reacties!

Oké, back to business. Het was me weer een bijzondere week. Nu na 3 weken vrijwilligers werk, zit ik er nu helemaal in en voel ik me ook wel echt thuis hier in Oeganda. Wees niet bang, ik kom absoluut terug naar NL, want ik mis ook een hoop dingen en mensen. Zo mis ik bijvoorbeeld een goede douche: afgelopen week heb ik meerdere malen kennis gemaakt met hoe het is om geen stromend water te hebben in huis. Een aantal dagen rond 16.00 tot 23.00 uur kwam er geen water uit de kraan. Ook valt de elektriciteit soms even uit. Heerlijk joh dat onvoorspelbare Afrikaanse leven. Buiten dat ben ik hier lekker bezig op het project en onwijs aan het genieten van alle mooie momenten.

Zondags (15-10-17) ben ik met Sanne naar één van de locaties van BROOD geweest hier in Kampala. Na even zoeken, was het zaakje eigenlijk niet te missen. In grote oranje letters stond er BROOD op de gevel. Het was een leuk en knus zaakje waar ze allemaal lekkere dingen verkochten, waaronder natuurlijk brood. Wat er op de toonbank stond? Tulpen! Oranje tulpen, ja dan voel ik me hier al snel thuis. Ik vertelde de medewerkers dat ik uit het plaatsje kom waar BROOD vandaan komt. Na een heerlijke Hollandse tosti te hebben gegeten, heb ik nog wat foto’s kunnen maken en wat lekkere broden uitgezocht voor in het huis. Ik ben niet zo fan van het Oegandese brood uit de supermarkt, dus echt heel fijn dat BROOD hier zit.

Maandagochtend (16-10-17) begonnen we fris en fruitig aan de derde werkweek. Aangekomen in het drop in center kon ik direct aan de slag met het eerste 1 op 1 gesprek. Op het kantoor namen we plaats, legde ik uit wat het doel van dit gesprek was en gingen rustig alle vragen af. Ik zal in mijn blogs voorzichtig/minimaal zijn met het vertellen van de verhalen van de jongens. Dit omdat het aan de ene kant gewoon erg heftig en privé is (ik wil niet steeds benadrukken hoe en waarom de kinderen ‘’zielig’’ zijn), maar ook omdat het volgens Philip zo kan zijn dat de kinderen nog onwaarheden vertellen. Ze maken wel vaker mee dat de kinderen in het begin niet de waarheid vertellen. Elk kind heeft tijd nodig om een vertrouwensband op te bouwen denk ik. Zo merkte ik nu bij de 3 jongens die ik vandaag heb gesproken, hoe verschillend de jongens zijn. Elk kind maakt grof gezegd ongeveer hetzelfde mee, allemaal op een manier verwaarloosd/mishandeld, maar elk kind reageert er anders op en gaat er anders mee om.

De eerste jongen die ik sprak, I. (11), kon erg goed Engels. I. was open in zijn verhaal en stelde zich kwetsbaar op. Dit vond ik super knap. Bij de vraag of hij het ziet zitten om ooit naar huis te gaan, verstijfde hij en was er heel veel angst bij hem te zien. ‘’I will never never never néver go back tot my mother’’. Nadat we veel narigheid hadden besproken, werd hij emotioneel. Ik heb hem laten weten dat hij er weldegelijk mag zijn, hij een liefdevol thuis verdiend en hij een goede gozer is. Een dikke knuffel was nu wel op zijn plek vond ik. Vervolgens heb ik met J. zitten praten.

J. kon ook prima Engels en vertelde zijn verhaal. Hij is samen met zijn broertjes opeenvolgend verlaten door ouders. Ik kon direct merken dat James het welbekende ''muurtje'' om zich heen heeft opgebouwd, gezien hij geen gevoelens of emoties liet zien. ‘’Want je moet sterk zijn op straat’’. Ik weet hoeveel verdriet en boosheid er in zo’n jongen moet zitten en ik hem dat hij dit ook gaat uiten. Want als de kinderen gevoelens en emoties uiten, dan kunnen ze gaan verwerken. Dat is meteen een grote stap naar een betere toekomst.

