Mijn vrijwillige avontuur in Oeganda

Week 5/6

Hoi allemaal!

We zijn nét terug van onze weekendtrip naar Sipi falls, en ik heb een gekke week achter de rug met vele uitersten. Een week met een lach en een traan…
Afgelopen week is er een nieuwe maand is aangebroken. Dag oktober en hallo november. Bij jullie staat november in het teken van; de winter in aantocht, sintmaarten en mijn broer is jarig. Bij mij staat november in het teken van; nog een week Kampala, en de 13e naar Tanzania waar ik mijn lieve vriendje eindelijk weer zie. Daar op safari om vervolgens nog naar Zanzibar te gaan. ‘t Verschil moet er zijn hè.

Maandags (30-10-17) begon ik zonder Koen aan een nieuwe werkweek bij Agape. Het zouden volgens Philip 2 drukke weken worden, gezien de geldschieters uit Zweden op bezoek zijn hier in Kampala. Jaria en Philip waren vandaag beiden aanwezig. De jongens begonnen de dag met vele dansjes en liedjes om in de stemming te komen. De sfeer zat er goed in terwijl het buiten slecht weer was. Opeens zag ik Jaria, C. slaan. Ik schrok en snapte niet waarom. C. ging huilend naar buiten. Nog geen 5 minuten later zag ik Jaria, I., 2 keer met slaan. I. had zichtbaar pijn aan zijn rug hierdoor en werd naar buiten gestuurd. Ook nu begreep ik niet waarom dit gebeurde. Toen I. weer binnen mocht komen, wilde hij niet meer. Logisch… Ik stond met tranen in mijn ogen toe te kijken hoe dit kwartier verliep. Waarom slaat ze in godsnaam de kinderen?! Slaan is naar mijn mening pure machteloosheid. Ja; ik weet dat het binnen deze cultuur nog de manier van straffen is ,maar ik vind het slecht dat ze als ‘’social worker’’ deze kinderen die een verleden van mishandeling en misbruik hebben, gaat slaan. Hoe durft ze!! Op het moment zelf ging ik hier niet met haar over in discussie. Even later toen ik Philip trof op kantoor, heb ik hem gevraagd waarom ze de jongens sloeg. Philip zag het ook gebeuren en had Jaria gevraagd wat er was. De reden zou zijn geweest dat de jongens haar irriteerden/haar een zware tijd bezorgden. Ik zei dat ik aan de ene kant snap dat ze slaat als het gebruikelijk is, maar aan de andere kant vind ik echt dat je je mond en woorden moet gebruiken. Philip was het met mij eens... hem zou ik nooit zien slaan. Het tegendeel is al bewezen dat je mondeling meer kunt bereiken bij deze jongens dan fysiek.

Vervolgens ben ik met bijna alle jongens waarvan ik nog dingen miste, in gesprek gegaan. Sommigen wisten nog veel aan te vullen. Hieruit blijkt dus echt dat naar mate de tijd vordert, de jongens opener worden. Ik heb Jaria laten zien hoe de dossiers er nu uit zien, met de foto’s en nieuwe vragen. Ze reageerde erg enthousiast. Ze vroeg mij hoeveel ik er klaar had; 18. Jaria was stomverbaasd: ‘’You are the best! You helped me so much!’’

Om half 11 kwamen de Zweedse mensen met Isaac langs in de drop in. Zij vertelden mij hoe zij zijn begonnen met de sponsering van Agape. In 2013 begon het allemaal. Er woonde een vrouw in Zweden waarvan de dochter hier in Oeganda, straatkinderen hielp. Ze zijn geld naar haar gaan overmaken. Het jaar erna wilden ze kijken hoe het geld terecht is gekomen en hoe zij nog meer konden betekenen. Het geld bleek nu nog niet goed te worden besteedt. Zij hebben toen de verantwoordelijkheid op zich genomen en ervoor gezorgd dat de financiële wegen beter verliepen. Zo is Agape gegroeid door de donaties van hen & van Doingoood (dus o.a. ook van jullie!). Hun visie is; investeren in Agape waarna de Oegandese mensen zelf de kinderen helpen. Dus de dingen niet overnemen maar werkgelegenheid creëren. En de enige manier om de wereld een beetje te verbeteren is om de laagste stand te ontwikkelen; d.m.v. school. Zo sponseren zij heel veel kansarme kinderen om naar school te kunnen gaan. Ik vertelde hoe ik alles ervaar binnen Agape, en hoe ik hier probeer bij te dragen. Dit vonden ze mooi om te horen. Ik ben blij dat ik deze mensen heb mogen leren kennen. Zij maken de kansen voor de kinderen mogelijk!

