Mijn vrijwillige avontuur in Oeganda

Week 6/6: Missie geslaagd!

Voor de laatste keer: Dag lieve lezers!

Hier zit ik dan, na 6 weken, mijn laatste blog te typen in het Oegandese zonnetje. Ja, dit was het. Mijn vrijwilligeavontuur in Oeganda is voorbij. De zes weken zijn voorbij gevlogen. Deze laatste week, was dan ook absoluut een bijzondere.

Maandag (06-11-17) begon ik fris en fruitig aan mijn laatste week. Weliswaar met een dubbel gevoel, maar ik had er wel weer zin in. Vandaag waren de 4 dames van SSE, die nog een weekje bij ons in het huis zijn, met mij mee naar het project. Samen met de meiden hebben we de jongens reken en Engels les gegeven. Na de les zijn we met de jongens een ballonnen trap spel gaan doen. Iedereen kreeg een ballon om zijn enkel, rende door elkaar en probeerde de andere ballonnen kapot te trappen. Vervolgens had ik het touwtrektouw er weer bij gepakt. Alle jongens wilden meedoen, steeds in andere teams en zelfs uncle Philip deed mee! Sommigen lagen letterlijk op de grond van het lachen. Ik vind het zo mooi als ik de jongens zo zie genieten.

Philip vroeg mij even later of ik niet een eigen project hier in Oeganda op wilde zetten. Volgens hem heb ik de kennis en potentie om dat hier te doen. Ik legde hem uit dat ik het ook wel zou kunnen doen hier, maar ik hier niet zou willen wonen zonder familie en vrienden. Ik legde hem uit dat ik later graag iets in Nederland op zou willen zetten. Hij zei dat ik er nog maar eens goed over na moest denken of ik écht niet hier in Oeganda iets wil doen.

In de middag zijn we naar het boys home gegaan. Hier werd ik hartelijk ontvangen. Ik had E. sinds vorige dinsdag niet gezien omdat hij steeds met de andere jongens en Jaria op pad was. Bij binnenkomst kwam E- met een grote glimlach op mij af rennen. Hij sprong letterlijk in mijn armen. Wauw, wat een fantastisch moment. Dit was echt zo’n momentje waar je dit allemaal voor doet. Het zei ´´Thank you!!´´. Hij had nieuwe kleding aan en zag er zo vrolijk uit. Ik vroeg hoe het met hem ging. Hij zei dat het goed ging en vertelde als kers op de taart dat de man (verkrachter) is opgepakt en vast zit. YES! Wat ben ik blij voor hem en de andere jongens. Na E. volgende alle andere jongens. Ze waren allemaal zo blij me te zien. Best leuk binnen komen zo!

Nadat ik de meiden hier had rondgeleid, ben ik even gaan zitten met Jaria over hoe alles rondom E. is verlopen. Zij bevestigde dat de man inderdaad opgepakt is. Jaria is naar plaats delict geweest en heeft daar 5 jongens nog op kunnen halen die al maanden slachtoffer waren van de man. Deze 5 plus de 2 (E. & J.) van het drop in center, wonen nu allemaal in het boys home. Er zitten nu 28 jongens hier, dus echt volle bak. Agape verricht zo onwijs goed werk, daar is dit een prachtig voorbeeld van. Jaria is vandaag nog naar de gevangenis geweest met de jongens. Zij moesten nog wat laatste dingen met de politie afhandelen en de man identificeren. De jongens hebben de man zien zitten in de cel. De man huilde en de jongens waren ook erg verdrietig uit angst, wat begrijpelijk is. Wat ze enkel nog moeten doen is een check op HIV. Wél heeft Evans medische behandeling gehad voor de interne lichamelijke schade. Deze week zal de zaak worden afgerond en worden de dossiers aan de regering overgedragen, zodat de man veroordeeld kan worden. De kinderen zullen, wanneer ze er klaar voor zijn, worden teruggeplaatst bij hun familie/netwerk. Net zoals het bij alle andere jongens gaat. Het is prachtig om te zien hoe E. en J, de jongens die ik nu al weken ken, hier in het boys home zich al positief ontwikkelen. Ze zijn nu in een veilige omgeving, kunnen toewerken naar een mooie toekomst én ze stralen.

