Mijn vrijwillige avontuur in Oeganda

Week 6/6: Missie geslaagd!

Voor de laatste keer: Dag lieve lezers!

Hier zit ik dan, na 6 weken, mijn laatste blog te typen in het Oegandese zonnetje. Ja, dit was het. Mijn vrijwilligeavontuur in Oeganda is voorbij. De zes weken zijn voorbij gevlogen. Deze laatste week, was dan ook absoluut een bijzondere.

Maandag (06-11-17) begon ik fris en fruitig aan mijn laatste week. Weliswaar met een dubbel gevoel, maar ik had er wel weer zin in. Vandaag waren de 4 dames van SSE, die nog een weekje bij ons in het huis zijn, met mij mee naar het project. Samen met de meiden hebben we de jongens reken en Engels les gegeven. Na de les zijn we met de jongens een ballonnen trap spel gaan doen. Iedereen kreeg een ballon om zijn enkel, rende door elkaar en probeerde de andere ballonnen kapot te trappen. Vervolgens had ik het touwtrektouw er weer bij gepakt. Alle jongens wilden meedoen, steeds in andere teams en zelfs uncle Philip deed mee! Sommigen lagen letterlijk op de grond van het lachen. Ik vind het zo mooi als ik de jongens zo zie genieten.

Philip vroeg mij even later of ik niet een eigen project hier in Oeganda op wilde zetten. Volgens hem heb ik de kennis en potentie om dat hier te doen. Ik legde hem uit dat ik het ook wel zou kunnen doen hier, maar ik hier niet zou willen wonen zonder familie en vrienden. Ik legde hem uit dat ik later graag iets in Nederland op zou willen zetten. Hij zei dat ik er nog maar eens goed over na moest denken of ik Ă©cht niet hier in Oeganda iets wil doen.

In de middag zijn we naar het boys home gegaan. Hier werd ik hartelijk ontvangen. Ik had E. sinds vorige dinsdag niet gezien omdat hij steeds met de andere jongens en Jaria op pad was. Bij binnenkomst kwam E- met een grote glimlach op mij af rennen. Hij sprong letterlijk in mijn armen. Wauw, wat een fantastisch moment. Dit was echt zo’n momentje waar je dit allemaal voor doet. Het zei ®®Thank you!!®®. Hij had nieuwe kleding aan en zag er zo vrolijk uit. Ik vroeg hoe het met hem ging. Hij zei dat het goed ging en vertelde als kers op de taart dat de man (verkrachter) is opgepakt en vast zit. YES! Wat ben ik blij voor hem en de andere jongens. Na E. volgende alle andere jongens. Ze waren allemaal zo blij me te zien. Best leuk binnen komen zo!

Nadat ik de meiden hier had rondgeleid, ben ik even gaan zitten met Jaria over hoe alles rondom E. is verlopen. Zij bevestigde dat de man inderdaad opgepakt is. Jaria is naar plaats delict geweest en heeft daar 5 jongens nog op kunnen halen die al maanden slachtoffer waren van de man. Deze 5 plus de 2 (E. & J.) van het drop in center, wonen nu allemaal in het boys home. Er zitten nu 28 jongens hier, dus echt volle bak. Agape verricht zo onwijs goed werk, daar is dit een prachtig voorbeeld van. Jaria is vandaag nog naar de gevangenis geweest met de jongens. Zij moesten nog wat laatste dingen met de politie afhandelen en de man identificeren. De jongens hebben de man zien zitten in de cel. De man huilde en de jongens waren ook erg verdrietig uit angst, wat begrijpelijk is. Wat ze enkel nog moeten doen is een check op HIV. WĂ©l heeft Evans medische behandeling gehad voor de interne lichamelijke schade. Deze week zal de zaak worden afgerond en worden de dossiers aan de regering overgedragen, zodat de man veroordeeld kan worden. De kinderen zullen, wanneer ze er klaar voor zijn, worden teruggeplaatst bij hun familie/netwerk. Net zoals het bij alle andere jongens gaat. Het is prachtig om te zien hoe E. en J, de jongens die ik nu al weken ken, hier in het boys home zich al positief ontwikkelen. Ze zijn nu in een veilige omgeving, kunnen toewerken naar een mooie toekomst Ă©n ze stralen.

In de nacht van maandag op dinsdag (07-11-17) kwam de regen continue met bakken uit de lucht. Wij waren er allemaal al wakker van geworden, laat staan wat voor nacht de straatkinderen hebben gehad. Normaliter gaan wij om 08.30 weg, maar dit was niet te doen nu. De (zand)wegen waren nu veel te gevaarlijk om met een boda op te rijden. We zijn uiteindelijk met zijn allen per taxi gegaan. Het was maar goed dat we met de taxi gingen, want de zandwegen vlakbij het drop in center waren rivieren geworden. Als het hier in Kampala erg veel regent, is het overal een grote chaos. Het afwateringsysteem etc. stelt hier niet veel voor. Het water kan geen kant op. Bij het drop in was Philip ook pas net aangekomen. Er waren nu (maar) 4 jongens aanwezig, wat mij niets verbaasd. Sommigen moeten van ver komen en in deze regen wilt niemand lopen. Enkele uurtjes later, waren er uiteindelijk nog 10 jongens gekomen. Na het ontbijt hebben we de groep in 2 gedeeld en zijn enkel activiteiten gaan doen.

In de middag ben ik naar BROOD gegaan als ‘’mystery shopper’’. Vanuit Nederland is mij gevraagd of ik hier in Kampala bij de nieuwste zaak van BROOD het een en ander wil testen. Ik kreeg een mail met een vragenlijst en ben samen met Sanne wat lekkers gaan proeven en de vragen gaan beantwoorden. Hiervoor kreeg ik een mooi budget. Was leuk om te doen!

Woensdags (08-11-17) kwam AliĂ«tte, een vrijwilliger uit het andere huis, een dagje met mij mee. Zoals je misschien al merkt, is Agape erg populair! Na de Engels en rekenles zag ik dat Milly (kok) en de buurman aan het tuinieren waren. We hebben hier bij het drop in center een rijkelijke tuin vol groente en fruit. Zo proberen zoveel mogelijk zelfvoorzienend te zijn om de kosten te minderen.Vervolgens ben ik gaan starten met het schrijven/tekenen van 2 slogans op grote vellen papier. Philip had mij gevraagd om dit te maken. De zinnen waren: ‘’You’re welcome to agape drop in center, the hope for streetchildren’’ & ‘’Let us put ourselves together. Join hands and give a better life to the streetchildren.’’ Het resultaat mag er zijn al zeg ik het zelf.

In de middag, op het boyshome, heb ik Isaac en de jongens mijn foto boekje van mijn familie laten zien. Dit vonden zij erg leuk om te zien. Ze vonden het minder leuk dat ik al een vriend heb, haha. We hebben het ook nog gehad over mijn (en jullie) donatie. Dit heb ik de afgelopen weken telkens met Frank besproken, maar nu dus ook met Isaac zelf. Isaac vroeg mij of ik nog aanvullingen had op de lijst met doeleinden. Ik legde hem uit dat het heel fijn zou zijn als de jongens in het drop in een uniformpje kunnen krijgen voor wanneer zij hun kleding wassen. Daarnaast aangegeven dat ze in het drop in handdoeken en dweiltjes nodig hebben om schoon te maken en af te drogen. Als laatste aanvulling had ik het schilderen van een nieuw schoolbord (schoolbordverf) in het 2e lokaal van het drop in center. Isaac heeft de punten ter harte genomen en opgeschreven. Ik vond het fijn dat hij mij persoonlijk nog vroeg of ik aanvullingen had. Vandaag had ik aan iedereen Hollandse drop uitgedeeld. Wat denken jullie, vonden ze het lekker? Nou
de meningen verschilden. De meesten vonden het heerlijk, maar sommigen spuugden het ook direct uit. Ik moest er flink om lachen. Niet iedereen kan het Hollandse snoepgoed waarderen.

Vervolgens hadden we family time. De laatste waar ik bij aanwezig zou zijn. Alle jongens klaagden over pesterijen en dat er veel gevochten wordt in het huis. Er werd in de kring aan mij gevraagd of ik advies had voor de jongens en iets wilde zeggen. Ik vond dit wel het juiste moment om de jongens wat te zeggen gezien ik er absoluut wat van vond. Ik zei ze:
‘Ik ken jullie nu goed genoeg om dit te kunnen zeggen. Ik snap eigenlijk heel goed dat jullie ‘’hard’’ zijn geworden, vechten als jullie het ergens niet mee eens zijn en anderen pesten. Jullie zijn namelijk niet anders gewend om te overleven en te vechten voor je leven. En gezien jullie heel veel nare dingen is aangedaan, is jullie aangeleerd dat je slaat om iets voor elkaar te krijgen. Jullie zijn jezelf continue aan het verdedigen. Maar jullie zijn oud en wijs genoeg om te snappen dat jullie verantwoordelijk zijn voor jullie eigen gedrag. Kijk eens in de spiegel. Jullie zijn getraumatiseerd door wat jullie is aangedaan. Dus kom op, doorbreek dat patroon nu en laat zien hoe het anders kan. Behandel anderen op de manier zoals je zelf behandelt wilt worden. Denk positief, help elkaar. Jullie zijn slimme jongens, en hebben met elkaar allemaal een doel voor ogen; een gelukkige toekomst. Jullie hebben allemaal een droom en/of wensen. Jullie hebben alles in jullie zitten om dit te bereiken, dus ga er voor. Hier hoef je je niet te verdedigen want je bent hier veilig.’’ De jongens waren muisstil.

In de avond zijn we zoals gebruikelijk uiteten geweest. We waren met een gigantische groep. Deze week zijn Ineke, Anneke en Jeanette, van Doingoood in het land. Zij zijn hier op werkweek en gaan langs verschillende projecten. Ik heb een tijdje gesproken met Ineke, de directrice van Doingoood. Ze vroeg aan mij hoe het ging, hoe ik de dingen hier heb ervaren en wat ik het leukste vond. Na dit alles te hebben uitgelegd, was Ineke onder de indruk van mijn verhaal. Erg leuk om de grondlegger van Doingoood te ontmoeten en te spreken!

Donderdags (09-11-17) gaf ik voor het laatst les aan de jongens. Vrijdags is er namelijk nooit les. De les ging ook vandaag weer als gesmeerd. Na de lessen was Philip met de jongens een ‘’verassing’’ aan het voorbereiden voor mij voor morgen. Ik zat op kantoor en Ă©Ă©n voor Ă©Ă©n kwamen de jongens bij me langs om mij alvast een tipje van de sluier te laten zien. Haha, wat zijn het toch een schatjes. Philip zei mij later dat ik zĂł het drop in center in mijn eentje zou kunnen draaien. Nu klinkt het misschien heel arrogant, maar zo voelt het ook. Ik weet ondertussen precies wat de jongens nodig hebben en wat de structuur hier is. Ook zou Isaac met Philip besproken hebben dat met mij erbij hij zich geen zorgen hoefde te maken over de jongens van het drop in. ‘’Everyone is giving you all the credits’’ zei Philip. Die kon ik ook weer mooi in mijn zak steken. Mijn ego is hier flink gegroeid kan ik zeggen.

Wat ook wel erg leuk is, is dat de jongens ondertussen al een aardig woordje Nederlands kunnen spreken. Is het etenstijd, zeggen ze nu steeds ‘’eetsmakelijk’’, ga ik weg in de middag is het ‘’tot morgen’’. Ze liggen dan helemaal in een deuk. Ik heb zelf ook wel geprobeerd wat woorden Ugandees te spreken, maar behalve Mzungu en Weeraba, ben ik alles al snel vergeten
Op de terugweg ben ik nog langs de fotowinkel geweest. Daar heb ik tig foto’s laten ontwikkelen. Hier heb ik 2 collages van gemaakt die ik bij mijn afscheid aan de 2 locaties ga geven. Ook heb ik een groepsfoto op hout laten afdrukken.

Vrijdag (10-11-17) was het zover, mijn laatste dag bij Agape. Aan het begin van dit avontuur had ik mij afgevraagd hoe mijn laatste dag zou lopen, en nu was het zomaar al zover. Na goed geslapen te hebben, vertrok ik voor het laatst richting Nalukolongo waar het drop in center zich bevindt. We begonnen met het gebruikelijke ‘’general cleaning’’. Het gras werd gemaaid, het gebouw werd schoongemaakt en iedereen waste zijn kleding. Dit gebeurde allemaal op hoog tempo in de brandende zon zodat we veel tijd zouden overhouden om nog een laatste activiteit te doen.

We gingen namelijk ‘’dromenvangers’’ maken. Met de achterliggende gedachte ervan: wat er ook gebeurt, blijf altijd dromen en jaag deze na. Ze kunnen Ă©cht werkelijkheid worden. De jongens waren onwijs enthousiast en gingen dan ook geconcentreerd aan de slag. Ik had nu alle losse foto’s van de jongens meegebracht en uitgedeeld zodat ze deze aan de dromenvanger konden hangen. De jongens gilden helemaal, zo leuk vonden ze hun eigen foto’s. Het resultaat was super leuk! Er werd direct bij alle buren gereedschap gehaald (spijkers, touw, steen als hamer), om ze te kunnen ophangen in de craft room.

Vervolgens moest ik aan tafel gaan zitten en gingen de jongens Ă©Ă©n voor Ă©Ă©n staan en mij bedanken. Bedanken voor het les geven, voor de gesprekken, voor ‘’being a good friend’’. Er werden hele toespraken gehouden over waarom ze me gaan missen en waarom ik moet blijven. Ook Jaria, Milly en Philip bedankten mij. Ze vertelden mij dat ik Ă©cht heel veel heb betekent voor hen en voornamelijk voor de jongens. Zij gaan een betere toekomst tegemoet deels door mij. Zo mooi dat ze dat zo hebben ervaren. De jongens zullen mij nooit vergeten, zei Philip. Nou ik hun ook niet! Van de jongens kreeg ik een pakket aan tekeningen en creaties met hele mooie teksten gericht naar mij. TĂłch kwam het nu nog niet echt binnen dat ik echt weg zou gaan.

Toen was het mijn beurt om de jongens en de medewerkers te bedanken. Voor de mooie tijd, voor hun openheid en voor al het plezier. Dat ik erin geloof dat zij op een dag Ă©cht hun dromen kunnen verwezenlijken als zij er zelf maar in geloven. Ik gaf vervolgens mijn fotocollage aan Philip en de foto op hout aan Jaria. Ze waren onwijs verrast en gaan er snel een mooi plekje voor zoeken om het op te hangen. Na nog een laatste groepsfoto, heb ik de jongens gedag gezet en ben ik naar het boys home gegaan
 Daar gingen ze dan met hun zak vol plastic. Dag lieve jongens, het gaat jullie goed!!!

In het boys home heb met Isaac, Frank, Ineke & Anneke mijn evaluatiegesprek gaan voeren. Dit was een onwijs mooi gesprek. Frank stelde vragen over hoe de weken zijn gegaan, wat ik heb gedaan, wat ik het mooiste moment vond en wat ik voor tips had voor de volgende vrijwilliger. Vervolgens kreeg ik vele lovende woorden van Isaac die namens iedereen van Agape sprak. Wauw, wat was dit mooi om te horen. Het was allemaal zo puur en een perfect moment waarin ik terugkeek op alles. Toen kwamen de traantjes wel naar boven
 Als je van vele mensen te horen krijgt hoé veel je hebt betekend, dat ik de eerste ben die bepaalde dingen heeft opgepakt en nóg 100 complimenten krijgt, is het wel erg veel. Vervolgens mocht ik 2 certificaten: 1 van Doingoood en 1 van Agape in ontvangst nemen.