Na nog wat te hebben geholpen in de klasjes, heb ik het touw gepakt en de jongens het touwtrekspel geleerd. 2 teams tegen elkaar en kijken wie het sterkst is. Het team dat als eerst het vlaggetje over de streep krijgt, heeft gewonnen. Deze ventjes zijn dus echt heel sterk zeg!

Om 12.00 uur kwamen 2 bekende jongens en 1 onbekende, het terrein op. Ze zagen er verslagen uit. E, een van de 2, kwam naar mij toe en zei dat het niet goed met hem ging. Hij wilde graag praten. Hij vertelde dat hij afgelopen weekend op een andere plek was dan hier in de buurt. Hij en J. waren een man tegengekomen die hen werk en een slaapplek aanbood. Ze zouden schoonmaak werk verrichten. De jongens waren enthousiast met hem meegegaan. Foute boel… in de nacht van zaterdag op zondag is Evans verkracht. De man wilde eerst J. verkrachten. J. weigerde stevig en de man zei hem dat als hij weigert, hij hem zou vermoorden. J. zei; ‘’Ik wil liever dood dan verkracht worden.’’ J. werd aan de kant gesmeten en hij had het vervolgens op E. gemunt. E. is een stuk kleiner en jonger dan J., dus kon hij zich niet verweren…. Zondag middag moesten de jongens alcohol voor de man halen en wisten ze te ontsnappen. Met hen is een 3e jongen mee ontsnapt. Deze jongen zat hier al een half jaar vast en was heel veel vaker verkracht. Echt om misselijk van te worden. Ik zat met een grote brok in mijn keel, maar ook met adrenaline. Hier moesten we echt wat mee.

Ik vroeg hem of Philip het al wist en of ik het mocht vertellen. Dat mocht. Met Philip en Jaria gepraat en overlegd hoe verder. Nu eerst moeten we nagaan of het verhaal de waarheid is. De jongen hadden met zijn 3 en een compleet verhaal inclusief naam van de man en locatie. Deze man is hoogst waarschijnlijk continue bezig met zoeken naar nieuwe jongens, hangt hetzelfde verhaal op en doet zijn daad in de nacht. Het idee dat Evans nooit meer de jongen zal zijn van hiervoor is hartverscheurend. Ik vroeg wat nu te doen.

Is er een protocol voor in dit soort situaties? Worden de jongens eigenlijk sowieso gecheckt op HIV? In boys home wél, want ze blijven daar langer. In drop in niet, want ze komen en gaan. In zulke situaties wordt er per kind gekeken wat nu wijsheid is. In dit geval heeft E. medische check/hulp nodig, een HIV test én moet er aangifte gedaan worden. Philip, Jaria, E. en ik zijn toen naar de‘’medical’’ geweest. Een plaatselijke, particuliere arts. Deze heeft onderzoeken gedaan en bevestigd dat hij inderdaad is verkracht. Evans heeft er dan ook interne letsel aan overgehouden. Deze arts heeft de jongen doorverwezen naar een groter ziekenhuis die aangesloten zit bij de politie. Omdat het nu een politiezaak is geworden, kan alleen zo’n ziekenhuis een verklaring afleggen. Ik ben toen thuis mijn rapportages gaan mailen naar Isaac, voor in de dossiers en voor de verklaring op het politiebureau. Ik ben zelf niet meegegaan naar het ziekenhuis. Het werd al laat en vond het nu wel weer even genoeg voor vandaag. Wat een bizarre dag… Maar gerust allemaal, ik heb genoeg lieve mensen om mij heen waar ik zulke dingen mee kan bespreken.