In de nacht van maandag op dinsdag (07-11-17) kwam de regen continue met bakken uit de lucht. Wij waren er allemaal al wakker van geworden, laat staan wat voor nacht de straatkinderen hebben gehad. Normaliter gaan wij om 08.30 weg, maar dit was niet te doen nu. De (zand)wegen waren nu veel te gevaarlijk om met een boda op te rijden. We zijn uiteindelijk met zijn allen per taxi gegaan. Het was maar goed dat we met de taxi gingen, want de zandwegen vlakbij het drop in center waren rivieren geworden. Als het hier in Kampala erg veel regent, is het overal een grote chaos. Het afwateringsysteem etc. stelt hier niet veel voor. Het water kan geen kant op. Bij het drop in was Philip ook pas net aangekomen. Er waren nu (maar) 4 jongens aanwezig, wat mij niets verbaasd. Sommigen moeten van ver komen en in deze regen wilt niemand lopen. Enkele uurtjes later, waren er uiteindelijk nog 10 jongens gekomen. Na het ontbijt hebben we de groep in 2 gedeeld en zijn enkel activiteiten gaan doen.

In de middag ben ik naar BROOD gegaan als ‘’mystery shopper’’. Vanuit Nederland is mij gevraagd of ik hier in Kampala bij de nieuwste zaak van BROOD het een en ander wil testen. Ik kreeg een mail met een vragenlijst en ben samen met Sanne wat lekkers gaan proeven en de vragen gaan beantwoorden. Hiervoor kreeg ik een mooi budget. Was leuk om te doen!

Woensdags (08-11-17) kwam Aliëtte, een vrijwilliger uit het andere huis, een dagje met mij mee. Zoals je misschien al merkt, is Agape erg populair! Na de Engels en rekenles zag ik dat Milly (kok) en de buurman aan het tuinieren waren. We hebben hier bij het drop in center een rijkelijke tuin vol groente en fruit. Zo proberen zoveel mogelijk zelfvoorzienend te zijn om de kosten te minderen.Vervolgens ben ik gaan starten met het schrijven/tekenen van 2 slogans op grote vellen papier. Philip had mij gevraagd om dit te maken. De zinnen waren: ‘’You’re welcome to agape drop in center, the hope for streetchildren’’ & ‘’Let us put ourselves together. Join hands and give a better life to the streetchildren.’’ Het resultaat mag er zijn al zeg ik het zelf.

In de middag, op het boyshome, heb ik Isaac en de jongens mijn foto boekje van mijn familie laten zien. Dit vonden zij erg leuk om te zien. Ze vonden het minder leuk dat ik al een vriend heb, haha. We hebben het ook nog gehad over mijn (en jullie) donatie. Dit heb ik de afgelopen weken telkens met Frank besproken, maar nu dus ook met Isaac zelf. Isaac vroeg mij of ik nog aanvullingen had op de lijst met doeleinden. Ik legde hem uit dat het heel fijn zou zijn als de jongens in het drop in een uniformpje kunnen krijgen voor wanneer zij hun kleding wassen. Daarnaast aangegeven dat ze in het drop in handdoeken en dweiltjes nodig hebben om schoon te maken en af te drogen. Als laatste aanvulling had ik het schilderen van een nieuw schoolbord (schoolbordverf) in het 2e lokaal van het drop in center. Isaac heeft de punten ter harte genomen en opgeschreven. Ik vond het fijn dat hij mij persoonlijk nog vroeg of ik aanvullingen had. Vandaag had ik aan iedereen Hollandse drop uitgedeeld. Wat denken jullie, vonden ze het lekker? Nou…de meningen verschilden. De meesten vonden het heerlijk, maar sommigen spuugden het ook direct uit. Ik moest er flink om lachen. Niet iedereen kan het Hollandse snoepgoed waarderen.