De laatste van vandaag was B.. B. kon niet zo goed Engels, daarom heeft I. even als vertaler gespeeld. I. heeft overigens bij iedereen die geen Engels kon, geholpen. Wat een schat! B. vond het duidelijk nog heel erg moeilijk om iets te vertellen over zijn achtergrond. Ik heb mijn vragen gesteld en met heel veel geduld het gesprek gevoerd. Het enige wat ik kan doen is empathie tonen. Gezegd dat hij altijd naar mij toe mag komen als hij iets kwijt wilt. Het idee is om sowieso met elk kind iedere week een gesprekje te voeren om de info aan te vullen en hen de gelegenheid te geven trauma’s te bespreken en te verwerken. Na zo’n 3 uur lang gesprekken te hebben gevoerd, zat mijn hoofd aardig vol. De kids wilden erg graag weten wat ik aan het doen was en sommigen leken ook wel de behoefte te hebben om hun verhaal te vertellen. Wat ik al zei, als social workers actie ondernemen, behouden ze de hoop op een beter leven.

Ook heb ik een start gemaakt met het tekenen van de dagstructuur op de muren. De jongens vonden het maar al te interessant en hielpen graag mee. Philip was al zeer tevreden over mijn hele komst hier, en dat liet hij met vele complimenten aan me weten. Dat is dan toch wel eventjes fijn om te horen. Ik ben nu eenmaal iemand die altijd alles het beste wil doen, voor kwaliteit wil gaan (zit in de familie) in het werken met mensen, niet snel tevreden is en zeer perfectionistisch is.

Dinsdag ochtend (17-10-17) was er al snel wat gedoe op de groep. Een jongen had gisteravond geld gestolen bij familie. Dit had hij bij zich in de drop in en had het hier verstopt. Even later was het geld van hem gestolen door een andere jongen. Hij was in tranen, maar degene die het gedaan had ging het natuurlijk niet toegeven. De jongens zijn onwijs egoïstisch geworden door het leven op straat en zijn continue bezig met het ‘’hun eigen haggie redden’’. Philip startte in de middag hierover een groepsgesprek. Hij sprak alle jongens toe over waarom je niet moet stelen. Kort gezegd: boontje komt om zijn loontje. Hij was immers zelf begonnen met stelen en nu wordt het van je gestolen. ‘’That’s life’’.

Vandaag had ik 2 met jongens gesproken. K.C & Ev. K.C. (9) vertelde dat zijn moeder hem op een dag meenam naar de Miracle center cathedral in Kampala (een kerk die straatkinderen een soort onderdak geven). Ze zei tegen hem ‘’I go away, don’t follow me’’ Ze zei dat ze eten ging halen maar is nooit teruggekomen. Hij vraagt zich nog altijd af waarom zij hem achter heeft gelaten... Van het ene gesprek door in het andere, vertelde Ev. (10) dat hij door zijn moeder op straat is gezet. Zijn tante heeft hem vervolgens in huis genomen, maar tante was net zo erg als moeder en misbruikte hem ook. Dit was voor hem de reden om weg te lopen. Ik vroeg mij af waar vader was in het verhaal. Ev. zei dat zijn vader een ‘’whitch dokter’’ is, dat hij kinderen vermoord en hem nooit meer wil zien. Eenmaal thuis heb ik gegoogeld wat dat betekent. Hou je vast, want het betekend het volgende…

Witch doctors zijn zelfbenoemde helers die geloven in geesten en rituelen. Aan de ene kant ‘’helen’’ ze mensen die last hebben van zogenoemde demonen. Aan de andere kant geloven zij dat als ze kinder levens of de ledematen van kinderen opofferen aan de goden dat er dan bijvoorbeeld regen komt, hun leven beter wordt etc. Dit doen ze uit de naam van geesten of uit de naam van belangrijke Oegandezen. Zij ontvoeren de kinderen, hakken stukken van de kinderlichamen af, snijden schedels open én castreren kinderen zelfs. Dit deden indianen vroeger ook, maar het gebeurt nu dus nog steeds hier in Oeganda. Het schijnt volgens Isaac een groot probleem te zijn hier en de kinderen worden dan ook gewaarschuwd...