Dinsdags (31-10-17) vroeg ik bij binnenkomst direct hoe het gisteren nog is verlopen. Philip vertelde mij dat Jaria gister met E. naar het ziekenhuis is geweest. Helaas verliep het niet zo soepeltjes. Ze gingen in het ziekenhuis niets doen voordat ze een politie rapport hadden om behandeling te kunnen starten. Dus moet E. eerst naar het politiebureau om daar aanvraag te doen voor behandeling in ziekenhuis. Dan naar ziekenhuis E. zijn interne schade laten behandelen en toetsen op HIV. Hoe bedoel je omslachtig… E. slaapt gelukkig voor even in het boys home. Verder is het nu dus nog even afwachten. Philip vroeg ook hoe het met mij was. Ik zei dat ik geschrokken was en gefrustreerd dat men dit kinderen aan kan doen. Philip zei dat het hier helaas erg vaak voorkomt.

Tijdens de dagopening heeft Philip de jongens toegesproken over de situatie van gisteren. Dat iedereen heel oplettend moet zijn op straat. Dat je niet moet denken dat als iemand je benaderd dat het je vriend is. ‘’De hemel op aarde’’ wordt je niet op straat aangeboden. Wat er is gebeurt kan iedereen overkomen, dus let op en blijf in groepen. Help elkaar. De jongens stelden vragen over wat ze in bepaalde situaties moeten doen op straat.

Na te hebben geholpen in de klasjes, ben ik Philip gaan vragen hoe hij het voor zich ziet als ik er niet meer ben. Het is het idee dat wanneer Philip en Jaria er beiden zijn, er 1 in ieder geval de gesprekken gaat voortzetten die ik nu voer. Vaak zijn ze niet samen aan het werk omdat er dan 1 outreachend aan het werk is voor de kinderen en 1 in het drop in werkt. Ik heb aansluitend hierop een nieuwe weekplanning gemaakt voor de social workers. In overleg met Philip heb ik bijgevoegd: het tandenpoetsen, counselling en awareness. Ik legde hierbij uit dat we moeten streven naar een efficiëntere manier van tijdsindeling. Philip vond het erg mooi en goed dat ik dit oppakte. En zei met een lach; ‘’Je blijft ons op deze manier uitdagen.’’ Top! Voorgesteld om echt te proberen de planning aan te houden.

Woensdags (01-11-17) kreeg ik te horen dat Jaria gisteren met de 3 jongens is doorgestuurd een ander politiebureau. Nu moesten ze naar het politiebureau van het district waarin de man woont. Jaria is vandaag met hen hier heen geweest, maar ik heb haar niet meer gezien.

Gezien Koen er niet meer is, Jaria met de jongens weg was, en Philip anders 2 groepen alleen moet lesgeven, help ik Philip met lesgeven. Ik geef de oudste jongens les, en Philip de jongste. De lessen gingen prima, en vervolgens heb ik met de jongens geknutseld. Weten jullie nog van die vouwblaadjes die je dan kunt vouwen en dan vormpjes erin kunt knippen? Dat als je hem dan openmaakt, er een mooi werkje in zit? Van heel veel van deze werkjes, hebben we een slinger gemaakt. Zo wordt de drop in al gezelliger.

Na een nieuwe jongen te hebben gesproken, heb ik een gesprek gehad met Philip. Philip zei me dat hij gisteren I.C. (1 van de weggelopen jongens van boys home) zag. Hij wilde niet terug naar boys home. Hij geniet van de vrijheid en wil geld enkel verdienen. Aan het einde van de rit heeft hij helemaal niets voor in de toekomst. I.C.is dus één van de jongens die nog niet inziet wat het beste voor hem is.