Buiten heeft Ineke mij nog in het Nederlands dezelfde vragen gesteld en mijn antwoorden gefilmd voor een promotiefilm voor Doingoood. Tot mijn verbazing stonden alle jongens plotseling netjes in 2 rijtjes en begonnen zij een liedje voor mij te zingen! Super lief! Vervolgens heb ik de dossiers van de 18 jongens op de laptop van Agape gezet en was het ook hier in de boys home tijd om afscheid te nemen. Na vele knuffels, high fives en laatste woorden; ‘’wish you all the best, go for it, keep doing the good work’’, zwaaide ik de Agape family uit.

Terug in het huis vroeg iedereen hoe mijn dag was geweest en heb ik alle kunstwerken laten zien. En toen
.was het tijd voor weekend, of beter gezegd VAKANTIE!!!

Zaterdags (11-11-17) ben ik lekker wezen lunchen met de dames en hebben we in de avond een afscheids bbq georganiseerd. Frank en Joris waren ook aanwezig. Dit was een onwijs gezellige avond. Met zijn allen lekker gegeten onder het genot van lekkere Hollandse muziek van ‘’feestcafĂ© van Don’’. Ja, ik heb ze even laten horen wat goede muziek is, haha. Eind van de avond heb ik alvast afscheid genomen van Frank en Joris gezien ik ze niet meer zie voor mijn vertrek. Wat zijn dit een toffe gasten zeg! Het waren fijne coördinatoren Ă©n gezellige mensen om mee om te gaan.

Vandaag (12-11-17) ben ik nog even naar een marktje geweest en heb ik vervolgens mijn koffer ingepakt. Vanavond ga ik nog gezellig uiteten met Sanne bij de Griek. Tevens mijn laatste avondje met de andere vrijwilligers. Wat zijn dat ook een toppers zeg. Mede door hun waren deze zes weken onvergetelijk! Ik zal ze dan ook zeker missen...
Morgen ochtend vroeg om 06.30 wordt ik opgehaald en naar het vliegveld gebracht. Dan op naar Tanzania, op naar Jacco, op naar nog 2 hele mooie weken!!

---

Mijn missie voorafgaand aan dit avontuur was: van kleine invloed kunnen zijn op het welzijn van het kind. In mijn allereerste ‘’ik ga op reis blog’’ schreef ik; ‘’Ik weet dat ik in mijn eentje niet het leven van een straatkind 180 graden kan draaien. Maar hoe mooi zou het zijn als ik de kinderen voor een moment weer kind kan laten zijn, hen geluksmomentjes kan laten ervaren en hen eigen krachten in kan laten zien?’’

Nu 6 weken later kan ik terugkijken op wat ik allemaal heb gedaan;

- 18 kinderen gesproken, dossiers aangemaakt en onderhouden
- Vragenlijsten aangepast
- Vragen toegevoegd en spelling gecheckt
- Les geven
- Muur structuur
- Heel veel geordend
- Activiteiten spullen meegebracht: tekenspullen, bal, bellenblaas, zaklopen, touwtje springen, touw trekken
- Activiteiten uitgevoerd
- Leren tandenpoetsen
- Op donatielijst laten toevoegen; schoolbord, uniform
- Weekrooster gemaakt voor social workers
- Dromenvangers

Als ik dit rijtje vergelijk met mijn missie die ik van te voren had, durf ik zeker te zeggen dat ik er alles uit heb gehaald Ăšn meer! Heel wat praktische dingen zijn er uitgevoerd, maar op een ding ben ik wel trots. Namelijk op de gesprekken die ik met de jongens heb gevoerd waaruit ik voor 18 kinderen een dossier kant en klaar heb liggen. De social workers kunnen voor deze kids direct op zoek naar een goede verblijfplek. Bij (hopelijk) degene, bij wie de kinderen wensen te leven. Dit met als doel een gelukkige toekomst. Wat hoop ik dat ze goed terecht komen!!

Ik had nooit gedacht dat ik van zon grote waarde kon zijn op een project. Alle kinderen, werknemers en Isaac, zijn mij zo dankbaar. Als ik naar het bovenstaande rijtje kijk, heb ik niet eens het aller mooiste punt genoemd. Wat mij Ă©cht voldoening heeft gegeven, is dat ik de kinderen in de meest trieste situaties waarin ze niks hebben en met de meest afschuwelijke achtergronden, aan het lachen heb kunnen maken. Dit heeft mij telkens doen denken aan de tekst van het liedje:
‘’De glimlach van een kind, doet je beseffen dat je leeft,
de glimlach van een kind dat nog een leven voor zich heeft.
Dat leven is de moeite waard.
Met soms wel wat verdriet, maar met liefde, geluk en plezier in ’t verschiet.’’

Dit heb ik mogelijk kunnen maken, mede door al jullie donaties waarvoor ik de sport en spel artikelen heb kunnen aanschaffen. Ik kan jullie met 100 % zekerheid zeggen dat het bedrag, waarvan ik jullie de doeleinden heb medegedeeld, heel goed gaat worden besteed. Isaac vertrouw ik hier blind op en Frank zegt me ook dat het helemaal goed komt. Zodra de nieuwe spullen aangeschaft zijn en het lokaal gebouwd is, stuurt Isaac mij een bericht en Frank mij foto’s. Deze zal ik uiteraard met jullie delen.

Alle jongens en ‘’de staff’’ hebben een plekje gekregen in mijn hart. Het zijn stuk voor stuk prachtige mensen. Ik ben dankbaar voor hoe dit alles is verlopen. Hoe ik tot het besluit ben gekomen om vrijwilligerswerk te gaan doen, dat ik op een onwijs mooi project ben terecht gekomen, dat ik alle mensen heb leren kennen, dat ik van positieve invloed heb kunnen zijn op de toekomst van de kinderen, dat ik de social workers heb kunnen helpen en dingetjes heb kunnen integreren, dat ik zulke leuke medevrijwilligers heb leren kennen Ă©n dat ik van het echte Afrikaanse leven heb mogen proeven. Ik voel me een rijk persoon dat ik dit heb mogen ervaren. Alles heeft echt zo moeten zijn. Oeganda
ik heb genoten!

Lieve lezers, bedankt dat jullie mij hebben gevolgd. Ik hoop dat ik alles goed heb weten over te brengen. Morgen ochtend vlieg ik naar Tanzania waar Jac en ik samen nog heerlijk 2 weken gaan genieten en zo min mogelijk gaan uitvoeren. Het zal ook vast wel raar zijn als ik straks op het strand lig met een cocktail, terwijl ik weet hoe de straatjongens leven. Tja
 ik ben mij bewust van hoe blij ik mag zijn met alles wat ik heb en wat ik kan doen. Toch zal ik er niet minder van genieten. Ik zal op de ‘’Agape family’’ proosten.

Tot over 2 weken in Nederland!

Voor de laatste keer:
Veel liefs van deze Mzungu uit Kampala




Week 5/6

Hoi allemaal!

We zijn nét terug van onze weekendtrip naar Sipi falls, en ik heb een gekke week achter de rug met vele uitersten. Een week met een lach en een traan

Afgelopen week is er een nieuwe maand is aangebroken. Dag oktober en hallo november. Bij jullie staat november in het teken van; de winter in aantocht, sintmaarten en mijn broer is jarig. Bij mij staat november in het teken van; nog een week Kampala, en de 13e naar Tanzania waar ik mijn lieve vriendje eindelijk weer zie. Daar op safari om vervolgens nog naar Zanzibar te gaan. ‘t Verschil moet er zijn hù.

Maandags (30-10-17) begon ik zonder Koen aan een nieuwe werkweek bij Agape. Het zouden volgens Philip 2 drukke weken worden, gezien de geldschieters uit Zweden op bezoek zijn hier in Kampala. Jaria en Philip waren vandaag beiden aanwezig. De jongens begonnen de dag met vele dansjes en liedjes om in de stemming te komen. De sfeer zat er goed in terwijl het buiten slecht weer was. Opeens zag ik Jaria, C. slaan. Ik schrok en snapte niet waarom. C. ging huilend naar buiten. Nog geen 5 minuten later zag ik Jaria, I., 2 keer met slaan. I. had zichtbaar pijn aan zijn rug hierdoor en werd naar buiten gestuurd. Ook nu begreep ik niet waarom dit gebeurde. Toen I. weer binnen mocht komen, wilde hij niet meer. Logisch
 Ik stond met tranen in mijn ogen toe te kijken hoe dit kwartier verliep. Waarom slaat ze in godsnaam de kinderen?! Slaan is naar mijn mening pure machteloosheid. Ja; ik weet dat het binnen deze cultuur nog de manier van straffen is ,maar ik vind het slecht dat ze als ‘’social worker’’ deze kinderen die een verleden van mishandeling en misbruik hebben, gaat slaan. Hoe durft ze!! Op het moment zelf ging ik hier niet met haar over in discussie. Even later toen ik Philip trof op kantoor, heb ik hem gevraagd waarom ze de jongens sloeg. Philip zag het ook gebeuren en had Jaria gevraagd wat er was. De reden zou zijn geweest dat de jongens haar irriteerden/haar een zware tijd bezorgden. Ik zei dat ik aan de ene kant snap dat ze slaat als het gebruikelijk is, maar aan de andere kant vind ik echt dat je je mond en woorden moet gebruiken. Philip was het met mij eens... hem zou ik nooit zien slaan. Het tegendeel is al bewezen dat je mondeling meer kunt bereiken bij deze jongens dan fysiek.

Vervolgens ben ik met bijna alle jongens waarvan ik nog dingen miste, in gesprek gegaan. Sommigen wisten nog veel aan te vullen. Hieruit blijkt dus echt dat naar mate de tijd vordert, de jongens opener worden. Ik heb Jaria laten zien hoe de dossiers er nu uit zien, met de foto’s en nieuwe vragen. Ze reageerde erg enthousiast. Ze vroeg mij hoeveel ik er klaar had; 18. Jaria was stomverbaasd: ‘’You are the best! You helped me so much!’’

Om half 11 kwamen de Zweedse mensen met Isaac langs in de drop in. Zij vertelden mij hoe zij zijn begonnen met de sponsering van Agape. In 2013 begon het allemaal. Er woonde een vrouw in Zweden waarvan de dochter hier in Oeganda, straatkinderen hielp. Ze zijn geld naar haar gaan overmaken. Het jaar erna wilden ze kijken hoe het geld terecht is gekomen en hoe zij nog meer konden betekenen. Het geld bleek nu nog niet goed te worden besteedt. Zij hebben toen de verantwoordelijkheid op zich genomen en ervoor gezorgd dat de financiële wegen beter verliepen. Zo is Agape gegroeid door de donaties van hen & van Doingoood (dus o.a. ook van jullie!). Hun visie is; investeren in Agape waarna de Oegandese mensen zelf de kinderen helpen. Dus de dingen niet overnemen maar werkgelegenheid creëren. En de enige manier om de wereld een beetje te verbeteren is om de laagste stand te ontwikkelen; d.m.v. school. Zo sponseren zij heel veel kansarme kinderen om naar school te kunnen gaan. Ik vertelde hoe ik alles ervaar binnen Agape, en hoe ik hier probeer bij te dragen. Dit vonden ze mooi om te horen. Ik ben blij dat ik deze mensen heb mogen leren kennen. Zij maken de kansen voor de kinderen mogelijk!

Na nog wat te hebben geholpen in de klasjes, heb ik het touw gepakt en de jongens het touwtrekspel geleerd. 2 teams tegen elkaar en kijken wie het sterkst is. Het team dat als eerst het vlaggetje over de streep krijgt, heeft gewonnen. Deze ventjes zijn dus echt heel sterk zeg!

Om 12.00 uur kwamen 2 bekende jongens en 1 onbekende, het terrein op. Ze zagen er verslagen uit. E, een van de 2, kwam naar mij toe en zei dat het niet goed met hem ging. Hij wilde graag praten. Hij vertelde dat hij afgelopen weekend op een andere plek was dan hier in de buurt. Hij en J. waren een man tegengekomen die hen werk en een slaapplek aanbood. Ze zouden schoonmaak werk verrichten. De jongens waren enthousiast met hem meegegaan. Foute boel
 in de nacht van zaterdag op zondag is Evans verkracht. De man wilde eerst J. verkrachten. J. weigerde stevig en de man zei hem dat als hij weigert, hij hem zou vermoorden. J. zei; ‘’Ik wil liever dood dan verkracht worden.’’ J. werd aan de kant gesmeten en hij had het vervolgens op E. gemunt. E. is een stuk kleiner en jonger dan J., dus kon hij zich niet verweren
. Zondag middag moesten de jongens alcohol voor de man halen en wisten ze te ontsnappen. Met hen is een 3e jongen mee ontsnapt. Deze jongen zat hier al een half jaar vast en was heel veel vaker verkracht. Echt om misselijk van te worden. Ik zat met een grote brok in mijn keel, maar ook met adrenaline. Hier moesten we echt wat mee.

Ik vroeg hem of Philip het al wist en of ik het mocht vertellen. Dat mocht. Met Philip en Jaria gepraat en overlegd hoe verder. Nu eerst moeten we nagaan of het verhaal de waarheid is. De jongen hadden met zijn 3 en een compleet verhaal inclusief naam van de man en locatie. Deze man is hoogst waarschijnlijk continue bezig met zoeken naar nieuwe jongens, hangt hetzelfde verhaal op en doet zijn daad in de nacht. Het idee dat Evans nooit meer de jongen zal zijn van hiervoor is hartverscheurend. Ik vroeg wat nu te doen.

Is er een protocol voor in dit soort situaties? Worden de jongens eigenlijk sowieso gecheckt op HIV? In boys home wĂ©l, want ze blijven daar langer. In drop in niet, want ze komen en gaan. In zulke situaties wordt er per kind gekeken wat nu wijsheid is. In dit geval heeft E. medische check/hulp nodig, een HIV test Ă©n moet er aangifte gedaan worden. Philip, Jaria, E. en ik zijn toen naar de‘’medical’’ geweest. Een plaatselijke, particuliere arts. Deze heeft onderzoeken gedaan en bevestigd dat hij inderdaad is verkracht. Evans heeft er dan ook interne letsel aan overgehouden. Deze arts heeft de jongen doorverwezen naar een groter ziekenhuis die aangesloten zit bij de politie. Omdat het nu een politiezaak is geworden, kan alleen zo’n ziekenhuis een verklaring afleggen. Ik ben toen thuis mijn rapportages gaan mailen naar Isaac, voor in de dossiers en voor de verklaring op het politiebureau. Ik ben zelf niet meegegaan naar het ziekenhuis. Het werd al laat en vond het nu wel weer even genoeg voor vandaag. Wat een bizarre dag
 Maar gerust allemaal, ik heb genoeg lieve mensen om mij heen waar ik zulke dingen mee kan bespreken.

Dinsdags (31-10-17) vroeg ik bij binnenkomst direct hoe het gisteren nog is verlopen. Philip vertelde mij dat Jaria gister met E. naar het ziekenhuis is geweest. Helaas verliep het niet zo soepeltjes. Ze gingen in het ziekenhuis niets doen voordat ze een politie rapport hadden om behandeling te kunnen starten. Dus moet E. eerst naar het politiebureau om daar aanvraag te doen voor behandeling in ziekenhuis. Dan naar ziekenhuis E. zijn interne schade laten behandelen en toetsen op HIV. Hoe bedoel je omslachtig
 E. slaapt gelukkig voor even in het boys home. Verder is het nu dus nog even afwachten. Philip vroeg ook hoe het met mij was. Ik zei dat ik geschrokken was en gefrustreerd dat men dit kinderen aan kan doen. Philip zei dat het hier helaas erg vaak voorkomt.