Vervolgens hadden we family time. De laatste waar ik bij aanwezig zou zijn. Alle jongens klaagden over pesterijen en dat er veel gevochten wordt in het huis. Er werd in de kring aan mij gevraagd of ik advies had voor de jongens en iets wilde zeggen. Ik vond dit wel het juiste moment om de jongens wat te zeggen gezien ik er absoluut wat van vond. Ik zei ze:
‘Ik ken jullie nu goed genoeg om dit te kunnen zeggen. Ik snap eigenlijk heel goed dat jullie ‘’hard’’ zijn geworden, vechten als jullie het ergens niet mee eens zijn en anderen pesten. Jullie zijn namelijk niet anders gewend om te overleven en te vechten voor je leven. En gezien jullie heel veel nare dingen is aangedaan, is jullie aangeleerd dat je slaat om iets voor elkaar te krijgen. Jullie zijn jezelf continue aan het verdedigen. Maar jullie zijn oud en wijs genoeg om te snappen dat jullie verantwoordelijk zijn voor jullie eigen gedrag. Kijk eens in de spiegel. Jullie zijn getraumatiseerd door wat jullie is aangedaan. Dus kom op, doorbreek dat patroon nu en laat zien hoe het anders kan. Behandel anderen op de manier zoals je zelf behandelt wilt worden. Denk positief, help elkaar. Jullie zijn slimme jongens, en hebben met elkaar allemaal een doel voor ogen; een gelukkige toekomst. Jullie hebben allemaal een droom en/of wensen. Jullie hebben alles in jullie zitten om dit te bereiken, dus ga er voor. Hier hoef je je niet te verdedigen want je bent hier veilig.’’ De jongens waren muisstil.

In de avond zijn we zoals gebruikelijk uiteten geweest. We waren met een gigantische groep. Deze week zijn Ineke, Anneke en Jeanette, van Doingoood in het land. Zij zijn hier op werkweek en gaan langs verschillende projecten. Ik heb een tijdje gesproken met Ineke, de directrice van Doingoood. Ze vroeg aan mij hoe het ging, hoe ik de dingen hier heb ervaren en wat ik het leukste vond. Na dit alles te hebben uitgelegd, was Ineke onder de indruk van mijn verhaal. Erg leuk om de grondlegger van Doingoood te ontmoeten en te spreken!

Donderdags (09-11-17) gaf ik voor het laatst les aan de jongens. Vrijdags is er namelijk nooit les. De les ging ook vandaag weer als gesmeerd. Na de lessen was Philip met de jongens een ‘’verassing’’ aan het voorbereiden voor mij voor morgen. Ik zat op kantoor en één voor één kwamen de jongens bij me langs om mij alvast een tipje van de sluier te laten zien. Haha, wat zijn het toch een schatjes. Philip zei mij later dat ik zó het drop in center in mijn eentje zou kunnen draaien. Nu klinkt het misschien heel arrogant, maar zo voelt het ook. Ik weet ondertussen precies wat de jongens nodig hebben en wat de structuur hier is. Ook zou Isaac met Philip besproken hebben dat met mij erbij hij zich geen zorgen hoefde te maken over de jongens van het drop in. ‘’Everyone is giving you all the credits’’ zei Philip. Die kon ik ook weer mooi in mijn zak steken. Mijn ego is hier flink gegroeid kan ik zeggen.

Wat ook wel erg leuk is, is dat de jongens ondertussen al een aardig woordje Nederlands kunnen spreken. Is het etenstijd, zeggen ze nu steeds ‘’eetsmakelijk’’, ga ik weg in de middag is het ‘’tot morgen’’. Ze liggen dan helemaal in een deuk. Ik heb zelf ook wel geprobeerd wat woorden Ugandees te spreken, maar behalve Mzungu en Weeraba, ben ik alles al snel vergeten…Op de terugweg ben ik nog langs de fotowinkel geweest. Daar heb ik tig foto’s laten ontwikkelen. Hier heb ik 2 collages van gemaakt die ik bij mijn afscheid aan de 2 locaties ga geven. Ook heb ik een groepsfoto op hout laten afdrukken.

Vrijdag (10-11-17) was het zover, mijn laatste dag bij Agape. Aan het begin van dit avontuur had ik mij afgevraagd hoe mijn laatste dag zou lopen, en nu was het zomaar al zover. Na goed geslapen te hebben, vertrok ik voor het laatst richting Nalukolongo waar het drop in center zich bevindt. We begonnen met het gebruikelijke ‘’general cleaning’’. Het gras werd gemaaid, het gebouw werd schoongemaakt en iedereen waste zijn kleding. Dit gebeurde allemaal op hoog tempo in de brandende zon zodat we veel tijd zouden overhouden om nog een laatste activiteit te doen.