Philip vertelde mij ook dat hij me zal missen op de werkvloer. Zij zegt erg blij te zijn met de groepsactiviteiten die ik organiseer. De kinderen willen vaak allemaal wat anders doen, maar per dag een moment besteden aan een groepsactiviteit, is goed voor ze. Hier leren ze veel van. Hij vertelde mij dat ze zonder vrijwilligers een hele zware taak hebben. Ze kunnen de jongens niet de aandacht geven die ze nodig hebben. Er schijnen niet genoeg financiën te zijn om nieuwe mensen aan te nemen. Dit heb ik in de middag met Isaac besproken. Ik heb mijn bevindingen gedeeld over hoe de social workers hun tijd anders en efficiënter in kunnen delen en benadrukt hoe fijn het zal zijn als er extra social workers zouden zijn. Philip was eigenlijk ziek deze week, maar kon niet thuisblijven omdat Jaria outreachend aan het werk was, en er verder niemand is. Philip voelt zich dan verantwoordelijk voor de kinderen, en gaat toch naar het werk. Na dit te hebben benadrukt, was Isaac het met mij eens en zei bezig te zijn met sollicitatiegesprekken voor 2 nieuwe social workers. Super! Daarnaast vertelde Isaac dat hij teacher Eric (de leraar die elke ochtend een uurtje les gaf toen er geen leerkrachten waren), per 2018 fulltime komt werken op het boyshome. Dan kunnen ze daar de groep onderverdelen en les geven op eigen niveau. Echt top, die Isaac!

Ik heb Isaac gevraagd of er binnenkort nog een outreach gepland staat. Hij schreef meteen op hoelang ik er nog was en plande direct met Philip en Jaria een outreach in naar de sloppenwijken om voorlichting en medische hulp te bieden. Super tof dat ik dus nog mee kan op outreach!

Donderdag (2-11-17) begon de dag zoals gebruikelijk. Toen ik de jongens rekenles gaf en ik om mij heen keek, zag ik dat dit lokaal erg vies was. Overal hadden kinderen met schoolbordkrijt onzin op de muren gekrast en het schoolbord zelf zat zo onder het krijt dat je haast niets meer kon lezen. Ik vroeg Philip of het een optie zou kunnen zijn dat ik na de les met de jongens dit lokaal schoon zou maken. Dit vond hij goed. Toen iedereen klaar was met de opdrachten, kwam de eerste al aan met een teil en een schrobber. Na hem kwamen nóg 15 jongens met hetzelfde gereedschap aan, resultaat: het bleef niet bij enkel het lokaal, nee ook het andere lokaal, de gang en de bij-kamers werden allemaal schoongemaakt. Hoe? De teil water met zeep op de muur gooien en keihard schrobben. Natuurlijk werd het water op een gegeven moment meer op elkaar gegooid dan op de muur, en werd het meer een zwembad, maar wat was dit leuk! Uiteindelijk was alles weer (voor hoelang weet ik niet) schoon, rook het fris en waren we allemaal voldaan en zeiknat :)

Philip vertelde mij dat Jaria gisteren de hele dag op het politiebureau is geweest met E. en de 2 andere jongens. Gezien dit allemaal erg lang duurde, konden ze vandaag pas mét verklaring naar het ziekenhuis. Ik zal maandag horen wat de uitslagen zijn… Isaac zei mij dat Agape pas stopt met actie ondernemen als de man die dit gedaan heeft achter slot en grendel zit, en de jongen medische behandeling heeft gehad plus gecheckt is op HIV. Mocht hij HIV hebben dan kan hij op kosten van Agape naar een HIV kliniek. Laten we hopen dat dit niet nodig is.

Er kwamen vandaag ook weer 2 nieuwe jongens binnen. Één van hen, F., heb ik gesproken. Terwijl ik in gesprek zat, ging Philip met de rest ‘’topical discussion’’, houden. Dit is een moment waarop er een onderwerp ingebracht kan worden. Deze keer: family problems. Leuk dat Philip zich écht aan het nieuwe tijdschema houdt.