Vervolgens had ik de muurtekening afgemaakt. Het is nu zowel voor de kinderen als voor iedereen die binnenkomt direct duidelijk hoe de dag eruit ziet. De social workers zijn er dan ook erg blij mee!

In de avond zijn we gezellig gaan eten bij de vrijwilligers in het andere vrijwilligershuis. Het huis zit op het project waar ze werken, een stuk buiten Kampala. Na bijna 2 uur (spits) waren we er. Onderweg zaten we te zeuren over dat we al zo’n trek hadden, al rijdend langs de sloppenwijken van Kampala. Terwijl we aan het klagen waren over onze trek en dat we later aten dan gewenst, kreeg ik al een schuldgevoel. Dat schuldgevoel probeer ik de laatste week ook weer een beetje te weerleggen. Ik ga het proberen uit te leggen: het is verschrikkelijk dat veel mensen/kinderen zich niet in de basisbehoeften (eten, drinken, veiligheid, liefde, identiteit) kunnen voldoen. Zij verdienen dan ook absoluut beter! Toch vinden wij de vele mensen die de basis wel hebben, maar op een zeer minimale manier, al ‘’zielig en arm’’. Zo zijn velen hier gewend om in een klein hutje te slapen, zonder luxe en elke dag ongeveer het zelfde eten. Zij zijn dit dan gewend en zijn evengoed onwijs gelukkig met wat ze hebben. Dit zijn dan de gemiddelde gezinnen hier. Deze mensen, die wij dus arm/zielig vinden, weten dat veel mensen het hier nóg slechter hebben. Ik denk dan ook dat men totaal geen idee heeft van hoe wij in Europa leven. Wij zijn in Europa zo ongelofelijk gewend aan allerlei luxe producten en voorzieningen, dat we alles wat minder is al snel arm en zielig vinden. Tenminste, daar kan ik mezelf wel op betrappen. Zo zie je maar; het is maar net waar je wiegje staat, in wat voor cultuur je opgroeit, dus wat je gewend bent.

Woensdags (18-10-17) was Jaria aan het werk in het drop in center. Er waren vandaag 9 kinderen, een stuk minder dan gisteren. Jaria dacht dat we alle kinderen wel in 1 klas les konden geven. Dit leek ons niet handig want de leeftijd en niveau verschillen waren erg groot en gezien we hier 2 lokalen hebben, kunnen we gemakkelijk opsplitsen. Jaria vind het lesgeven, zoals ze eerder aangaf, niet leuk. Het is voor haar makkelijk als wij dit overnemen. In klas werd al snel duidelijk dat het niet werkte, want de helft snapt er niets van. Ze pikte jongens eruit ze die niet goed Engels konden en wilde ze laten tekenen. Ik was zeer verbaasd en vroeg haar of het niet handiger zou zijn als ze deze jongens júist Engels kon leren op hun niveau. Ze pikte mijn tip goed op, maar koos ervoor de jongens een opdracht te geven en zelf te gaan eten… Toch blij dat ik er iets van heb gezegd.

Ik had vandaag de tandenborstels meegebracht die ik van Philadelphia zorg mee kreeg. Nadat ik ze allemaal had gelabeld met hun naam heb ik ze aan de jongens gegeven. Ik heb de jongens uitgelegd dat ze elke dag als ze komen en voordat ze zich gaan wassen hun tandenborstel op mogen halen op kantoor, gaan tandenpoetsen, om hem vervolgens schoon weer in te leveren. Als ze de borstels bij zich houden, verdwijnen ze op straat. De jongens hadden veel lol tijdens het tanden poetsen en lieten maar al te graag hun schone tandjes zien. Top!