Tijdens de dagopening heeft Philip de jongens toegesproken over de situatie van gisteren. Dat iedereen heel oplettend moet zijn op straat. Dat je niet moet denken dat als iemand je benaderd dat het je vriend is. ‘’De hemel op aarde’’ wordt je niet op straat aangeboden. Wat er is gebeurt kan iedereen overkomen, dus let op en blijf in groepen. Help elkaar. De jongens stelden vragen over wat ze in bepaalde situaties moeten doen op straat.

Na te hebben geholpen in de klasjes, ben ik Philip gaan vragen hoe hij het voor zich ziet als ik er niet meer ben. Het is het idee dat wanneer Philip en Jaria er beiden zijn, er 1 in ieder geval de gesprekken gaat voortzetten die ik nu voer. Vaak zijn ze niet samen aan het werk omdat er dan 1 outreachend aan het werk is voor de kinderen en 1 in het drop in werkt. Ik heb aansluitend hierop een nieuwe weekplanning gemaakt voor de social workers. In overleg met Philip heb ik bijgevoegd: het tandenpoetsen, counselling en awareness. Ik legde hierbij uit dat we moeten streven naar een efficiĂ«ntere manier van tijdsindeling. Philip vond het erg mooi en goed dat ik dit oppakte. En zei met een lach; ‘’Je blijft ons op deze manier uitdagen.’’ Top! Voorgesteld om echt te proberen de planning aan te houden.

Woensdags (01-11-17) kreeg ik te horen dat Jaria gisteren met de 3 jongens is doorgestuurd een ander politiebureau. Nu moesten ze naar het politiebureau van het district waarin de man woont. Jaria is vandaag met hen hier heen geweest, maar ik heb haar niet meer gezien.

Gezien Koen er niet meer is, Jaria met de jongens weg was, en Philip anders 2 groepen alleen moet lesgeven, help ik Philip met lesgeven. Ik geef de oudste jongens les, en Philip de jongste. De lessen gingen prima, en vervolgens heb ik met de jongens geknutseld. Weten jullie nog van die vouwblaadjes die je dan kunt vouwen en dan vormpjes erin kunt knippen? Dat als je hem dan openmaakt, er een mooi werkje in zit? Van heel veel van deze werkjes, hebben we een slinger gemaakt. Zo wordt de drop in al gezelliger.

Na een nieuwe jongen te hebben gesproken, heb ik een gesprek gehad met Philip. Philip zei me dat hij gisteren I.C. (1 van de weggelopen jongens van boys home) zag. Hij wilde niet terug naar boys home. Hij geniet van de vrijheid en wil geld enkel verdienen. Aan het einde van de rit heeft hij helemaal niets voor in de toekomst. I.C.is dus Ă©Ă©n van de jongens die nog niet inziet wat het beste voor hem is.

Philip vertelde mij ook dat hij me zal missen op de werkvloer. Zij zegt erg blij te zijn met de groepsactiviteiten die ik organiseer. De kinderen willen vaak allemaal wat anders doen, maar per dag een moment besteden aan een groepsactiviteit, is goed voor ze. Hier leren ze veel van. Hij vertelde mij dat ze zonder vrijwilligers een hele zware taak hebben. Ze kunnen de jongens niet de aandacht geven die ze nodig hebben. Er schijnen niet genoeg financiën te zijn om nieuwe mensen aan te nemen. Dit heb ik in de middag met Isaac besproken. Ik heb mijn bevindingen gedeeld over hoe de social workers hun tijd anders en efficiënter in kunnen delen en benadrukt hoe fijn het zal zijn als er extra social workers zouden zijn. Philip was eigenlijk ziek deze week, maar kon niet thuisblijven omdat Jaria outreachend aan het werk was, en er verder niemand is. Philip voelt zich dan verantwoordelijk voor de kinderen, en gaat toch naar het werk. Na dit te hebben benadrukt, was Isaac het met mij eens en zei bezig te zijn met sollicitatiegesprekken voor 2 nieuwe social workers. Super! Daarnaast vertelde Isaac dat hij teacher Eric (de leraar die elke ochtend een uurtje les gaf toen er geen leerkrachten waren), per 2018 fulltime komt werken op het boyshome. Dan kunnen ze daar de groep onderverdelen en les geven op eigen niveau. Echt top, die Isaac!

Ik heb Isaac gevraagd of er binnenkort nog een outreach gepland staat. Hij schreef meteen op hoelang ik er nog was en plande direct met Philip en Jaria een outreach in naar de sloppenwijken om voorlichting en medische hulp te bieden. Super tof dat ik dus nog mee kan op outreach!

Donderdag (2-11-17) begon de dag zoals gebruikelijk. Toen ik de jongens rekenles gaf en ik om mij heen keek, zag ik dat dit lokaal erg vies was. Overal hadden kinderen met schoolbordkrijt onzin op de muren gekrast en het schoolbord zelf zat zo onder het krijt dat je haast niets meer kon lezen. Ik vroeg Philip of het een optie zou kunnen zijn dat ik na de les met de jongens dit lokaal schoon zou maken. Dit vond hij goed. Toen iedereen klaar was met de opdrachten, kwam de eerste al aan met een teil en een schrobber. Na hem kwamen nĂłg 15 jongens met hetzelfde gereedschap aan, resultaat: het bleef niet bij enkel het lokaal, nee ook het andere lokaal, de gang en de bij-kamers werden allemaal schoongemaakt. Hoe? De teil water met zeep op de muur gooien en keihard schrobben. Natuurlijk werd het water op een gegeven moment meer op elkaar gegooid dan op de muur, en werd het meer een zwembad, maar wat was dit leuk! Uiteindelijk was alles weer (voor hoelang weet ik niet) schoon, rook het fris en waren we allemaal voldaan en zeiknat :)

Philip vertelde mij dat Jaria gisteren de hele dag op het politiebureau is geweest met E. en de 2 andere jongens. Gezien dit allemaal erg lang duurde, konden ze vandaag pas mét verklaring naar het ziekenhuis. Ik zal maandag horen wat de uitslagen zijn
 Isaac zei mij dat Agape pas stopt met actie ondernemen als de man die dit gedaan heeft achter slot en grendel zit, en de jongen medische behandeling heeft gehad plus gecheckt is op HIV. Mocht hij HIV hebben dan kan hij op kosten van Agape naar een HIV kliniek. Laten we hopen dat dit niet nodig is.

Er kwamen vandaag ook weer 2 nieuwe jongens binnen. Één van hen, F., heb ik gesproken. Terwijl ik in gesprek zat, ging Philip met de rest ‘’topical discussion’’, houden. Dit is een moment waarop er een onderwerp ingebracht kan worden. Deze keer: family problems. Leuk dat Philip zich Ă©cht aan het nieuwe tijdschema houdt.

Plotseling werden we verrast door een bezoek van Isaac met een cameraploeg van ‘’Aisha’’. Aisha is een bedrijf dat valt onder een groot netwerk genaamd, Crane; ‘’Children on risk central network’’. Dat is een media bedrijf dat zich inzet voor kinderen; hoe zij veilig moeten blijven en ook geven zij voorlichting. Hun slogan: ‘’Keep children safe: get tested, get treated, adhere’’. Zij willen verspreiden dat kinderen niet op straat horen, maar bij hun families. Isaac heeft contact met hen en vandaag kwamen ze een korte clip opnemen hier in het drop in center, voor hun campagne. Ze hebben 3 jongens geïnterviewd over; waarom ze op straat leven en wat hun wensen zijn voor de toekomst.

Vervolgens was het al tijd voor weekend! In de avond heb ik mijn tas ingepakt voor de weekend trip van morgen. Naja tas
 ik had geen weekendtas bij me en een koffer mee is ook zo wat, dus had ik alles in een boodschappentas gegooid. Hier maakt het toch allemaal niets uit.

Vrijdag (3-11-17) werden we om 07.30 opgehaald voor de trip naar de Sipi falls. Tijdens de 7 uur durende rit was er weer genoeg te zien. Hoe verder we van Kampala vandaan kwamen, hoe mooier en groener alles werd. Tussen al de groene bebossing in waren er vele typische Afrikaanse huisjes te zien. Van die ronde hutjes met rieten daken. We passeerden vele kleine dorpjes en reden ook de welbekende Nijl over.

Gezien iedereen hier buiten leeft, was je nooit uitgekeken. Je ziet honderden mensen met water of fruit op hun hoofd lopen, fietsen die van alles vervoeren, mensen die zich wassen, kippen die geslacht worden, schoolkinderen in uniform, mensen die achter hun stalletje zitten, mensen die koken, mensen die op het land werken, mensen die slapen en natuurlijk de boda’s.
Op een geven moment zagen we “Mountain Elgon” in de verte. Na een lange klim met de auto en met onderweg fantastische uitzichten, kwamen we aan bij hostel: “ Arc van Noah resort en Spa”. Op een prachtig gelegen plekje. We zaten nu op 2260 meter hoogte en op 35 km afstand van Kenia. Eigenlijk zouden we diezelfde avond de zonsondergang gaan bekijken vanaf een mooi uitkijkpunt. Helaas was het slecht weer, dus ging het niet door. Toen het op een gegeven moment droog werd, maar te laat voor de zonsondergang, zijn we een korte wandeling gaan maken naar het dorpje hier.

We hadden in de middag ons eten gekozen voor de avond. Even later werd het eten gebracht door een boda; kip. Maar levend... deze werd plaatselijk even geslacht en paar uur later lag de kip op ons bord. Het smaakte me eerlijk gezegd niet echt op deze manier, haha.

In de avond gingen we allemaal vrij op tijd naar bed. We sliepen, zoals het bord zegt, in een resort & Spa. Echter hebben we geen warm water, geen licht, een slecht bed, geen wifi en niet veel keuze qua eten. Top zo’n ‘’resort’’. Gelukkig konden we erom lachen, en we zaten op een onwijs mooie plek. Na een lange nacht met heel veel regen en onweer, begonnen we om 8.30 aan de hike naar de watervallen. Gelukkig was het nu droog en konden we alles goed zien. Onderweg liepen we door de jungle en was de natuur echt prachtig. De grond is hier zeer vruchtbaar. Er word van alles verbouwd en zeker nu in regenseizoen. Van kool tot mais en bananen. De mensen zijn hier compleet zelfvoorzienend.

Onderweg kwamen we een man tegen met een prachtige kameleon. Na wat foto’s vroeg hij om geld. Tja, dit hadden we achteraf kunnen weten
 Uiteindelijk maar wat gegeven gezien ik blij ben met de foto’s. Verderop kwamen we andere Afrikanen tegen die met óns op de foto wilden. Ik heb toen ook geld gevraagd, maar dat gaven ze mooi niet hù, helaas
 niets verdiend. Al snel kwamen we bij de eerste waterval, wauw! Zo kwamen we steeds een niveau hoger en hebben we in totaal 3 grote, mooie, watervallen gezien. Op een gegeven moment werd het mistig en vochtig waardoor we weinig meer zagen, maar gelukkig was dit pas op het eind van de hike.

De klim naar boven ging nog vrij gemakkelijk, in tegenstelling met de terugweg. Tijdens de terugweg bewandelden we een heel glibberig, steil, pad. De een na de ander gleed onderuit, behalve ik. Wat een geluk. Mooi dat ik de val van 2 dames op de film heb. Toen we bijna terug waren kregen we bij een huisje in de jungle nog een koffietour. Er werd ons laten zien hoe het proces verliep van koffiebonen aan de boom tot de echte koffie. De koffie die hier gemaakt wordt, wordt geĂ«xporteerd naar vele landen in Europa. Wetende dat koffie in NL prijzig kan zijn terwijl ze er hier amper iets mee verdienen maar wel het zware werk doen, blijft gek.Ze verdienen hier 7000 shilling (€1,76) voor 1 kilo koffie. Proces: Plukken- vrucht verwijderen - weken in water - drogen - breken - uitzoeken - breken- roosteren- vijzelen, kost echt veel tijd en moeite.Vervolgens zijn we binnen bij de eigenaar de vers gemaakte koffie gaan proeven. Was nog best lekker ook!

Eind van de middag zijn we nog naar een mooi uitkijkpunt dichtbij de lodge, geweest. Prachtige plek waar je echt het “on top of the world” gevoel kreeg. Hierna zijn we allemaal met dekbedden over ons heen op de bank gaan liggen. Gezien we zo hoog zitten en het weer niet meezat, was het suuuuper koud vergeleken met de temperatuur in Kampala. De dag van vertrek was er helaas helemaal geen water meer dus zijn we op tijd, en vies, vertrokken terug naar Kampala. Beneden aan de berg zagen we dat de waterleiding geknapt was tijdens wegwerkzaamheden. Daarom hadden we dus geen water. Hierdoor ontstond er een fontein waar iedereen het water probeerde op te vangen met jerrycans.

Zittend in het busje, rijdend door Oeganda, met een muziek in de oren en genieten van wat je allemaal ziet; zulke momenten doen mij beseffen hoe mooi en bijzonder het is dat ik hier nu ben. Laat ik dit nog maar eventjes goed vasthouden, want ik ga morgen mijn laatste week in. Dat is dus echt een heel gek gevoel. Nog maar 5 dagen met de jongens kletsen, gek doen en lachen. Nog maar 5 dagen iets kunnen betekenen voor Agape. Nog maar 5 dagen genieten van alle fantastische mensen die er werken en nog maar 7 dagen ervaringen delen met de andere vrijwilligers
 Ik ga er nog even flink van genieten!

Tot de laatste blog volgende week zondag!

Liefs van deze Mzungu

Week 4/6

Dag allemaal! Daar ben ik weer!

Missen jullie me al? Nu ben ik hier morgen dus al een maand!! Deze vierde week was er weer eentje voor in de boeken. Geen week en zelfs geen dag is hier hetzelfde. Denk je een verwachting te kunnen hebben van hoe een dag eruit gaat zien, nou vergeet het maar
 vooruit denken is hier niet te doen. Je leeft echt per dag, en dat is dan ook zeker iets wat ik hier leer en waardeer. Thuis ben ik heel vaak bezig met plannen etc. Hier probeer ik dat soms nog wel in het voeren van gesprekken en het aanhouden van de structuur van het project, maar ik geniet hier elke dag van die dingen die op mijn pad komen. Ik ben benieuwd hoelang ik dit in Nederland vast kan houden.

Zondags (22 -10-17) zijn we met zijn vieren naar de markt geweest. Daar heb ik nĂłg meer leuke spulletjes gekocht. Eenmaal thuis heb ik lekker liggen bakken in de zon. Resultaat na een uur; verkleurd, maar niet alleen bruin. Je kan hier smeren wat je wilt, maar de zon is hier zo gigantisch scherp, omdat je dicht bij de evenaar zit, dat je Ă©cht heel snel verkleurd. Gelukkig trekt de roodheid ook weer snel weg
 Nadat ik zelf heb liggen bakken, ben ik zoals elke week gebakken aardappels gaan maken a la schoonvader Jaap. Het lukt steeds al aardig en ze vallen goed in de smaak Jaap!