We gingen namelijk ‘’dromenvangers’’ maken. Met de achterliggende gedachte ervan: wat er ook gebeurt, blijf altijd dromen en jaag deze na. Ze kunnen écht werkelijkheid worden. De jongens waren onwijs enthousiast en gingen dan ook geconcentreerd aan de slag. Ik had nu alle losse foto’s van de jongens meegebracht en uitgedeeld zodat ze deze aan de dromenvanger konden hangen. De jongens gilden helemaal, zo leuk vonden ze hun eigen foto’s. Het resultaat was super leuk! Er werd direct bij alle buren gereedschap gehaald (spijkers, touw, steen als hamer), om ze te kunnen ophangen in de craft room.

Vervolgens moest ik aan tafel gaan zitten en gingen de jongens één voor één staan en mij bedanken. Bedanken voor het les geven, voor de gesprekken, voor ‘’being a good friend’’. Er werden hele toespraken gehouden over waarom ze me gaan missen en waarom ik moet blijven. Ook Jaria, Milly en Philip bedankten mij. Ze vertelden mij dat ik écht heel veel heb betekent voor hen en voornamelijk voor de jongens. Zij gaan een betere toekomst tegemoet deels door mij. Zo mooi dat ze dat zo hebben ervaren. De jongens zullen mij nooit vergeten, zei Philip. Nou ik hun ook niet! Van de jongens kreeg ik een pakket aan tekeningen en creaties met hele mooie teksten gericht naar mij. Tóch kwam het nu nog niet echt binnen dat ik echt weg zou gaan.

Toen was het mijn beurt om de jongens en de medewerkers te bedanken. Voor de mooie tijd, voor hun openheid en voor al het plezier. Dat ik erin geloof dat zij op een dag écht hun dromen kunnen verwezenlijken als zij er zelf maar in geloven. Ik gaf vervolgens mijn fotocollage aan Philip en de foto op hout aan Jaria. Ze waren onwijs verrast en gaan er snel een mooi plekje voor zoeken om het op te hangen. Na nog een laatste groepsfoto, heb ik de jongens gedag gezet en ben ik naar het boys home gegaan… Daar gingen ze dan met hun zak vol plastic. Dag lieve jongens, het gaat jullie goed!!!

In het boys home heb met Isaac, Frank, Ineke & Anneke mijn evaluatiegesprek gaan voeren. Dit was een onwijs mooi gesprek. Frank stelde vragen over hoe de weken zijn gegaan, wat ik heb gedaan, wat ik het mooiste moment vond en wat ik voor tips had voor de volgende vrijwilliger. Vervolgens kreeg ik vele lovende woorden van Isaac die namens iedereen van Agape sprak. Wauw, wat was dit mooi om te horen. Het was allemaal zo puur en een perfect moment waarin ik terugkeek op alles. Toen kwamen de traantjes wel naar boven… Als je van vele mensen te horen krijgt hoé veel je hebt betekend, dat ik de eerste ben die bepaalde dingen heeft opgepakt en nóg 100 complimenten krijgt, is het wel erg veel. Vervolgens mocht ik 2 certificaten: 1 van Doingoood en 1 van Agape in ontvangst nemen.

Buiten heeft Ineke mij nog in het Nederlands dezelfde vragen gesteld en mijn antwoorden gefilmd voor een promotiefilm voor Doingoood. Tot mijn verbazing stonden alle jongens plotseling netjes in 2 rijtjes en begonnen zij een liedje voor mij te zingen! Super lief! Vervolgens heb ik de dossiers van de 18 jongens op de laptop van Agape gezet en was het ook hier in de boys home tijd om afscheid te nemen. Na vele knuffels, high fives en laatste woorden; ‘’wish you all the best, go for it, keep doing the good work’’, zwaaide ik de Agape family uit.

Terug in het huis vroeg iedereen hoe mijn dag was geweest en heb ik alle kunstwerken laten zien. En toen….was het tijd voor weekend, of beter gezegd VAKANTIE!!!