Eerder vertelde ik over de volgorde in het proces naar terugplaatsing. Na ongeveer 3 maanden wordt er gestart met het traceren van de familie van het kind. Dit schijnt dus onwijs moeilijk te zijn. De kinderen, zo merk ik, weten soms niet te benoemen waar ze vandaan komen of de familie is in de tussentijd verhuisd. Jaria heeft afgelopen dagen naar Patrick’s ouders gezocht. Ze is eerst naar politiebureaus geweest om na te gaan of zij weten waar de familie woont. Dit heeft niets opgeleverd. Morgen gaat ze de wijken door met een omroepspeaker. Ook worden er foto’s van het kind opgehangen op verschillende plekken. Mocht dat niets opleveren, schakelen ze tv en radio programma’s in. Mocht dit óók niet helpen, wordt er gezocht naar een pleeggezin. Het is mooi om te zien dat Agape zich zodanig inzet.

In de middag heb ik even met Isaac bij gekletst op het boyshome. Eenmaal thuis ben ik met Koen bezig geweest om de eerste geschreven rapportages van de gesprekken met de kids, op de laptop te typen. Het was bovendien weer woensdag, dus zijn we met zijn allen weer heerlijk uiteten geweest. Mmm…

Toen we donderdag (19-10-17) aankwamen bij de drop in. Stonden alle jongens enthousiast hun tanden te poetsen, zo leuk! Vervolgens kwamen Frank en Joris bij ons op bezoek. We hebben het gehad over de donatie. Mijn bedrag wordt gebundeld met de donaties van 2 andere meiden. Voor dit bedrag is er een begroting gemaakt van dingen die gerealiseerd gaan worden. Op de lijst staat o.a.:?
- Er wordt een 2e klaslokaal bij de boys home gebouwd (moet van regering en zo kan de groep gesplitst worden en op eigen niveau les krijgen)?
- Alle slaapkamers worden compleet vernieuwd (aan vernieuwing toe en last van bedbugs) bestaande uit; nieuwe stapelbedden, matrassen, dekens en beddengoed?
- Nieuwe stoelen, bureaus en banken voor in de lokalen?
- Nieuwe watertank
Veel hè!!!

Ik heb hiernaast nog doorgegeven dat de kinderen ook graag uniforms willen op drop in voor tijdens het kleding wassen. Wanneer ze hun kleding wassen lopen ze namelijk in hun naakie omdat de meesten maar 1 setje kleding hebben. Ook zou het top zijn als er in het tweede klaslokaal van de drop in, net als in het andere lokaal, een schoolbord op muur wordt geverfd met schoolbord verf. Nu staat er namelijk een oud, klein en verbogen schoolbordje op een bankje. Deze is wel aan vervanging toe. Frank gaat met Isaac overleggen of deze 2 wensen erbij kunnen worden gerealiseerd.

Het jammere is dat ik de bouw/de komst van deze nieuwe spullen niet meer ga meemaken. Met het tempo waarin alles hier in Oeganda wordt geregeld, kan het nog wel even duren. Wel heeft frank mij toegezegd dat hij foto’s gaat sturen van het eindresultaat! Ik vind het wel echt heel tof dat ik met jullie donaties hier erg veel kan betekenen!

Ik vroeg mij af hoe het kan dat er 3 jongens al een jaar hier in de drop in komen, maar nog niet zijn teruggeplaats of doorverwezen naar de boys home. Deze jongens, zo vertelde Philip, hebben zich nog niet open kunnen stellen in het delen van informatie. Ze hebben nog amper iets los kunnen laten over hun verleden en hun netwerk. Ze hebben dus meer tijd nodig, en dat wordt hun geboden.