Plotseling werden we verrast door een bezoek van Isaac met een cameraploeg van ‘’Aisha’’. Aisha is een bedrijf dat valt onder een groot netwerk genaamd, Crane; ‘’Children on risk central network’’. Dat is een media bedrijf dat zich inzet voor kinderen; hoe zij veilig moeten blijven en ook geven zij voorlichting. Hun slogan: ‘’Keep children safe: get tested, get treated, adhere’’. Zij willen verspreiden dat kinderen niet op straat horen, maar bij hun families. Isaac heeft contact met hen en vandaag kwamen ze een korte clip opnemen hier in het drop in center, voor hun campagne. Ze hebben 3 jongens geïnterviewd over; waarom ze op straat leven en wat hun wensen zijn voor de toekomst.

Vervolgens was het al tijd voor weekend! In de avond heb ik mijn tas ingepakt voor de weekend trip van morgen. Naja tas… ik had geen weekendtas bij me en een koffer mee is ook zo wat, dus had ik alles in een boodschappentas gegooid. Hier maakt het toch allemaal niets uit.

Vrijdag (3-11-17) werden we om 07.30 opgehaald voor de trip naar de Sipi falls. Tijdens de 7 uur durende rit was er weer genoeg te zien. Hoe verder we van Kampala vandaan kwamen, hoe mooier en groener alles werd. Tussen al de groene bebossing in waren er vele typische Afrikaanse huisjes te zien. Van die ronde hutjes met rieten daken. We passeerden vele kleine dorpjes en reden ook de welbekende Nijl over.

Gezien iedereen hier buiten leeft, was je nooit uitgekeken. Je ziet honderden mensen met water of fruit op hun hoofd lopen, fietsen die van alles vervoeren, mensen die zich wassen, kippen die geslacht worden, schoolkinderen in uniform, mensen die achter hun stalletje zitten, mensen die koken, mensen die op het land werken, mensen die slapen en natuurlijk de boda’s.
Op een geven moment zagen we “Mountain Elgon” in de verte. Na een lange klim met de auto en met onderweg fantastische uitzichten, kwamen we aan bij hostel: “ Arc van Noah resort en Spa”. Op een prachtig gelegen plekje. We zaten nu op 2260 meter hoogte en op 35 km afstand van Kenia. Eigenlijk zouden we diezelfde avond de zonsondergang gaan bekijken vanaf een mooi uitkijkpunt. Helaas was het slecht weer, dus ging het niet door. Toen het op een gegeven moment droog werd, maar te laat voor de zonsondergang, zijn we een korte wandeling gaan maken naar het dorpje hier.

We hadden in de middag ons eten gekozen voor de avond. Even later werd het eten gebracht door een boda; kip. Maar levend... deze werd plaatselijk even geslacht en paar uur later lag de kip op ons bord. Het smaakte me eerlijk gezegd niet echt op deze manier, haha.

In de avond gingen we allemaal vrij op tijd naar bed. We sliepen, zoals het bord zegt, in een resort & Spa. Echter hebben we geen warm water, geen licht, een slecht bed, geen wifi en niet veel keuze qua eten. Top zo’n ‘’resort’’. Gelukkig konden we erom lachen, en we zaten op een onwijs mooie plek. Na een lange nacht met heel veel regen en onweer, begonnen we om 8.30 aan de hike naar de watervallen. Gelukkig was het nu droog en konden we alles goed zien. Onderweg liepen we door de jungle en was de natuur echt prachtig. De grond is hier zeer vruchtbaar. Er word van alles verbouwd en zeker nu in regenseizoen. Van kool tot mais en bananen. De mensen zijn hier compleet zelfvoorzienend.