Maandags (23-10-17) startte ik mijn vierde week van vrijwilligerswerk. Na het ontbijt heb ik met 3 jongens gesproken. J. (13), A. (11) en M. (11). J. vertelde dat zijn vader is omgekomen door een alcoholverslaving. Is vervolgens bij opa gaan wonen. Echter kon opa het schoolgeld niet meer betalen en stuurde hij J. naar zijn moeder (die eerder al het gezin had verlaten) om haar geld te vragen. Zij had het niet en zei tegen hem dat hij zelf geld moet verdienen. J. is toen naar Kampala gegaan omdat hij dacht dat hij hier wel gemakkelijk geld kon verdienen. Hij is dus bewust maar op straat gaan leven om geld te gaan verdienen voor school, het is toch bizar. A. woonde bij zijn oma maar dit vond hij niet leuk, omdat hij amper te eten kreeg. Zijn moeder was na scheiding met vader weggelopen en vader hoefde A. niet. A. is toen weggelopen opzoek naar een betere plek mét eten. M., de derde jongen, is ook weggelopen omdat hij geen eten kreeg


Afgelopen week heb ik Sanne en Mieke beter leren kennen. Sanne is hier voor stage als verpleegkundige. Zij was (is naar ander project gegaan) o.a. met behandeling en voorlichting bezig voor mensen met HIV/aids. Dit heeft bij mij de vraag aangewakkerd hoe het met de seksuele voorlichting bij Agape zit. Dit heb ik vandaag met Philip besproken. Ik vroeg hem of de jongens op straat seksueel actief zijn. Hij vertelde dat vorig jaar, toen er een oudere groep jongens was, er een grote campagne is geweest over seksuele voorlichting. Er kwamen zelf ministers langs om de jongens te waarschuwen en kennis bij te brengen. Er is in die tijd heel veel les gegeven en op een gegeven moment zijn de jongens openlijk hun ervaringen gaan bespreken. Zo bleek het dat vele jongens op straat gebruikt werden als prostitué, er een aantal jongens HIV positief waren en er zelfs een jongen hieraan is omgekomen op de groep. Op mijn vraag hoe dit zit in deze huidige groep jongens, antwoordde Philip dat hij denkt dat er een aantal seksueel actief zijn. Ik vroeg hem hoe hij dit weet. Hij wist het niet zeker zei hij. Ik vertelde hem dat er op de interview formulieren die ik gebruik voor de gesprekken, nergens het onderwerp seksualiteit besproken wordt. Ik kwam met het idee om een aantal vragen hierover bij te voegen. Zodat we ook dit belangrijke onderwerp met de jongens kunnen bespreken. Dit vond hij een erg goed idee. Mooi hoe Sanne mij dan op een idee brengt, hoe Philip het ermee eens is en we weer iets in kunnen brengen ter bevordering van het welzijn van de kinderen.

Het valt me steeds meer op dat de jongens grote gedrag/agressie problemen hebben. Dit is te zien aan:
- Als ze iets krijgen dan pakken ze wat ze pakken kunnen. What you see is what you get. Overleven en heel individualistisch/egoĂŻstisch
- Snel agressief als ze iets willen wat een ander heeft, ze het ergens niet mee eens zijn; schreeuwen, vuur in de ogen en aanvallen.
Dit terwijl ze van zichzelf echt onwijs leuke, lieve, spontane en vooral van binnen nog hele kleine kinderen zijn. Toch hoeft er ook maar iets te zijn, (of eigenlijk niets) gaat er een knop om en zijn echte vechtersbaasjes.

Wat ik bijzonder vind is dat de social workers de kinderen laten vechten. Wel tot op zekere hoogte, maar evengoed. De kinderen zijn niet anders gewend dat een klap helpt om te laten zien wie de baas is, en op straat moeten ze zich continue verdedigen tegen alles en iedereen. Weer dat overleven, maar ik vind het dan juist zĂł belangrijk dat de kinderen worden geleerd dat vechten niet de manier is. Echter kunnen we deze kinderen geen alternatief bijleren zolang ze nog op straat leven. Ze moeten eerst in een veilige omgeving komen, voordat je ze het slaan kunt afleren en ze kunnen beseffen dat vechten niet meer nodig is. Het schijnt dat de vorige groep, met vooral oudere jongens, niet te handelen was. De social workers durfden ze niet uit elkaar te halen wanneer ze aan het vechten waren. Ze krijgen dan echt een zwarte waas voor hun ogen, gaan maar door en haalden ook uit naar de social workers.

Dinsdag (24-10-17) was een onwijs leuke dag! Vandaag kwam er namelijk een 6tal aan dames van de social safari experience (SSE) langs bij de drop in. De SSE is een groepsreis georganiseerd door Doingoood waarbij men langs verschillende projecten gaan, uitjes ondernemen en eindigen met een safari. Vandaag kwamen de meiden bij ons 3 uur lang activiteiten doen met de kids. Het was super leuk en gezellig. Van snoephappen, annamaria koekoek, de chinese muur en verstoppertje; tot vingerverven en dansen. We hebben het afgesloten met een feestmaal op het project: aardappels, rundvlees, groente, bonen Ă©n rijst. Dit is zeer uitzonderlijk!

Woensdag (25-10-17) vond ik een bijzondere dag. De dag begon in het drop in zoals elke dag. De SSE had gisteren heel veel kleding achtergelaten voor de kinderen. Top!! Ik vroeg mij af hoe ze dit zouden gaan verdelen. Philip vertelde mij dat ze de kleding bewaren voor wanneer de kinderen teruggeplaatst worden. Als ze de kleding nu namelijk al zouden geven, gaan de kinderen de kleding verkopen. Goed over na gedacht dus en duurzaam op deze manier.Nadat ik 1 jongen had gesproken, Manuel, gingen we vervolgens een uitgebreid potje voetbal spelen. Ja er wordt heel goed gebruik gemaakt van de voetbal die ik heb meegebracht! De jongens zijn wel heel erg fel. In NL hebben we een aantal fanatiekelingen op de velden lopen maar deze jongens gaan direct het gevecht aan om de kleinste dingen. Ik sta dan ook vaak met verbazing te kijken hoe ze voetballen. De meesten op hun blote voeten, op een terrein met veel steentjes, schoppen en valsspelen. Het gaat er Ă©cht heel hard aan toe, niets maakt ze uit. In Nederland liggen de mannen al op de grond als ze met Ă©Ă©n vinger worden aangeraakt
haha.

Ik doe hier veel aan improvisatie. De kunst is om de jongens continue bezig te houden. Vervelen ze zich, gaan ze elkaar irriteren en krijgen ze heel snel ruzie. Zo vond ik vandaag in de kast wat pilonnen en wat jongleerballen. Hier konden we best mee gaan bowlen! Ze vonden het geweldig en gingen er helemaal in op. Knietjes op de grond, Ă©Ă©n oog dicht en mikken. Als dan iemand alle pilonnen om had was het Ă©Ă©n groot feest. Heerlijk!
Voordat de kids zich gingen wassen heb ik, zoals ik elke dag doe, de tandenborstels uitgedeeld en heeft iedereen zijn tandjes weer goed gepoetst. Ze vinden het hier nog super leuk ook. Te bedenken dat ik het zelf altijd verschrikkelijk vond vroeger, maakt dit weer bijzonder.

I. zat op een gegeven moment buiten stoïcijns voor zich uit te kijken, maakte geen contact en bewoog niet. Dat was best een bizar momentje. Hij had een soort black out. Ik probeerde contact te maken maar hij reageerde niet. Ik ben toen dicht naast hem gaan zitten en enkel wat om mij heen gekeken met zijn tandenborstel in mijn hand. Na een half uur pakte hij zijn tandenborstel uit mijn hand en begon te vertellen wat er was. Hij zei hoofdpijn te hebben van al het denken. Denken/piekeren over hoe het dan straks moet als Koen en ik er niet meer zijn
 ‘’Wie komt er dan met mij praten?’’ Dat een jongetje van 11 zich hier toch zo druk over kan maken, ik vind het hartverscheurend. Heb hem uitgelegd dat ik ervoor ga (proberen te) zorgen dat de social workers hier meer tijd voor vrij gaan maken, en dat er zeker weer nieuwe vrijwilligers komen om in ieder geval leuke dingen met jullie te doen. Het bizarre is, hij heeft nog gelijk ook. Momenteel ben ik degene en de enige die over veel informatie beschikt over deze groep jongens. Uit deze situatie blijkt ook maar weer hoe belangrijk het is dat je tijd neemt voor iemand. Door gewoon naast iemand te gaan zitten komt er vanzelf wel wat los.

Die middag, in de boys home, bleven alle jongens wakker en gingen we gebruik maken van de nieuwe spellen in de spellenkast (geregeld door oud vrijwilligers). Zo hebben we een ‘’4 op een rij competitie’’ gehouden. Ik zat naast B. en hij zei direct al dat hij me had gemist en hij begon liefdesliedjes te zingen. Ik begin steeds meer te merken dat de jongens zich aan me gaan hechten. Natuurlijk heb ik er voor geleerd hoe hiermee om te gaan, verdeel ik mijn aandacht en is het voor iedereen duidelijk wanneer ik weer ga, maar toch doet het je wat. Wat zal ik ze missen


Tijdens familytime vandaag, werden de klachten van de jongens en de staff weer op een hele mooie manier besproken. Zoals ik al zei gaat het in het drop in center nog niet echt over het aanleren van ‘’juist’’ gedrag. In het boyshome, zijn ze daar meer mee bezig. Het toewerken naar het ‘’echte leven’’. Zo vertelde Isaac, de jongens dat ze tijdens het eten rustig moeten zijn, ze niet elkaar eten van het bord moeten kijken, ze niet naakt over de gang moeten lopen en dat ze hun tijd mogen nemen met eten (ze schrokken het naar binnen uit angst voor jatten). De dingen die voor ons heel normaal zijn, zijn totaal nog niet normaal voor deze kinderen.

Toen ik wegging bij de boys home, zagen de boda’s me al vanaf een eindje al aankomen lopen. Ze gingen een wedstrijdje doen wie als eerste bij mij kon zijn. Het is hier namelijk zo dat wie er het eerste is, die krijgt de klant (denken ze). Het had net keihard geregend, maar de 2 boda’s gingen vol gas mijn kant op. Haha, eentje ging na 1 seconde al vol onderuit. Zij konden er gelukkig allemaal hard om lachen. Eenmaal thuis waren er 2 nieuwe vrijwilligers aangekomen. Ja het aantal loopt nu op in het huis.

In de avond gingen we weer lekker uiteten. Dit keer met een grote groep, want ook de SSE groep was mee. Het was wel erg dubbel want Sandra en Sjoukje gingen na het eten richting het vliegveld, terug naar huis
 We hebben deze avond nog erg gelachen met elkaar in het restaurant. Het is echt bizar wat voor een band je met medevrijwilligers op kunt bouwen in zo een korte tijd. Je deelt al je ervaringen en gezien deze dames er vanaf het begin al waren, maakte het wel extra bijzonder. Afgelopen week had ik samen met Koen dan ook een rijm voor ze gemaakt. Het is nog geen sinterklaas of kerst maar de meesten van jullie weten dat ik rijmen erg leuk vindt ?. De dames vonden het geweldig. We hebben ze laat in de avond uitgezwaaid en in NL ga ik ze zeker opzoeken.

De groep kinderen was donderdagochtend (26-10-17) nog erg klein. Dit vanwege de zogeheten ‘’mass wedding’’. In Miracle church cathedral, de plek waar veel jongens overnachten, werd er een massa bruiloft georganiseerd. Dit betekende dat 400 (!!!) stellen tegelijk en gratis konden trouwen. Er schijnt dan ook heel veel gratis eten te zijn, wat de reden is voor de jongens om niet naar de drop in te komen. Dit begon al om 08.00 uur in de ochtend. Het viel mij uiteindelijk nog mee, want in de loop van de dag waren er toch 14 jongens gekomen.

Ik heb vandaag 1 nieuwe jongen gesproken: H. (14). Verder heb ik met velen een kort gesprekje gevoerd over hoe het nu met ze gaat, of er nog iets is gebeurd en heb ik de jongens de nieuwe vragen gesteld over seksuele activiteiten op straat. De jongens die ik vandaag hierover heb gesproken, zeiden allemaal niet seksueel actief te zijn. Ik ben benieuwd of dit de waarheid is, of dat Philip zijn vermoedens, dat ze het later pas vertellen, de juiste waren. Het kost denk ik veel tijd om over dit onderwerp openheid te creëren, daarom moet het regelmatig op de agenda staan.

Vandaag had ik de tas met zakloop spullen meegenomen naar het project. Zo probeer ik af en toe wat van de gekochte spullen van jullie donaties, mee te brengen. Na wat uitleg, gingen de jongens in 5 teams van 3 een estafette race houden. Wij; de jongens, uncle Philip en ik, hebben zĂł hard gelachen! De helft viel na een paar sprongen om, sommigen lieten zich optillen door hun teamgenoten en sommigen gingen erin proberen te lopen. Het was hilarisch en zo mooi om iedereen te zien genieten. De kinderen zitten vol temperament en als ze dan blij zijn is dat zĂł puur, echt tof. Ik ben ook heel blij dat ik de gopro mee heb, want alle beelden zijn tot nu toe zĂł leuk! Daar kan ik weer een hele mooie film van maken als ik in NL ben. Dan kunnen jullie ook een (bewegend) beeld krijgen van hoe het hier was.

Vrijdags (26 -10-17) was het Koen zijn laatste dag op het project. Ik ben van de week met de jongens op beide locaties wat leuks gaan maken voor hem. We hebben met elkaar allerlei knutselwerken en persoonlijke berichtjes bij elkaar gebonden tot een boek. De kinderen en uncle philip hebben Koen hartelijk bedankt. Toch gek dat ik mijn laatste 2 weken alleen zal zijn op het project.

Philip vertelde dat er deze week 2 jongens zijn weggelopen bij the boys home: I.C. en R. I.C. is begin van de week over de muur geklommen. R. is gisteren, toen hij wat moest halen bij een winkeltje, er vandoor gegaan. De reden dat kinderen weg willen lopen is omdat ze de structuur dan blijkbaar nog niet aankunnen en snakken naar de vrijheid die ze gewend waren. Sommigen zijn als het ware ‘’nog niet klaar’’ om het straatleven achter zich te laten en zien nog niet in hoe het anders kan. Van I.C. verbaasd het mij niets, simpel gezegd omdat ik dat wel echt een straatschoffie vind die zó is beschadigd dat ‘’terugval’’ voor de hand liggend was. Van R. had ik het echter nooit verwacht. Dat is een keurige, sociale jongen die ik totaal niet op de straat zie leven. Philip denkt net als ik, dat R. nog wel terug komt. Misschien durft hij niet terug te komen omdat hij het geld voor zichzelf heeft gehouden, maar laten we hopen dat beiden terugkomen. Isaac, een andere nieuwe jongen, was ook van plan om weg te lopen. Dit had iemand vernomen waarna uncle Isaac en uncle Philip met hem gingen praten. Toen is hij gelukkig van gedachte verandert. Dit alles doet me denken aan de quote; ‘’Durven is even je evenwicht verliezen, niet durven is jezelf verliezen.’’ Denk dat dit wel geldt voor deze jongens. Ze moeten compleet de regie overlaten aan de social workers, teruggebracht worden in de structuur, rehabiliteren en vervolgens re-integreren. Dat is ook echt wel heftig voor de jongens, want ze moeten eerst in het diepe gegooid worden voor ze kunnen toewerken naar een beter leven.

Vandaag heb ik 2 jongens gesproken. D. en A.. D. (11) vertelde dat hij met zijn moeder en 3 zussen naar de kerk is gegaan omdat moeder geen geld had om huis te huren. Zijn vader is soldaat in Somalië en maakt amper geld over naar de familie. A. (15) heeft niemand meer. Iedereen om hem heen is gestorven. Heeft er geen hoop meer in en weet niet waar of bij wie hij wilt wonen. Dan ben je nog zo jong en zo bezig met enkel overleven. De verhalen van de kinderen gaan over mishandeling, maar toch ook heel vaak over het niet hebben van geld. Dit doet mij beseffen dat ik het erg goed heb in NL. Waar ik mij in NL soms toch druk over kan maken, slaat helemaal nergens op in vergelijking met waar de kinderen zich hier druk over maken. Het is lekker cliché, maar toch is het gewoon de realiteit.