Zaterdags (11-11-17) ben ik lekker wezen lunchen met de dames en hebben we in de avond een afscheids bbq georganiseerd. Frank en Joris waren ook aanwezig. Dit was een onwijs gezellige avond. Met zijn allen lekker gegeten onder het genot van lekkere Hollandse muziek van ‘’feestcafé van Don’’. Ja, ik heb ze even laten horen wat goede muziek is, haha. Eind van de avond heb ik alvast afscheid genomen van Frank en Joris gezien ik ze niet meer zie voor mijn vertrek. Wat zijn dit een toffe gasten zeg! Het waren fijne coördinatoren én gezellige mensen om mee om te gaan.

Vandaag (12-11-17) ben ik nog even naar een marktje geweest en heb ik vervolgens mijn koffer ingepakt. Vanavond ga ik nog gezellig uiteten met Sanne bij de Griek. Tevens mijn laatste avondje met de andere vrijwilligers. Wat zijn dat ook een toppers zeg. Mede door hun waren deze zes weken onvergetelijk! Ik zal ze dan ook zeker missen...
Morgen ochtend vroeg om 06.30 wordt ik opgehaald en naar het vliegveld gebracht. Dan op naar Tanzania, op naar Jacco, op naar nog 2 hele mooie weken!!

---

Mijn missie voorafgaand aan dit avontuur was: van kleine invloed kunnen zijn op het welzijn van het kind. In mijn allereerste ‘’ik ga op reis blog’’ schreef ik; ‘’Ik weet dat ik in mijn eentje niet het leven van een straatkind 180 graden kan draaien. Maar hoe mooi zou het zijn als ik de kinderen voor een moment weer kind kan laten zijn, hen geluksmomentjes kan laten ervaren en hen eigen krachten in kan laten zien?’’

Nu 6 weken later kan ik terugkijken op wat ik allemaal heb gedaan;

- 18 kinderen gesproken, dossiers aangemaakt en onderhouden
- Vragenlijsten aangepast
- Vragen toegevoegd en spelling gecheckt
- Les geven
- Muur structuur
- Heel veel geordend
- Activiteiten spullen meegebracht: tekenspullen, bal, bellenblaas, zaklopen, touwtje springen, touw trekken
- Activiteiten uitgevoerd
- Leren tandenpoetsen
- Op donatielijst laten toevoegen; schoolbord, uniform
- Weekrooster gemaakt voor social workers
- Dromenvangers

Als ik dit rijtje vergelijk met mijn missie die ik van te voren had, durf ik zeker te zeggen dat ik er alles uit heb gehaald èn meer! Heel wat praktische dingen zijn er uitgevoerd, maar op een ding ben ik wel trots. Namelijk op de gesprekken die ik met de jongens heb gevoerd waaruit ik voor 18 kinderen een dossier kant en klaar heb liggen. De social workers kunnen voor deze kids direct op zoek naar een goede verblijfplek. Bij (hopelijk) degene, bij wie de kinderen wensen te leven. Dit met als doel een gelukkige toekomst. Wat hoop ik dat ze goed terecht komen!!

Ik had nooit gedacht dat ik van zon grote waarde kon zijn op een project. Alle kinderen, werknemers en Isaac, zijn mij zo dankbaar. Als ik naar het bovenstaande rijtje kijk, heb ik niet eens het aller mooiste punt genoemd. Wat mij écht voldoening heeft gegeven, is dat ik de kinderen in de meest trieste situaties waarin ze niks hebben en met de meest afschuwelijke achtergronden, aan het lachen heb kunnen maken. Dit heeft mij telkens doen denken aan de tekst van het liedje:
‘’De glimlach van een kind, doet je beseffen dat je leeft,
de glimlach van een kind dat nog een leven voor zich heeft.
Dat leven is de moeite waard.
Met soms wel wat verdriet, maar met liefde, geluk en plezier in ’t verschiet.’’

Dit heb ik mogelijk kunnen maken, mede door al jullie donaties waarvoor ik de sport en spel artikelen heb kunnen aanschaffen. Ik kan jullie met 100 % zekerheid zeggen dat het bedrag, waarvan ik jullie de doeleinden heb medegedeeld, heel goed gaat worden besteed. Isaac vertrouw ik hier blind op en Frank zegt me ook dat het helemaal goed komt. Zodra de nieuwe spullen aangeschaft zijn en het lokaal gebouwd is, stuurt Isaac mij een bericht en Frank mij foto’s. Deze zal ik uiteraard met jullie delen.