Vandaag had ik 2 jongens gesproken; Jo. en J.. Jo. (14) vertelde dat zijn vader is overleden toen hij 7 was. Twee jaar geleden is moeder zonder uitleg vertrokken, en bleef hij met zijn zussen achter. Ze hadden geen geld en eten dus verliet hij het huis en ging naar Kampala in de hoop dat het leven hier beter zou zijn… J. (10) vertelde dat zijn vader 1 jaar geleden werd opgepakt. Toen vader in de gevangenis werd gezet, heeft moeder 3 zusjes van J. meegenomen en is nooit meer teruggekomen. J. leeft sindsdien op straat. Hij wil graag bij iemand wonen die hem veiligheid biedt, maakt niet uit wie.

Na deze 2 gesprekken kreeg ik via een andere jongen een brief van Jo. Hierop stond dat hij zojuist bang was het face to face te vragen en het nu zo vraagt; kun je me geld geven zodat ik het naar mijn zussen kan sturen zodat ze eten kunnen kopen? Weer een maniertje om aan geld te komen, en in dit geval echt niet voor zijn zussen.

Ik had vandaag bellenblaas mee. Nadat ik het heb uitgedeeld heb ik de jongens gezegd dat ze al hun problemen in de bel moesten blazen en dan toekijken hoe ze popten. Dit vond ik wel een mooi symbolisch moment met de jongens. In de middag heb ik op de boys home spelletjes gedaan. Dit keer het spel ''twister''. Lachen! Toen ik eind van de middag op de boda zat terug naar huis, reden we op een drukke weg langs een soort vuilnisbelt. Toen zag ik Conrad, een jongen van de drop in, daar zoekend naar plastic. Heel toevallig zag hij mij en ik hem. Dit deed me wel echt wat. Ik heb tot nu toe genoeg kinderen langs de weg zien zoeken naar spullen, maar nu zag ik een kind die ik heb leren kennen, waarvan ik zijn verhaal weet en waarmee ik veel plezier heb, zijn echte leven zien lijden op straat. Die kwam wel even binnen.

Vrijdags (20-10-17) heb ik op beide locaties het ‘’aunty Pauline schedule’’ opgehangen. Het leek mij handig voor de kinderen om te zien wanneer ik waar ben en wanneer ik naar huis ga. De kids hebben we geholpen.
Elke vrijdag is er ‘’general cleening’’ en vandaag betekende dit onder andere; grasmaaien. Dit doen ze hier niet met een elektrische zitmaaier, grasmaaier of een duwmaaier. Nee, ze maaien hier het gras met een soort van zeis. Het ziet er levensgevaarlijk uit maar het is wel goed voor de conditie van de jongens. Ik moest het natuurlijk ook even proberen, maar dit was een kansloze missie, haha.

Vervolgens heb ik met 1 jongens gepraat; B (14). Dit was een wat moeizaam gesprek omdat hij wat lacherig deed en snel afgeleid was. Dit zou zijn manier kunnen zijn van omgaan met gevoelens , of hij was niet van plan de waarheid te vertellen. Wat me opvalt is dat veel kinderen hun eigen geboorte datum niet eens weten. Ik kan mij voorstellen dat ze hier een identiteits problemen aan overhouden.

Vervolgens heb ik met Koen de hele office opgeruimd. Je moet het zo zien dat er een grote kast staat en 2 bureaus vól met spullen. Tekenspullen, knutselspullen, schoolboeken, schriften, verf, documenten; echt álles lag door elkaar. Het was een pittige klus. Toen ik een laadje opentrok liep er een dikke vette kakkerlak uit. AAH! Ik stond meteen op de stoel want wat zijn die beesten vies. Ik werd dik uitgelachen door Koen en Philip ;P Overal lagen ook muizenkeutels. We hebben veel oude spullen weggegooid. Hier in Kampala verbrand bijna iedereen zelf het afval. Dit geeft een gigantisch ongezonde en vieze geur af. Philip gooide de troep op de hoop naast het gebouw, maar de kinderen dachten de spullen wel te kunnen verkopen op straat (lege potloodverpakkingen, oude tekeningen etc.)