De gedachte dat ik straks weer gewoon in NL met alle luxe leef en de kinderen hopen maar op een veilige plek terecht te komen, is heel raar. Ik heb nu in de periode dat ik hier ben, al vaak gedacht; als deze kinderen in Nederland waren geboren, hadden ze zoveel kansen. De slimme kinderen van de groep zouden zo naar de universiteit kunnen in NL en de minder slimme kinderen zouden zich heel goed kunnen ontwikkelen. Naar mate de tijd vorderde heb ik mij afgevraagd hoe het nu toch kan dat een land als Oeganda zĂł anders is dan NL. Velen vertellen mij dat de ontwikkelingen hier worden tegengehouden door de regering. Ik ga er in mijn blog niet teveel op in, maar laat ik kort uitleggen in wat voor negatief spiraal men hier zit:
1. De meeste mensen hebben hier weinig/geen geld
2. Er is/zijn hier geen studiefinanciering/subsidies
3. Enkel de mensen die geld hebben of gesponsord worden kunnen naar school
4. Er zijn hier bijna geen bedrijven opgezet door nr. 1,2
5. Geen werkgelegenheid
6. 80% werkeloosheid
En begin maar weer bij numero 1
 Agape probeert elk kind te sponseren om naar school te gaan en te begeleiden naar in ieder geval een baan zodat ze geld kunnen verdienen. Wel is het is een risico, omdat de mensen van hogere hand, niet achter Agape lijken te staan. Des te knapper vind ik het dat Agape opkomt voor de kinderen en hun kansen. Dit terwijl ze continue in de gaten worden gehouden. Zie hier maar eens verandering in te brengen


In de middag ben ik wederom naar het boys home geweest en heb ik met de jongens spelletjes gedaan. Puur ter ontspanning, wat ze erg fijn vinden. De bewaker is zanger en liet wat muziek horen, erg leuk! De muzikaliteit hier is ook echt hoog hier in Oeganda. Iedereen houdt hier van dansen en zingen. Overal op straat hoor je dan ook swingende Afrikaanse muziek. Op de boys home hebben ze djembés staan. Begint hier iemand op te trommelen, gaan alle jongens direct los. Hier kunnen de jongens in NL nog wat van leren!

Onderweg naar huis om weekend te gaan vieren, zag ik nog een bijzondere verschijning op de weg. Een oude man op een fiets met achterop; 4 kippen onder de snelbinders. Even zo’n moment dat je het ziet en nog heel lang nakijkt. Konden de kippetjes ook genieten van een ritje, al weet ik niet of ze nog leefden


Gezien ik al een hele tijd niet heb gesport en ik graag even de onfrisse stad uit wilde gaan, zijn we zaterdag met zijn 4’en gaan mountainbiken. Vroeg in de ochtend verlieten we de stad en reden we richting Victoria Lake. Dat is het een na grootste meer van de wereld. Na een uurtje rijden kwamen we in een rijke wijk met gigantische villa’s gevestigd aan het meer. Bij een prachtige lodge, van alle gemakken voorzien, werden we warm ontvangen. We waren nu al aan het genieten van de frisse lucht. Echt, wát een verschil. We smeerden ons nog snel in met zonnebrand, deet (tegen muggen), pakten onze mountainbikes en liepen naar de boot. We gingen namelijk eerst een stuk varen over het meer naar het beginpunt van de rit. De fietsen plus wij op de boot, en genieten!

Aangekomen bij het startpunt, stapten we op en konden we meteen een berg beklimmen. Pfoe, onze conditie was compleet verdwenen. Zo gingen we het eerste uur bergje op, bergje af, zagen we de Ă©chte Afrikaanse kleine hutjes, lokale mensen en vooral heel veel groen. Af en toe dook er opeens een koe op en zagen we vele geitjes. Het echte leven op het platteland. Na een uur kwamen we aan in het centrale ‘’stadje’’. Hier hebben we veel drinken ingeslagen. We hebben deze dag liters gedronken en alles er weer uitgezweet. Lekker hoor!We kozen er vanaf daar voor om een ronde te gaan meepakken van 1,5 uur jungle. Dit leek ons wel gaaf, dus we gingen ervoor. Na een tijd begonnen we echt in de (Mzungu) jungle te raken. Van een paar meter breed pad, naar een 10 cm pad, naar gĂ©Ă©n pad. Er waren grote stukken die we niet eens konden fietsen en dus moesten lopen. Je moet je voorstellen dat we nu dus liepen door dicht beboste gebieden en dwars door maisplantages heen. We hadden korte broeken aan, wat qua warmte wel lekker was maar qua bescherming niets was. Toen de gids ons vertelde dat we een beetje door moesten lopen gezien er hier slangen waren, vond ik het stukje jungle wel weer genoeg. We zaten erg hoog en af en toe kwamen we op open stukken met een fantastisch uitzicht. Wauw, wat is Oeganda mooi buiten de stad zeg!

Toen we na 1,5 uur terug waren in het centrale gedeelte, hebben we ‘’chapatis’’ gegeten. Dit zijn eigenlijk gewoon pannenkoeken. Erg lekker en we konden wel wat energie gebruiken, want wat was het een zware rit. Toen nog een uur naar de ophaallocatie gefietst. Dit stuk viel gelukkig wel mee, maar ook hier was de weg erg slecht. Bijna op het einde, spotte ik nog 3 aapjes in de boom! Super gaaf, wilde aapjes. Na 26 kilometer te hebben gebikkeld, kwamen we dan eindelijk aan bij de boot. Zo, wat was dat een voldoen gevoel. Eenmaal weer bij de lodge, zijn we even gaan uitrusten onder het genot van live gitaarmuziek van Koen en een andere gitarist. Top!

Op de terugweg zijn we met onze chauffeur nog langs BROOD in Muyenga geweest. Mijn peetoom en peettante; Henk en Maria, zijn namelijk ook in Kampala met de BROOD reis mee. Ik had hen gevraagd of ze wat spullen van mij mee konden nemen (wegens overgewicht uit mijn koffer gehaald) Helaas heb ik ze door de planning van ons beiden niet kunnen zien, maar hebben ze wel de spullen afgeleverd bij BROOD. Na 10 keer gecheckt te hebben of ik wel echt het meisje was van de spullen, kreeg ik het mee. Wat ook nog een leuk detail was, was dat er op de muur in de winkel een foto van de nicht van Jacco hing. Ben je zover weg en zie je een foto van een bekende, toch leuk. Eenmaal thuis maakte ik de tassen met spullen open en zag ik dat ze niet alleen vol met de spullen zaten die ik verwachte. Een grote lading aan koek en snoep haalde ik eruit, whaaa! Lieve familie en vrienden, denken jullie dat ik hier helemaal niets eet? Al moet ik wel zeggen dat ik erg blij ben met de stroopwafels, de tijgernootjes, de drop etc, want dat is best heel lekker tussen de rijst met bonen door! Naast al het lekkers, zaten er ook vele lieve kaartjes in. Familie Veldhuisen, pap en mam, Elisa, Henk en Maria & Jac, onwijs bedankt! Zulke lieve woorden doen mij goed. Als kers op de taart heb ik ook nog prachtige kunstwerken van nichtje Tess gehad, zo lief!

Vandaag, zondag (29-10-17), Ik ben aardig kapot na de trip van gisteren. Ik voel mijn kont niet meer, heb spierpijn en zere rug. Maar ik moet zeggen, het was het zeker waard! Ik voer vandaag dan ook zo min mogelijk uit, want morgen start alweer mijn 5e werkweek hier. Oja! Bij jullie is het nu niet 1, maar 2 uur eerder. Jullie zitten nu in de ‘’wintertijd’’ en ik wordt hier in Afrika alleen maar bruiner. Toch ook wel een lekker gevoel ?

Tot het volgende verhaal maar weer.

Veel liefs uit Oeganda!

Week 3/6

Dag lieve lezers uit het verre Nederland,

Allereerst wil ik even zeggen hoe leuk ik het vind dat zoveel mensen mijn avontuur via deze weg volgen, en ook bedankt voor alle leuke reacties!

Oké, back to business. Het was me weer een bijzondere week. Nu na 3 weken vrijwilligers werk, zit ik er nu helemaal in en voel ik me ook wel echt thuis hier in Oeganda. Wees niet bang, ik kom absoluut terug naar NL, want ik mis ook een hoop dingen en mensen. Zo mis ik bijvoorbeeld een goede douche: afgelopen week heb ik meerdere malen kennis gemaakt met hoe het is om geen stromend water te hebben in huis. Een aantal dagen rond 16.00 tot 23.00 uur kwam er geen water uit de kraan. Ook valt de elektriciteit soms even uit. Heerlijk joh dat onvoorspelbare Afrikaanse leven. Buiten dat ben ik hier lekker bezig op het project en onwijs aan het genieten van alle mooie momenten.

Zondags (15-10-17) ben ik met Sanne naar Ă©Ă©n van de locaties van BROOD geweest hier in Kampala. Na even zoeken, was het zaakje eigenlijk niet te missen. In grote oranje letters stond er BROOD op de gevel. Het was een leuk en knus zaakje waar ze allemaal lekkere dingen verkochten, waaronder natuurlijk brood. Wat er op de toonbank stond? Tulpen! Oranje tulpen, ja dan voel ik me hier al snel thuis. Ik vertelde de medewerkers dat ik uit het plaatsje kom waar BROOD vandaan komt. Na een heerlijke Hollandse tosti te hebben gegeten, heb ik nog wat foto’s kunnen maken en wat lekkere broden uitgezocht voor in het huis. Ik ben niet zo fan van het Oegandese brood uit de supermarkt, dus echt heel fijn dat BROOD hier zit.

Maandagochtend (16-10-17) begonnen we fris en fruitig aan de derde werkweek. Aangekomen in het drop in center kon ik direct aan de slag met het eerste 1 op 1 gesprek. Op het kantoor namen we plaats, legde ik uit wat het doel van dit gesprek was en gingen rustig alle vragen af. Ik zal in mijn blogs voorzichtig/minimaal zijn met het vertellen van de verhalen van de jongens. Dit omdat het aan de ene kant gewoon erg heftig en privĂ© is (ik wil niet steeds benadrukken hoe en waarom de kinderen ‘’zielig’’ zijn), maar ook omdat het volgens Philip zo kan zijn dat de kinderen nog onwaarheden vertellen. Ze maken wel vaker mee dat de kinderen in het begin niet de waarheid vertellen. Elk kind heeft tijd nodig om een vertrouwensband op te bouwen denk ik. Zo merkte ik nu bij de 3 jongens die ik vandaag heb gesproken, hoe verschillend de jongens zijn. Elk kind maakt grof gezegd ongeveer hetzelfde mee, allemaal op een manier verwaarloosd/mishandeld, maar elk kind reageert er anders op en gaat er anders mee om.

De eerste jongen die ik sprak, I. (11), kon erg goed Engels. I. was open in zijn verhaal en stelde zich kwetsbaar op. Dit vond ik super knap. Bij de vraag of hij het ziet zitten om ooit naar huis te gaan, verstijfde hij en was er heel veel angst bij hem te zien. ‘’I will never never never nĂ©ver go back tot my mother’’. Nadat we veel narigheid hadden besproken, werd hij emotioneel. Ik heb hem laten weten dat hij er weldegelijk mag zijn, hij een liefdevol thuis verdiend en hij een goede gozer is. Een dikke knuffel was nu wel op zijn plek vond ik. Vervolgens heb ik met J. zitten praten.

J. kon ook prima Engels en vertelde zijn verhaal. Hij is samen met zijn broertjes opeenvolgend verlaten door ouders. Ik kon direct merken dat James het welbekende ''muurtje'' om zich heen heeft opgebouwd, gezien hij geen gevoelens of emoties liet zien. ‘’Want je moet sterk zijn op straat’’. Ik weet hoeveel verdriet en boosheid er in zo’n jongen moet zitten en ik hem dat hij dit ook gaat uiten. Want als de kinderen gevoelens en emoties uiten, dan kunnen ze gaan verwerken. Dat is meteen een grote stap naar een betere toekomst.

De laatste van vandaag was B.. B. kon niet zo goed Engels, daarom heeft I. even als vertaler gespeeld. I. heeft overigens bij iedereen die geen Engels kon, geholpen. Wat een schat! B. vond het duidelijk nog heel erg moeilijk om iets te vertellen over zijn achtergrond. Ik heb mijn vragen gesteld en met heel veel geduld het gesprek gevoerd. Het enige wat ik kan doen is empathie tonen. Gezegd dat hij altijd naar mij toe mag komen als hij iets kwijt wilt. Het idee is om sowieso met elk kind iedere week een gesprekje te voeren om de info aan te vullen en hen de gelegenheid te geven trauma’s te bespreken en te verwerken. Na zo’n 3 uur lang gesprekken te hebben gevoerd, zat mijn hoofd aardig vol. De kids wilden erg graag weten wat ik aan het doen was en sommigen leken ook wel de behoefte te hebben om hun verhaal te vertellen. Wat ik al zei, als social workers actie ondernemen, behouden ze de hoop op een beter leven.

Ook heb ik een start gemaakt met het tekenen van de dagstructuur op de muren. De jongens vonden het maar al te interessant en hielpen graag mee. Philip was al zeer tevreden over mijn hele komst hier, en dat liet hij met vele complimenten aan me weten. Dat is dan toch wel eventjes fijn om te horen. Ik ben nu eenmaal iemand die altijd alles het beste wil doen, voor kwaliteit wil gaan (zit in de familie) in het werken met mensen, niet snel tevreden is en zeer perfectionistisch is.

Dinsdag ochtend (17-10-17) was er al snel wat gedoe op de groep. Een jongen had gisteravond geld gestolen bij familie. Dit had hij bij zich in de drop in en had het hier verstopt. Even later was het geld van hem gestolen door een andere jongen. Hij was in tranen, maar degene die het gedaan had ging het natuurlijk niet toegeven. De jongens zijn onwijs egoïstisch geworden door het leven op straat en zijn continue bezig met het ‘’hun eigen haggie redden’’. Philip startte in de middag hierover een groepsgesprek. Hij sprak alle jongens toe over waarom je niet moet stelen. Kort gezegd: boontje komt om zijn loontje. Hij was immers zelf begonnen met stelen en nu wordt het van je gestolen. ‘’That’s life’’.