Onderweg kwamen we een man tegen met een prachtige kameleon. Na wat foto’s vroeg hij om geld. Tja, dit hadden we achteraf kunnen weten… Uiteindelijk maar wat gegeven gezien ik blij ben met de foto’s. Verderop kwamen we andere Afrikanen tegen die met óns op de foto wilden. Ik heb toen ook geld gevraagd, maar dat gaven ze mooi niet hè, helaas… niets verdiend. Al snel kwamen we bij de eerste waterval, wauw! Zo kwamen we steeds een niveau hoger en hebben we in totaal 3 grote, mooie, watervallen gezien. Op een gegeven moment werd het mistig en vochtig waardoor we weinig meer zagen, maar gelukkig was dit pas op het eind van de hike.

De klim naar boven ging nog vrij gemakkelijk, in tegenstelling met de terugweg. Tijdens de terugweg bewandelden we een heel glibberig, steil, pad. De een na de ander gleed onderuit, behalve ik. Wat een geluk. Mooi dat ik de val van 2 dames op de film heb. Toen we bijna terug waren kregen we bij een huisje in de jungle nog een koffietour. Er werd ons laten zien hoe het proces verliep van koffiebonen aan de boom tot de echte koffie. De koffie die hier gemaakt wordt, wordt geëxporteerd naar vele landen in Europa. Wetende dat koffie in NL prijzig kan zijn terwijl ze er hier amper iets mee verdienen maar wel het zware werk doen, blijft gek.Ze verdienen hier 7000 shilling (€1,76) voor 1 kilo koffie. Proces: Plukken- vrucht verwijderen - weken in water - drogen - breken - uitzoeken - breken- roosteren- vijzelen, kost echt veel tijd en moeite.Vervolgens zijn we binnen bij de eigenaar de vers gemaakte koffie gaan proeven. Was nog best lekker ook!

Eind van de middag zijn we nog naar een mooi uitkijkpunt dichtbij de lodge, geweest. Prachtige plek waar je echt het “on top of the world” gevoel kreeg. Hierna zijn we allemaal met dekbedden over ons heen op de bank gaan liggen. Gezien we zo hoog zitten en het weer niet meezat, was het suuuuper koud vergeleken met de temperatuur in Kampala. De dag van vertrek was er helaas helemaal geen water meer dus zijn we op tijd, en vies, vertrokken terug naar Kampala. Beneden aan de berg zagen we dat de waterleiding geknapt was tijdens wegwerkzaamheden. Daarom hadden we dus geen water. Hierdoor ontstond er een fontein waar iedereen het water probeerde op te vangen met jerrycans.

Zittend in het busje, rijdend door Oeganda, met een muziek in de oren en genieten van wat je allemaal ziet; zulke momenten doen mij beseffen hoe mooi en bijzonder het is dat ik hier nu ben. Laat ik dit nog maar eventjes goed vasthouden, want ik ga morgen mijn laatste week in. Dat is dus echt een heel gek gevoel. Nog maar 5 dagen met de jongens kletsen, gek doen en lachen. Nog maar 5 dagen iets kunnen betekenen voor Agape. Nog maar 5 dagen genieten van alle fantastische mensen die er werken en nog maar 7 dagen ervaringen delen met de andere vrijwilligers… Ik ga er nog even flink van genieten!

Tot de laatste blog volgende week zondag!

Liefs van deze Mzungu

Reacties

Reacties

Moeders

Wat weer een roerende ontroerende spannende en prachtige week heb je gehad zeg. Het kon niet verschillender in emoties zijn als dit.
Geniet nog even van deze week daar. We love you. Dikke knuf van ons?????

Jaap en Trudy

Weer een indrukwekkend verhaal, je maakt echt wel ernstige zaken mee!
Gelukkig ook heel veel mooie momenten.
Ja en over een week ook Jacco naar je toe, volgens ons kan hij niet wachten.
Dikke kus Jaap en Trudy

Loes

Prachtig verhaal,Paulien!Nog heeeeeele mooie dagen en aftellen maar ! Dikke kus X uit De Goorn van Loes en de Klavertjes.

lOES

Ps gisteren Henk en Maria gesproken.Waren vrijdag terug uit Oeganda,ze zeiden dat jij prachtig goed werk doet daar,topper!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Doingoood