S’middags onderweg naar het boys home, begon het kleihard te regenen. De weg verandert dan ook meteen in een modderpoule en boda’s gleden onderuit. We gingen snel schuilen in…een kroeg. Daar zat je dan op de vrijdag middag tussen het werk door in een kroeg, hier kan dat gewoon.

Toen het eenmaal droog was en ik in het boys home aankwam, lag iedereen te slapen. Dit is gebruikelijk. Na een uur wachten begon fellowship. Na christelijke liederen en bijbelstudies, sprak Auntie Silvia de jongens toe: ‘’Kijk niet naar hoe je was voor je hier kwam. Dat doet er niet toe. Het gaat erom hoe je nu bent. Je hebt de kans gekregen voor een nieuw begin dus wees trots op jezelf en werk naar jouw doel toe.’’ Een mooie afsluiting van de week bij Agape voor zowel de jongens als voor mij.

Wat ik na deze week merk is dat ik me heel bewust ben van alles om mij heen hier. Ik ben bijvoorbeeld aan het rijden op een boda en aan de cultuur wel gewend, maar toch komt alles bij me binnen. Ik kan wel zeggen dat ik hier onwijs aan het genieten ben ook al hoor/zie ik hier ook verdrietige dingen. De vriendelijkheid van de mensen hier, de omgeving, de gesprekken, de chaos, de verhalen, alles blijf ik bijzonder vinden. Verder ben ik erg blij dat ik op het project van waarde kan zijn. Tegelijkertijd besef ik me wel dat ik met 3 weken ook weer wegga en dus wil ik er de komende weken naar streven dat mijn inbreng geïntegreerd gaat worden in de dagelijkse structuur.

We hebben na een effectieve week, het weekend weer ingeluid met Pizza. Dit is onze traditie geworden op de vrijdag. Zojuist zijn we met z’n allen gaan lunchen en boodschappen gaan doen. Met tassen vol boodschappen op de boda zitten was nog best een uitdaging. Al was dat nog niets vergeleken met wat de locals hier vervoeren op een boda: 4 mensen, autoruiten, banden, kasten, koelkasten en zelfs grafkisten. Dat bedoel ik dus met continue nog mijn ogen uitkijken. In Nederland was je allang op de bon geslingerd omdat het onverantwoord is, maar hier maken ze zich niet zo snel ergens druk om. Ik vind het heerlijk.

Ik wens jullie allemaal nog een fijn weekend toe & tot de volgende.

Veel liefs,

Aunty Pauline

PS: mochten jullie vragen hebben, stel ze gerust! Dan kan ik er antwoord op geven in mijn volgende blog.

Reacties

Reacties

Margriet

Heerlijke verhalen Pauline, WAT mooi om met deze mensen be zig te zijn hè??? ???????❤️

Jaap

Prachtig verhaal weer Pauline, wat maak je veel mee.??

Oma smal

Wat gezellig om bij te praten heel interessant wat je doet !!! Liefs Oms

Moeders en vaders?????

Nounounou. Wat weer geweldig omschreven allemaal zeg. Ik zit er helemaal in. In je verhaal als ik het lees. Wat doe je daar geweldig werk. En wat jammer voor hun allemaal. Dat je daar weer weg gaat over 3 weken. Dat zal nog ff een puntje worden zeg. Blijf genieten. Beleven en helpen voor de tijd dat je er nog zit. Dikke knuffels van . Wat doe je het goed ZEG
??????????????????????????????

lOES

Wat n mooi verhaal weer,Leuk hoor! Bijna komen Henk en Maria, en daarna aftellen naar Jacco!
Goed bezig daar,heftig hoor!
Dikke kus van de Klavertjes uit de Goorn

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Doingoood