Vandaag had ik 2 met jongens gesproken. K.C & Ev. K.C. (9) vertelde dat zijn moeder hem op een dag meenam naar de Miracle center cathedral in Kampala (een kerk die straatkinderen een soort onderdak geven). Ze zei tegen hem ‘’I go away, don’t follow me’’ Ze zei dat ze eten ging halen maar is nooit teruggekomen. Hij vraagt zich nog altijd af waarom zij hem achter heeft gelaten... Van het ene gesprek door in het andere, vertelde Ev. (10) dat hij door zijn moeder op straat is gezet. Zijn tante heeft hem vervolgens in huis genomen, maar tante was net zo erg als moeder en misbruikte hem ook. Dit was voor hem de reden om weg te lopen. Ik vroeg mij af waar vader was in het verhaal. Ev. zei dat zijn vader een ‘’whitch dokter’’ is, dat hij kinderen vermoord en hem nooit meer wil zien. Eenmaal thuis heb ik gegoogeld wat dat betekent. Hou je vast, want het betekend het volgende


Witch doctors zijn zelfbenoemde helers die geloven in geesten en rituelen. Aan de ene kant ‘’helen’’ ze mensen die last hebben van zogenoemde demonen. Aan de andere kant geloven zij dat als ze kinder levens of de ledematen van kinderen opofferen aan de goden dat er dan bijvoorbeeld regen komt, hun leven beter wordt etc. Dit doen ze uit de naam van geesten of uit de naam van belangrijke Oegandezen. Zij ontvoeren de kinderen, hakken stukken van de kinderlichamen af, snijden schedels open Ă©n castreren kinderen zelfs. Dit deden indianen vroeger ook, maar het gebeurt nu dus nog steeds hier in Oeganda. Het schijnt volgens Isaac een groot probleem te zijn hier en de kinderen worden dan ook gewaarschuwd...

Vervolgens had ik de muurtekening afgemaakt. Het is nu zowel voor de kinderen als voor iedereen die binnenkomt direct duidelijk hoe de dag eruit ziet. De social workers zijn er dan ook erg blij mee!

In de avond zijn we gezellig gaan eten bij de vrijwilligers in het andere vrijwilligershuis. Het huis zit op het project waar ze werken, een stuk buiten Kampala. Na bijna 2 uur (spits) waren we er. Onderweg zaten we te zeuren over dat we al zo’n trek hadden, al rijdend langs de sloppenwijken van Kampala. Terwijl we aan het klagen waren over onze trek en dat we later aten dan gewenst, kreeg ik al een schuldgevoel. Dat schuldgevoel probeer ik de laatste week ook weer een beetje te weerleggen. Ik ga het proberen uit te leggen: het is verschrikkelijk dat veel mensen/kinderen zich niet in de basisbehoeften (eten, drinken, veiligheid, liefde, identiteit) kunnen voldoen. Zij verdienen dan ook absoluut beter! Toch vinden wij de vele mensen die de basis wel hebben, maar op een zeer minimale manier, al ‘’zielig en arm’’. Zo zijn velen hier gewend om in een klein hutje te slapen, zonder luxe en elke dag ongeveer het zelfde eten. Zij zijn dit dan gewend en zijn evengoed onwijs gelukkig met wat ze hebben. Dit zijn dan de gemiddelde gezinnen hier. Deze mensen, die wij dus arm/zielig vinden, weten dat veel mensen het hier nóg slechter hebben. Ik denk dan ook dat men totaal geen idee heeft van hoe wij in Europa leven. Wij zijn in Europa zo ongelofelijk gewend aan allerlei luxe producten en voorzieningen, dat we alles wat minder is al snel arm en zielig vinden. Tenminste, daar kan ik mezelf wel op betrappen. Zo zie je maar; het is maar net waar je wiegje staat, in wat voor cultuur je opgroeit, dus wat je gewend bent.

Woensdags (18-10-17) was Jaria aan het werk in het drop in center. Er waren vandaag 9 kinderen, een stuk minder dan gisteren. Jaria dacht dat we alle kinderen wel in 1 klas les konden geven. Dit leek ons niet handig want de leeftijd en niveau verschillen waren erg groot en gezien we hier 2 lokalen hebben, kunnen we gemakkelijk opsplitsen. Jaria vind het lesgeven, zoals ze eerder aangaf, niet leuk. Het is voor haar makkelijk als wij dit overnemen. In klas werd al snel duidelijk dat het niet werkte, want de helft snapt er niets van. Ze pikte jongens eruit ze die niet goed Engels konden en wilde ze laten tekenen. Ik was zeer verbaasd en vroeg haar of het niet handiger zou zijn als ze deze jongens jĂșist Engels kon leren op hun niveau. Ze pikte mijn tip goed op, maar koos ervoor de jongens een opdracht te geven en zelf te gaan eten
 Toch blij dat ik er iets van heb gezegd.

Ik had vandaag de tandenborstels meegebracht die ik van Philadelphia zorg mee kreeg. Nadat ik ze allemaal had gelabeld met hun naam heb ik ze aan de jongens gegeven. Ik heb de jongens uitgelegd dat ze elke dag als ze komen en voordat ze zich gaan wassen hun tandenborstel op mogen halen op kantoor, gaan tandenpoetsen, om hem vervolgens schoon weer in te leveren. Als ze de borstels bij zich houden, verdwijnen ze op straat. De jongens hadden veel lol tijdens het tanden poetsen en lieten maar al te graag hun schone tandjes zien. Top!

Eerder vertelde ik over de volgorde in het proces naar terugplaatsing. Na ongeveer 3 maanden wordt er gestart met het traceren van de familie van het kind. Dit schijnt dus onwijs moeilijk te zijn. De kinderen, zo merk ik, weten soms niet te benoemen waar ze vandaan komen of de familie is in de tussentijd verhuisd. Jaria heeft afgelopen dagen naar Patrick’s ouders gezocht. Ze is eerst naar politiebureaus geweest om na te gaan of zij weten waar de familie woont. Dit heeft niets opgeleverd. Morgen gaat ze de wijken door met een omroepspeaker. Ook worden er foto’s van het kind opgehangen op verschillende plekken. Mocht dat niets opleveren, schakelen ze tv en radio programma’s in. Mocht dit óók niet helpen, wordt er gezocht naar een pleeggezin. Het is mooi om te zien dat Agape zich zodanig inzet.

In de middag heb ik even met Isaac bij gekletst op het boyshome. Eenmaal thuis ben ik met Koen bezig geweest om de eerste geschreven rapportages van de gesprekken met de kids, op de laptop te typen. Het was bovendien weer woensdag, dus zijn we met zijn allen weer heerlijk uiteten geweest. Mmm


Toen we donderdag (19-10-17) aankwamen bij de drop in. Stonden alle jongens enthousiast hun tanden te poetsen, zo leuk! Vervolgens kwamen Frank en Joris bij ons op bezoek. We hebben het gehad over de donatie. Mijn bedrag wordt gebundeld met de donaties van 2 andere meiden. Voor dit bedrag is er een begroting gemaakt van dingen die gerealiseerd gaan worden. Op de lijst staat o.a.:?
- Er wordt een 2e klaslokaal bij de boys home gebouwd (moet van regering en zo kan de groep gesplitst worden en op eigen niveau les krijgen)?
- Alle slaapkamers worden compleet vernieuwd (aan vernieuwing toe en last van bedbugs) bestaande uit; nieuwe stapelbedden, matrassen, dekens en beddengoed?
- Nieuwe stoelen, bureaus en banken voor in de lokalen?
- Nieuwe watertank
Veel hĂš!!!

Ik heb hiernaast nog doorgegeven dat de kinderen ook graag uniforms willen op drop in voor tijdens het kleding wassen. Wanneer ze hun kleding wassen lopen ze namelijk in hun naakie omdat de meesten maar 1 setje kleding hebben. Ook zou het top zijn als er in het tweede klaslokaal van de drop in, net als in het andere lokaal, een schoolbord op muur wordt geverfd met schoolbord verf. Nu staat er namelijk een oud, klein en verbogen schoolbordje op een bankje. Deze is wel aan vervanging toe. Frank gaat met Isaac overleggen of deze 2 wensen erbij kunnen worden gerealiseerd.

Het jammere is dat ik de bouw/de komst van deze nieuwe spullen niet meer ga meemaken. Met het tempo waarin alles hier in Oeganda wordt geregeld, kan het nog wel even duren. Wel heeft frank mij toegezegd dat hij foto’s gaat sturen van het eindresultaat! Ik vind het wel echt heel tof dat ik met jullie donaties hier erg veel kan betekenen!

Ik vroeg mij af hoe het kan dat er 3 jongens al een jaar hier in de drop in komen, maar nog niet zijn teruggeplaats of doorverwezen naar de boys home. Deze jongens, zo vertelde Philip, hebben zich nog niet open kunnen stellen in het delen van informatie. Ze hebben nog amper iets los kunnen laten over hun verleden en hun netwerk. Ze hebben dus meer tijd nodig, en dat wordt hun geboden.

Vandaag had ik 2 jongens gesproken; Jo. en J.. Jo. (14) vertelde dat zijn vader is overleden toen hij 7 was. Twee jaar geleden is moeder zonder uitleg vertrokken, en bleef hij met zijn zussen achter. Ze hadden geen geld en eten dus verliet hij het huis en ging naar Kampala in de hoop dat het leven hier beter zou zijn
 J. (10) vertelde dat zijn vader 1 jaar geleden werd opgepakt. Toen vader in de gevangenis werd gezet, heeft moeder 3 zusjes van J. meegenomen en is nooit meer teruggekomen. J. leeft sindsdien op straat. Hij wil graag bij iemand wonen die hem veiligheid biedt, maakt niet uit wie.

Na deze 2 gesprekken kreeg ik via een andere jongen een brief van Jo. Hierop stond dat hij zojuist bang was het face to face te vragen en het nu zo vraagt; kun je me geld geven zodat ik het naar mijn zussen kan sturen zodat ze eten kunnen kopen? Weer een maniertje om aan geld te komen, en in dit geval echt niet voor zijn zussen.

Ik had vandaag bellenblaas mee. Nadat ik het heb uitgedeeld heb ik de jongens gezegd dat ze al hun problemen in de bel moesten blazen en dan toekijken hoe ze popten. Dit vond ik wel een mooi symbolisch moment met de jongens. In de middag heb ik op de boys home spelletjes gedaan. Dit keer het spel ''twister''. Lachen! Toen ik eind van de middag op de boda zat terug naar huis, reden we op een drukke weg langs een soort vuilnisbelt. Toen zag ik Conrad, een jongen van de drop in, daar zoekend naar plastic. Heel toevallig zag hij mij en ik hem. Dit deed me wel echt wat. Ik heb tot nu toe genoeg kinderen langs de weg zien zoeken naar spullen, maar nu zag ik een kind die ik heb leren kennen, waarvan ik zijn verhaal weet en waarmee ik veel plezier heb, zijn echte leven zien lijden op straat. Die kwam wel even binnen.

Vrijdags (20-10-17) heb ik op beide locaties het ‘’aunty Pauline schedule’’ opgehangen. Het leek mij handig voor de kinderen om te zien wanneer ik waar ben en wanneer ik naar huis ga. De kids hebben we geholpen.
Elke vrijdag is er ‘’general cleening’’ en vandaag betekende dit onder andere; grasmaaien. Dit doen ze hier niet met een elektrische zitmaaier, grasmaaier of een duwmaaier. Nee, ze maaien hier het gras met een soort van zeis. Het ziet er levensgevaarlijk uit maar het is wel goed voor de conditie van de jongens. Ik moest het natuurlijk ook even proberen, maar dit was een kansloze missie, haha.

Vervolgens heb ik met 1 jongens gepraat; B (14). Dit was een wat moeizaam gesprek omdat hij wat lacherig deed en snel afgeleid was. Dit zou zijn manier kunnen zijn van omgaan met gevoelens , of hij was niet van plan de waarheid te vertellen. Wat me opvalt is dat veel kinderen hun eigen geboorte datum niet eens weten. Ik kan mij voorstellen dat ze hier een identiteits problemen aan overhouden.

Vervolgens heb ik met Koen de hele office opgeruimd. Je moet het zo zien dat er een grote kast staat en 2 bureaus vĂłl met spullen. Tekenspullen, knutselspullen, schoolboeken, schriften, verf, documenten; echt ĂĄlles lag door elkaar. Het was een pittige klus. Toen ik een laadje opentrok liep er een dikke vette kakkerlak uit. AAH! Ik stond meteen op de stoel want wat zijn die beesten vies. Ik werd dik uitgelachen door Koen en Philip ;P Overal lagen ook muizenkeutels. We hebben veel oude spullen weggegooid. Hier in Kampala verbrand bijna iedereen zelf het afval. Dit geeft een gigantisch ongezonde en vieze geur af. Philip gooide de troep op de hoop naast het gebouw, maar de kinderen dachten de spullen wel te kunnen verkopen op straat (lege potloodverpakkingen, oude tekeningen etc.)

S’middags onderweg naar het boys home, begon het kleihard te regenen. De weg verandert dan ook meteen in een modderpoule en boda’s gleden onderuit. We gingen snel schuilen in
een kroeg. Daar zat je dan op de vrijdag middag tussen het werk door in een kroeg, hier kan dat gewoon.

Toen het eenmaal droog was en ik in het boys home aankwam, lag iedereen te slapen. Dit is gebruikelijk. Na een uur wachten begon fellowship. Na christelijke liederen en bijbelstudies, sprak Auntie Silvia de jongens toe: ‘’Kijk niet naar hoe je was voor je hier kwam. Dat doet er niet toe. Het gaat erom hoe je nu bent. Je hebt de kans gekregen voor een nieuw begin dus wees trots op jezelf en werk naar jouw doel toe.’’ Een mooie afsluiting van de week bij Agape voor zowel de jongens als voor mij.

Wat ik na deze week merk is dat ik me heel bewust ben van alles om mij heen hier. Ik ben bijvoorbeeld aan het rijden op een boda en aan de cultuur wel gewend, maar toch komt alles bij me binnen. Ik kan wel zeggen dat ik hier onwijs aan het genieten ben ook al hoor/zie ik hier ook verdrietige dingen. De vriendelijkheid van de mensen hier, de omgeving, de gesprekken, de chaos, de verhalen, alles blijf ik bijzonder vinden. Verder ben ik erg blij dat ik op het project van waarde kan zijn. Tegelijkertijd besef ik me wel dat ik met 3 weken ook weer wegga en dus wil ik er de komende weken naar streven dat mijn inbreng geĂŻntegreerd gaat worden in de dagelijkse structuur.

We hebben na een effectieve week, het weekend weer ingeluid met Pizza. Dit is onze traditie geworden op de vrijdag. Zojuist zijn we met z’n allen gaan lunchen en boodschappen gaan doen. Met tassen vol boodschappen op de boda zitten was nog best een uitdaging. Al was dat nog niets vergeleken met wat de locals hier vervoeren op een boda: 4 mensen, autoruiten, banden, kasten, koelkasten en zelfs grafkisten. Dat bedoel ik dus met continue nog mijn ogen uitkijken. In Nederland was je allang op de bon geslingerd omdat het onverantwoord is, maar hier maken ze zich niet zo snel ergens druk om. Ik vind het heerlijk.

Ik wens jullie allemaal nog een fijn weekend toe & tot de volgende.

Veel liefs,

Aunty Pauline

PS: mochten jullie vragen hebben, stel ze gerust! Dan kan ik er antwoord op geven in mijn volgende blog.

Week 2/6

De 2e week van deze Mzungu (Europeaan) zit er alweer op en dat betekent dat ik al op 1/3 van mijn vrijwilligersperiode zit. Het gaat zĂł snel!

Mijn vorige blog eindigde met dat ik mijn eerste weekend ging vieren. Een fijn weekend was het zeker! Heerlijk uitgeslapen, als ontbijt een lekker geroosterd broodje met gekookt ei, en veel buiten gezeten op een zitzak met een boekje erbij. Ja binnen de poorten van het Doingoood huis hebben we het lang niet slecht. Naast luieren, heb ik toch ook nog wel wat uitgevoerd.