Alle jongens en ‘’de staff’’ hebben een plekje gekregen in mijn hart. Het zijn stuk voor stuk prachtige mensen. Ik ben dankbaar voor hoe dit alles is verlopen. Hoe ik tot het besluit ben gekomen om vrijwilligerswerk te gaan doen, dat ik op een onwijs mooi project ben terecht gekomen, dat ik alle mensen heb leren kennen, dat ik van positieve invloed heb kunnen zijn op de toekomst van de kinderen, dat ik de social workers heb kunnen helpen en dingetjes heb kunnen integreren, dat ik zulke leuke medevrijwilligers heb leren kennen én dat ik van het echte Afrikaanse leven heb mogen proeven. Ik voel me een rijk persoon dat ik dit heb mogen ervaren. Alles heeft echt zo moeten zijn. Oeganda…ik heb genoten!

Lieve lezers, bedankt dat jullie mij hebben gevolgd. Ik hoop dat ik alles goed heb weten over te brengen. Morgen ochtend vlieg ik naar Tanzania waar Jac en ik samen nog heerlijk 2 weken gaan genieten en zo min mogelijk gaan uitvoeren. Het zal ook vast wel raar zijn als ik straks op het strand lig met een cocktail, terwijl ik weet hoe de straatjongens leven. Tja… ik ben mij bewust van hoe blij ik mag zijn met alles wat ik heb en wat ik kan doen. Toch zal ik er niet minder van genieten. Ik zal op de ‘’Agape family’’ proosten.

Tot over 2 weken in Nederland!

Voor de laatste keer:
Veel liefs van deze Mzungu uit Kampala




Reacties

Reacties

Triss

Trots op je Paul!

Moeders

Wowowowow
Geweldig mooi heb je alles weer beschreven. Dit alles kan je ook weer meenemen in je rugzakje. Vele ervaringen en herinneringen. Waardoor je in je achterhoofd vele mooie en goede beslissingen gaat nemen in je toekomst. Het zal altijd met je mee reizen. ????????nu heerlijk gaan genieten met Jacco. Heeeeel verdeel plezier?

Oma smal

En nagenieten na alles wat je hebt meegemaakt lekker samen!!!!

Bernadette de Wit

Hoi Paulien .
Ik ben n koorvriendin van je moeder en heb vol bewondering je laatste blog gelezen .
Wat hebben jullie daar prachtige en dingen waargemaakt.
Wat neem jij n ervaring mee .
Ik kreeg er echt kippenvel van.
Bedankt dat ik het mocht lezen .
Geniet van je vakantie daar .
Het omschakelen zal zeker even duren ..

Maria en Henk

Mooi afsluitend verhaal Paulien je kan super trots op jezelf zijn (zijn wij ook)
En idd de glimlach van n kind zo n passend lied voor kinderen in Oeganda.
De kinderen hebben n grote lach voor je hoe beroerd hun leven er ook uit ziet ze hopen op n vetter live.
We hebben van je verhalen genoten en wij weten dat t zo is. En zijn blij dat onze wieg in Nederland stond.
Maar we hun wereld een klein beetje mooier mogen maken.
Veel plezier met Jacco en wil je graag spreken dikke knuffel XXX

Ineke

Hee Pauline , nou voor de laatste keer je verhaal gedaan en alle keren met tranen gelezen , wat heb je dit top gedaan en wat mooi dat we zo close mochten meebeleven hoe het daar is!! Nu genieten met Jacco ! Groetjes van ons x

Jeannette

Hoi Pauline, wat een prachtig verhaal heb je weer geschreven. Het kunt super trots zijn op jezelf! Je hebt met je talenten heel veel mensen blij gemaakt.

lOES

Prachtig Pauline!Ik moet bijna huilen,topper!!
Manon kwam ook zo enthosiast en dankbaar terug !
Veel plezier samen met Jacco en......TOT SNEL! XXXXXXX

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Doingoood