Zaterdags (07-10-17) ben ik samen met Koen een beetje cultuur gaan snuiven. We hebben een rondleiding gehad in de grootste Moskee van Kampala; de Gadaffi moskee. Deze is gelegen op de Kampala Hill, het centrale punt van Kampala. Alle omliggende stadsdelen hebben wegen die als een spinnenweb om de moskee liggen. Een groot aantal mensen in Uganda is christelijk, maar ook een groot aantal is Islamitisch. Op het terrein van de moskee en in de moskee, wordt er van de vrouwen verwacht dat ze een hoofddoek dragen, dus ook deed hier netjes aan mee. Terwijl ik een lange broek aan had, moest ik ook nog een lange rok eroverheen. Ik had het stik heet in deze kleding. Respect voor de mensen die dit elke dag dragen. Ik moet zeggen dat het wel erg bijzonder was om voor de eerste keer een moskee van binnen te zien. Het was interessant om te horen waarom moslims bepaalde dingen geloven en waarom ze bepaalde gebruiken hebben, ook al was ik het niet met alles eens.

Na de rondleiding binnen, beklommen we de lange trap naar boven in de toren van de Moskee. Eenmaal boven hadden we een fantastisch uitzicht over Kampala. Kampala bestaat uit 7 heuvels. Elk met een eigen naam en kenmerken. Je kon echt alles zien; het down town gedeelte, de sloppenwijken, de moderne gebouwen, het paleis van de President van Kampala, het voetbalstadion (onder constructie), markten en niet te vergeten alle miljoenen mensen, auto’s en boda boda’s. Hoe hoog we ook zaten, het geluid dat het verkeer wist te veroorzaken was zeer duidelijk hoorbaar. Daarnaast zag je op deze hoogte ook echt een stofwolk over de stad liggen. Een bruine waas van uitlaatgassen en stof. De waas waar we hier elke dag doorheen lopen of rijden. En geloof mij het liefst douche ik hier 3 x per dag want wat kun je je hier vies voelen. De eerste paar secondes onder de douche komt er ook letterlijk bruin water van je lijf. In de avond hebben we lekker met elkaar gegeten onder het genot van een lekker muziekje. Koen is namelijk gitarist en zit in een band genaamd Inigo. Hij liet vanavond wat muziek horen en het is echt goede muziek! Bij deze ga ik gewoon even lekker reclame maken. Het liedje Hannah is erg toepasselijk als we straks naar huis gaan. Dus hup zoek hem op bij Spotify.

Zondagochtend (08-10-17) pakte ik bestek uit de kast en schrok ik me dood. Er sprong ineens een hagedis van het kastje af en rende snel weg. Was meteen wakker. Ook vond Koen een hagedis in de waterkoker. Hoe hij daar toch komt
 Hoop niet dat we het water mĂ©t hagedis hebben gekookt, gezien hij dood was. Oeps. Hagedissen en salamanders zijn wel onze vrienden gezien ze insecten opeten. Daarentegen hebben we ook andere beestjes in de keuken zo nu en dan, kakkerlakken. Ja Feyenoord is ook aanwezig hier in Oeganda
 Dat zijn dan weer niet bepaald mijn vriendjes. Zo maak ik alvast kennis met de kleine dieren van Afrika voor ik op Safari ga over 4 weken. In de middag ben ik met Sandra en Sjoukje naar 2 ‘’arts & crafts’’ markten geweest waar ze souvenirs verkopen. Op de weg ernaar toe hebben we de koning gezien, best geinig. Het was vandaag Kampala city festival en morgen Independence Day. Overal waren er ceremonies en feesten. 1 van de 2 markten bevond zich naast het festival. Duizenden mensen waren aan het feestvieren: jong, oud, arm en rijk, iedereen was nu een eenheid en dat was mooi om te zien. Op de markten heb ik erg leuke spulletjes gescoord. Helaas thuisfront, jullie moeten nog even geduld hebben.

Toen was het alweer maandag (9-10-17). Vanwege Independence Day, was het drop in center dicht. Het boys home was wel open natuurlijk, gezien de kinderen en ‘’staff’’ daar wonen. Echter was er geen leraar, omdat het een extra vrije dag was, en ook geen plan voor de dag. Ik vond het jammer dat het drop in center dicht was, gezien de kids zo een erg lang weekend hadden op straat. In het boys home kwam vandaag de kapper langs. Ik vroeg me af waarom iedereen kaal moest. Aan de ene kant puur omdat het bijhouden van afro haar erg veel werk is en ze de spullen er niet voor hebben. Aan de andere kant omdat de jongens van de straat komen en de haren niet hygiĂ«nisch zijn.

Het schijnt zo te zijn dat sommige jongens die hier verblijven, evengoed naar buiten willen (de straat op). De jongens die pas zijn opgevangen in de boys home hebben dit vaak vanwege het toch missen van de vrijheid, onafhankelijkheid en helaas ook vanwege een drugsverslaving. Anderen willen niet naar buiten omdat ze hier de veiligheid voelen. Daarnaast is het zo dat de jongens hier 1 voor 1 ziek worden. Volgens Philip komt dit doordat de jongens op staat in de overlevingsstand hebben geleefd, en nu ze hun zorgen los kunnen laten; komt de ziekte aan het oppervlak. Gezien er vandaag geen lessen waren, hadden we de vrijheid in het organiseren van activiteiten. Dit was erg plotseling gezien wij dachten dat er gewoon les zou zijn. Ik wilde eigenlijk eerst zelf zien hoe de social workers activiteiten organiseerden en wat ze voor mogelijkheden hadden. Isaac vertelde ons dat ze heel veel spullen hadden qua sport en spel, maar er door een brand veel is weggevaagd. De social workers namen geen initiatief dus ik pakte de ballonnen die ik had meegenomen. Heb toen iedereen een ballon gegeven en ze vermaakten zich. Met een paar jongens heb ik de algemene ruimtes een beetje versierd met in elke hoek ook wat ballonnen. Zag er gezellig uit. Ook zijn we nog gaan kleuren en hebben de tekeningen op een kale muur op mogen hangen. Was een gezellig dagje zo!

Het was dinsdagmorgen (10-10-17) slecht weer. Het onweer en er viel heel veel regen. Thanks to Frank en Joris, die mij met de auto naar het project konden brengen. Ze zouden namelijk al bij me langs gaan op het project om te kijken hoe het gaat. We bespraken op het project hoe het tot nu toe ging. Ik vertelde mijn bevindingen en ideeĂ«n en de mannen vertelden dat ze met Isaac in overleg zijn over de door mij meegebrachte donaties. Er lopen nog een aantal andere donaties dus waarschijnlijk wordt het geld gebundeld en kan er een hoop mee gedaan worden. Volgens Frank heeft Isaac een lijst opgesteld met punten voor uitgave. Ik zal binnenkort met Frank en Isaac gaan zitten over de daadwerkelijke doeleinden. Misschien kan ik ook nog met wat nieuwe puntjes komen. Verder zijn de mannen tot nu toe zeer te spreken over mijn inzet en mijn ideeĂ«n. Nou dat is dan toch fijn om te horen. In het drop in center was het in de ochtend nog erg rustig. De meeste jongens kwamen later vanwege het weer. Ook bleek de elektriciteit op te zijn. Ja
 op. Er hangt hier een kastje en die moet men steeds opwaarderen. Net als een prepaid telefoon. Geen elektriciteit betekende nu nog geen ontbijt, want de nieuwe ‘’stoves’’ draaien op elektra. Philip ging in de stad ergens een prepaid kaart halen en vervolgens hadden we voorlopig weer elektriciteit. Om half 12 konden de jongens pas ontbijten.

De rest van de dag zou enkel Jaria (ik dacht dat ze Djaya heette maar je schrijft het anders) er zijn. Ze vertelde mij dat zij nu moest koken (wegens overlijden moeder kok, was kok er niet) en vroeg of ik dan de les zou kunnen verzorgen en de kids bezig kon houden. Dit was niet helemaal mijn idee want ik wilde graag eerst op de achtergrond aanwezig zijn. Blijkbaar kon het nu niet anders, dus ging ik de jongens rekenles geven. Gezien Koen ziek was, en ik het alleen moest doen, vond ik het wel even spannend. Onderwerp van de les; Multiplications (x). Eerst wat uitleg gegeven en vervolgens de kids wat oefeningen laten maken. Een aantal jongens waren snel klaar en begrepen de les goed. 4 jongens zaten mij glasachtig aan te kijken en hadden na enige tijd nog geen antwoorden opgeschreven. Al snel kreeg ik door dat zij amper tot geen Engels konden. Ik ben toen met hen en een oudere jongen (hij was even de vertaler van Engels naar Oegandees) een flinke tijd gaan zitten. Ze deden hard hun best ook zij kregen het af. Leuk! Tijdens de pauze toverde ik mijn meegebrachte voetbal tevoorschijn. De jongens begonnen te gillen van blijdschap haha. Er moest natuurlijk direct gebruik van gemaakt worden en dat was leuk!

Woensdags (11-10-17) was ik op het boys home. Isaac heeft een nieuwe docente aangenomen, Josephine, en ze ging meteen aan het werk. Josephine vond ik meteen al een erg goede lerares. Ik heb haar ondersteund door 1 op 1 hulp aan te bieden aan de kinderen die wat moeite hadden. Het bijzondere aan deze dag was dat er ‘’Family meeting’’ was om 15.00 uur. Mijn eerste gedachte hierbij was; een bijeenkomst met de familie van de kinderen die hier verblijven. Echter werd er met familie: alle kinderen en werknemers van Agape, bedoeld. Het een bijeenkomst die 2 keer per maand plaatsvindt op het boys home. Tijdens deze bijeenkomst kunnen de kinderen Ă©Ă©n voor Ă©Ă©n kwijt met wat voor problemen ze zitten, wat er speelt in hun leven en feedback geven aan de werknemers. De social worker schrijft op wat de kinderen zeggen. Vervolgens kwam Isaac aan het woord, en liep alle besproken punten zeer professioneel af. De kinderen hadden het over bedbugs, kleding, slippers en pesten. Isaac legde per punt uit wat zij er aan zouden doen en wat de kinderen konden doen. Dit was een heel bijzonder groepsmoment. De jongens waren erg open naar iedereen, vertelde wat hen dwars zat en emoties mochten er zijn. Echt als een familie. Isaac: ‘’We weten allemaal waar we vandaan komen, dus wees er voor elkaar, motiveer elkaar als broers en houdt hoop.’’

Toen ik thuis kwam, heb ik kennis gemaakt met Mieke. Mieke is vandaag aangekomen als nieuwe vrijwilliger. Het was weer woensdag dus ik de avond zijn we lekker met iedereen uiteten geweest op een mooie locatie; een rooftop restaurant.

Donderdag (12-10-17) heb ik Josephine weer ondersteund op het boys home. Josephine vind het heel belangrijk dat de basiskennis van de kinderen beter wordt; het engels. Josephine gaf de les en vervolgens keek ik het gemaakte werk na en legde de kinderen uit waarom iets fout was en motiveerde de kinderen om de foute opdrachten opnieuw te maken en gaf ik indien nodig nogmaals uitleg. Ik heb deze dag veel aandacht besteedt aan het leren van de namen. In de interne klas zitten: Dennis, David, JoĂ«l, John, Francis, DaniĂ«l, Isaac, Bashir, Innocent, Richard, Steven, Derick. kleintjes: Patrick, Martin. De ‘’Staff’’ bestaat uit: Isaac - directeur, Sylvia – social worker / assistente isaac, Josephine - lerares, Steven – social worker, Philip – social worker, Jaria – social worker, HarriĂ«t - kok, Pacific - beveiliger, Mily – kok. Alle namen hierboven zijn de religieuze / Engelse namen, de 2e naam van een ieder. De eerste namen zijn Oegandees, en een stuk moeilijker uit te spreken. Zoals Francis heet eigenlijk; Matumba Francis. Aan deze tweede namen kun je zien wat voor geloof ze hebben. Zo is Bashir moslim en David christen. Deze tweede namen zijn in ieder geval veel makkelijker uit te spreken en te onthouden. Dus ik ben blij dat ik ze bij deze naam mag noemen.

B. was erg down, sip en negatief vandaag. Eerder vertelde ik al dat hij wel echt de slimste is van het interne klasje, zich goed gedragen en veel potentie heeft. Ik vroeg hem wat er aan de hand was. Hij zei dat hij boos was, wilde niet meer naar school en wilde alleen eten en slapen. Zegt met mij mee te willen en wil werken in Nederland. Ik heb hem uitgelegd dat je daarvoor eerst veel moet leren op school, dan een baan moet vinden hier, veel geld moet verdienen en uiteindelijk natuurlijk best kan gaan reizen. Ook verteld dat ik dat ook allemaal heb moeten doen voor ik hierheen kon komen. Dat ik het ook niet altijd leuk vond op school. Het is mooi om een doel voor ogen te hebben. Hij zegt in god te geloven. Dit is mooi. Ik heb hem ook gezegd dat hij in zichzelf moet geloven, en ervoor moet werken. Niet afwachten tot iets je overkomt. Hij moet niet boos zijn mar naar zijn doel toewerken. Met hem afgesproken dat ik hem over 5 jaar in Amsterdam zie. Later kwam hij nog naar me toe en zei; i am realy going to cry if you leave here. Tja
 wat moet je daar nou op zeggen.

In de avond is er weer een nieuwe vrijwilliger; Sanne, aangekomen. Nog meer gezelligheid!

Vrijdags (13-10-17) zou ik eigenlijk ook naar the boys home gaan, maar omdat de lerares Josephine op het boys home het heel goed doet, ging ik vandaag naar het drop in center. Dit was een super effectieve dag. Het begon met het eten van (gefrituurde) cassave. Ja, nu mag ik mijzelf een Robinson noemen, haha. Kan zo mee doen aan het programma. Het verbaasde mij dat het nog lekker was ook!

Ik heb lange tijd met Jaria gepraat. Ze liet foto’s van de jongens van Agape zien. Er kwam een akelige foto voorbij van de jongste die in het boys home woont. Een foto waarop te zien was hoe hij bij Agape terecht kwam: met allemaal wonden over zijn lichaam. Geloof het of niet, het waren ‘’beten’’ van zijn moeder. Echt zo mega bizar!! Zo’n klein kereltje die zo is mishandelt
 en ja dan snap ik heel goed dat hij nu een ‘’lastige’’ jongen is geworden en geweld gebruikt. Zijn moeder is destijds in de gevangenis gezet waarna de jongen is opgevangen door Agape. Jaria vertelde dat zij momenteel geen tevreden of voldaan gevoel krijgt van haar werk. Dit komt doordat er van haar als social worker teveel wordt verwacht. Ze moet les geven, de jongens vermaken, zorgen dat de jongens zichzelf en hun spullen wassen etc. De dagelijkse dingen maken de dag eigenlijk al vol. Nu moet ik wel zeggen dat alles op een Oegandees tempo wordt gedaan (wat voor ons gĂ©Ă©n tempo is), maar ik snap wel wat ze bedoeld. Voor het belangrijkste punt ‘’counseling’’, is haast geen tijd. Met counseling wordt bedoeld; het in gesprek gaan 1 op 1 met de kids over hoe het nu echt met ze gaat, uit wat voor situatie ze komen, wie hun familie is, waar ze in de nacht verblijven etc. Het kind dus echt leren kennen zijn/haar gevoelens laten uiten. Deze info is essentieel voor de te nemen vervolgstappen als familie/netwerk vinden en toewerken naar een terugplaatsing.

Er wordt van de social workers verwacht dat ze elke maand de rapportages met bovenstaande informatie van elk kind op orde hebben. Dit omdat de regering dat van Agape vraagt, maar ook zodat er per kind wordt bijgehouden hoe het proces verloopt. Jaria zegt dat dit momenteel totaal niet lukt. Sommige kinderen zitten hier al een maand maar heeft ze nooit Ă©cht gesproken, alleen gedag gezegd. Ze wil het liefst de kinderen geen les geven, maar gesprekken voeren. Ook voor de kids zelf is het belangrijk dat ze zien dat de social workers actie ondernemen. Als de kids dit niet merken, verliezen ze de hoop op hulp en zullen ze niet meer komen. Het was een enorm open en duidelijk gesprek. Jaria vroeg mij of ik kon helpen in het stuk ‘’counseling’’. Dit is dus echt mijn ding, dus ik zei natuurlijk JA. Ik vind het dus echt mooi dat ik door mijn ‘’talent’’ te gaan gebruiken, zowel de social workers als de kinderen kan helpen! Ik kreeg meteen een aantal formulieren die ik als rode lijn kan gebruiken tijdens de gesprekken met de jongens. Ook kreeg ik een eigen ‘’social worker book’’ waarin ik mijn rapportages kan opschrijven om deze naderhand te kunnen overdragen aan de directeur. Zo kan ik de komende maand de dossiers van de kinderen gaan opbouwen met als doel dat ik de social workers voorzie van de juiste informatie, zij het terugplaatsingstraject eerder kunnen beginnen en hopelijk de kids uiteindelijk een veilig een liefdevol thuis krijgen zĂłnder een terugval.

De muren in de eetkamer/algemene ruimte van het drop in center zitten vol met opgehangen tekeningen en viezigheid. Onder de tekeningen zit een muurschildering en een getekende dagstuctuur. Naar mijn mening is het handig als deze structuur weer zichtbaar en verduidelijkt wordt voor de jongens. De tekeningen zouden we bij elkaar op Ă©Ă©n muur kunnen hangen. Hier was Jaria het mee eens. Ik wilde vandaag de tekeningen die over de dagstructuur heen zaten, verwijderen. Echter ging dit voor geen meter want Ăłf ik trok de verf mee of er bleef lijm met papier aan de muur zitten. Philip was er ook en was het met me eens toen ik zei, we kunnen misschien beter even ĂĄlle tekeningen van de muur afhalen. Nadat alles eraf was zag de muur er niet uit. Heb met 2 jongens alle lijmresten en viezigheid van de muren geschrobd. De materialen? Een tobbe met koud water, stukje zeep erin laten weken, en boenen met jawel; mutsen, sjaals en 1 borstel. Wat een werk
 Maar het resultaat mocht er nu al zijn! Philip en Jaria waren super blij en ook de jongens vonden het er fris uitzien. Komende week ga ik de dagstructuur er opnieuw op tekenen. De resterende weken kan ik met de kids nog allemaal leuke dingen knutselen waardoor het uiteindelijk weer een mooie ruimte kan worden.

Alles viel echt op z’n plek. Vóór vandaag was het echt wel zoeken in wat ik nu echt zou kunnen betekenen voor Agape. Maar nu heb ik toch al 2 hele leuke diverse projectjes. Iets creatiefs Ă©n iets sociaal pedagogisch. En daarnaast kan ik natuurlijk helpen met alle hand en spandiensten en sport en spel activiteiten organiseren. He-le-maal top!

We zijn ons 2e weekend begonnen met
 PIZZA! Echt onwaarschijnlijk, maar we kunnen zelfs hier via een soort thuisbezorgd app, eten bestellen.

Vanmorgen ben ik met een betrouwbare boda chauffeur (Godfried) en mijn gopro de stad gaan verkennen. Ik heb heel veel bizarre plekken gezien. Van prima rustige wegen met een prachtig uitzicht, tot marktjes met duizenden mensen, tot ‘’down town’’. Down Town is het gedeelte van de stad waar ik absoluut niet in mijn eentje zou willen zijn, ook niet overdag. De chauffeur ging op een gegeven ook terug omdat het een te groot risico werd. De mensen kijken hier anders uit hun ogen en ik viel hier wel heel erg op met blonde haren en een camera. Omdat Europeanen vrijwel nooit hier komen, dachten ze allemaal dat ik de vrouw was van de chauffeur, haha mooi niet. Na 1,5 uur was ik weer thuisgekomen met een hele hoop indrukken. Was heel gaaf!

Zojuist heb ik lekker geluncht met Sanne en Mieke bij een goede tent genaamd Java’s. Deze Mzungu gaat nu even heerlijk genieten van het zonnetje in de tuin. Als ik nu een beetje bruin wordt val ik misschien wat minder op


Fijn weekend allemaal en tot de volgende!

Liefs, Pauline

Week 1/6

Zittend op de bank met een wijntje en een bakje tijgernootjes, kan ik zeggen dat mijn eerste week erop zit. Eigenlijk ben ik pas 3 dagen op het project geweest, maar ik ben aardig gesloopt.

Het waren overweldigende dagen zeg! Ik zal per dag even (lang) verhaal doen.

Woensdag 4-10-17
Vanmorgen om 08.30 kwamen Frank en Joris (de nieuwe collega van Frank) bij het huis. Frank vertelde mij nog het een en ander over het project waar ik vrijwilligerswerk doe en over de 2 locaties. Eerder heb ik al aan jullie uitgelegd dat het project 3 fasen heeft. 1: outreach, 2: drop in center, 3:boys home (24 uurs opvang). We gingen per boda boda nu eerst naar the boys home, gezien daar de directeur was. Na weer heel veel te hebben gezien tijdens de rit, kwamen we aan bij het boys home. Het hek ging open en we bevonden ons in een andere wereld. Zo vies en achterstallig de buurt was waarin het huis staat, zo netjes en nieuw is het huis zelf, voor Afrikaanse begrippen. Ik moet bij elk bezoek bij de bewaker in het gastenboek mijn gegevens opschrijven en de tijd van aankomst & vertrek.

Ik maakte kennis met veel mensen. Zowel met de begeleiding, de koks en met de kids. De kinderen zaten in het klaslokaal. Daar waren ze druk bezig met Engelse les. Het is een klein maar net klaslokaaltje. Er zat een mevrouw bij waarvan ik dacht dat zij de lerares was. Echter werkt zij normaal gesproken op kantoor en zijn er 2 leraren. Helaas hebben de 2 leraren ruzie gekregen in het bijzijn van de kinderen en zijn zij beiden ontslagen. Er wordt nu druk gezocht naar vervanging. Tot die tijd komt er elke ochtend een leraar van buiten af langs die de les op het bord schrijft waarna de kinderen vervolgens zelf hun opdrachten maken. Er zitten ongeveer 20 jongens in The boys home. Het is een vrij nieuwe groep. Leeftijden gaan van 5 tot 16 jaar. Ze kunnen bijna allemaal wel wat Engels. De ene beter dan de ander. Frank heeft me rondgeleid in het boys home. Een ruim en mooi pand. Ook de slaapzalen, waar per zaal 4 tot 6 jongens slapen, zagen er prima uit. Er wordt buiten in een semi dicht hokje gekook op elektrische ''stoves''.

Vervolgens konden we in gesprek met de directeur genaamd Isaac Hij heette mij van harte welkom. Isaac is een onwijs aardige/goede man die met passie praat over zijn project ‘’Agape ministries’’. Hij vertelde over het ontstaan. Isaac is een social worker en heeft vele jaren geleden zijn studie afgerond. Hij heeft toen 10 jaar gewerkt als social worker. Gedurende zijn baan, kwam hij op het idee om straatkinderen op te vangen en een nieuwe kans te bieden. Zo ontstond Agape Ministries. Het was toen nog erg klein, maar sinds 2013 kwam Isaac In contact met geldschieters. Mensen uit Zweden hebben financieel bijgedragen aan Agape. Ook kwam Isaac in contact met de Nederlandse organisatie; Doingoood. Via doingoood worden er fondsen geworven en donaties gedaan waardoor Agape kan blijven groeien en steeds meer voor de kinderen kan betekenen.

Wat ik zo inspirerend vind aan Isaac is dat zijn missie en visie met Agape ministeries feilloos aansluit bij mijn ideeën over effectieve hulpverlening. Agape zorgt voor de belangrijke basics. Onderdak, scholing, hygiëne, voedsel en wanneer nodig; direct medische hulp. Het verblijf van een kind wordt opgedeeld in 3 stappen; 1. Kinderen opvangen en hen in structuur brengen, 2.Rehabilitatie (psychische revalidatie) , 3. Re-integratie. Met re-integratie wordt bedoeld het kind laten ontwikkelen om vervolgens teruggeplaatst te worden in een veilige omgeving.

Wanneer de social workers denken dat het kind genoeg heeft geleerd en het kind zelf denkt genoeg eigen kracht te hebben ontwikkeld, worden ouders/familie opgespeurd. Er wordt ,wanneer mogelijk, contact gemaakt. De ouders mogen hun kant van het verhaal vertellen en deze wordt naast het verhaal van het kind gelegd. Dit is vaak erg uiteenlopend. Er wordt besproken en bekeken of beide partijen naar elkaar toe kunnen groeien en met een schone lei kunnen beginnen. Helaas is dit vaak niet mogelijk en is de situatie te onveilig voor het kind. Dan wordt er gekeken of het kind bij iemand anders in zijn netwerk terecht kan. Lukt dat niet, dan kijken ze of het kind een intern bij een bedrijf een vak kan leren en onderdak kan krijgen. Bijvoorbeeld een garagebedrijf. Mocht dit ook niet lukken, wordt er gezocht naar een adoptiegezin.

Er zijn hier in Kampala heel erg veel straatkinderen. Veel te veel om op te vangen. Agape streeft ernaar om de kinderen met 6 maanden weer terug plaatsen, maar als het kind er dan nog niet klaar voor is, kan het kind gewoon bij Agape blijven. Er wordt dus echt individueel gekeken naar het kind en zijn situatie, en er wordt niet gegeneraliseerd. Het gaat niet om kwantiteit. Je kan wel elke 6 maanden de kinderen weer op straat zetten maar dan is er een grote kans dat ze wederom straatkind worden. Het gaat om de kwaliteit van het leven terugvinden en dat heeft tijd nodig als je hoort wat ze allemaal hebben meegemaakt. Hier kan, vind ik, de hulpverlening in Nederland nog Ă©cht heel veel van leren. Ik heb het idee dat in Nederland voor alle bezuinigingen de hulpverlening een business is geworden. Opnametijden staan vast en als de ontslagdatum is bereikt, staat het volgende kind alweer voor de deur. Natuurlijk wil je alle kinderen helpen, maar je kan beter elk kind op zijn eigen tempo helpen dan een behandeling afraffelen. Ben heel blij dat ik bij Agape mag ondersteunen

Na gesproken te hebben met Isaac, gingen we met de boda naar het Drop in center. Deze ligt in een niet zo goed bereikbare wijk. Na een flink stuk hobbelen over een zandpad met alleen maar kuilen, kwamen we aan. In het Center ontmoette ik social worker; Jaria. Zij vertelde mij van alles en liet mij het center zien. Het gebouw zelf is wat ouder dan het Boys home, maar wel is het leuk versierd en in mooie kleuren geverfd door oud vrijwilligers. Dat maakte het evengoed gezellig.

Het idee van een drop in center is dat elke dag van 09.00 uur tot 14.00 uur de deuren open zijn voor straatkinderen. Het aantal kinderen dat komt, kan elke dag verschillen. Gisteren waren er 22 en vandaag 14. Er kunnen maar enkele kinderen Engels. Ik zat met de social worker aan tafel en naast mij zat een jongen, E., een kruiswoord spel te doen. Even later gaf hij het bordje aan mij, er stond op; Agape drop in center welcomes you to uganda, by E.’’ Dat was super lief! Ondertussen hadden een paar jongens een ballon opgeblazen. Deze ballon kwam richting mij en ik sloeg hem weer richting de jongens. Zo ontstond er direct een spelletje en was er veel lol. Grappig hoe snel je contact kan maken met ze. Binnen nood time stond iedereen bij me en wilde ze allemaal spelen.

E. leek een beetje de grote broer te zijn van de groep. Hij is de grootste, behulpzaam, spreekt de anderen aan en kan goed Engels. Ik kwam in gesprek met hem. Emma is een jongen van 14 jaar en woont al 7 jaar op straat. Zijn ouders hebben veel ruzie gehad vroeger, lagen in scheiding en moeder vond dat Emma met vader mee moest en andersom. Emma is weggelopen van huis. Hij komt nu overdag in het drop in center. Hij vertelde dat het s'nachts echt veel te koud is en hij achterna wordt gezeten door de politie. Straatkinderen worden hier namelijk opgepakt en in de cel gestopt. Emma vertelde dat hij erin geloofd dat op een dag zijn leven zal verbeteren. Dat hij terug kan naar huis en alles weer goed is. Hij komt elke dag hier in de hoop dat hij een betere toekomst zal krijgen. Ik vind het zo erg voor hem en ook zo mooi dat hij hoop blijft houden en zo zijn best doet. Emma liet mij zijn zelfgemaakte posters zien. Overal in het gebouw hangen tekeningen met zijn zelf geschreven inspirerende teksten. Dat is zijn manier om zijn gevoelend te uiten. Dit is een jongen die veel te volwassen is voor zijn leeftijd. Maarja hij moet zich ook helemaal zelf zien te redden op straat. Zo bizar wat hij meemaakt, en dan heb ik pas van 1 kind zijn verhaal gehoord....Emma, en ook de andere kinderen, gaan na 14.00 uur in de stad opzoek naar vuilnis. Plastic flessen en dingen van ijzer. Dit proberen ze vervolgens te verkopen. Ze kunnen voor 1 kilo ongeveer 700 shilling verdienen waarmee ze avondeten hopen te kunnen kopen. Dat is ongeveer omgerekend 15 eurocent...

De kinderen ging vervolgens douchen. De konden bij de waterkraan buiten een tobbe vullen met wat water om vervolgens deze bak over hunzelf heen te gooien. En klaar was het douchen. Geen zeep (die was op), geen handdoek, gewoon weer de vieze, oude, en kapotte kleding aan. Toen was de lunch klaar. Op het menu stond maismeelpap met bruine bonen, wat hier ''posho'' heet. Ik moet zeggen dat het beter smaakte dan het eruit zag. Heb een beetje ervan gegeten en zat dan ook al snel vol. Het is een erg machtig gerecht. De kinderen hebben wel 3 keer een groot bord opgeschept met een flinke kop erop. Jeetje wat kunnen die eten zeg, maar natuurlijk met als doel, wat je nu meer eet kan je vanavond minder/niet eten.

Ondertussen was het al bijna 14.00 uur. De sloten alles af en deden de poort op slot. En daar gaan ze dan. 14 straatkinderen met allen hun eigen verhaal, verleden en toch enigszins hoop. Met hun zak lopen ze door de straatjes opzoek naar iets en je weet niet waar ze vannacht zullen slapen. Hartverscheurend
Gezien het drop in center dus al vroeg dicht gaat, kan ik ervoor kiezen om erna naar het boys home te gaan. Daar zijn natuurlijk 24/7 kinderen. Ik ging nu samen met de Jaria via een taxibusje (Matatoe) afreizen naar het boys home. Een taxi busje klinkt top maar het is zeg maar een klein busje waar zoveel mogelijk mensen in worden geduwd. Ja het is goedkoper dan een boda, maar wel wat minder comfortabel. Ach, het was wel weer een beleving. Daar weer aangekomen, had het personeel een stafmeeting. Ik werd niet uitgenodigd, al zou ik dat ook juist erg interessant zou vinden. Wie weet mag ik het een keer bijwonen. Ik bleef nu beneden. De kinderen hadden even geslapen en kwamen nu een voor een de algemene ruimte in. Ze kwamen allemaal bij me aan tafel zitten en we begonnen een prinsessenpuzzel. Tja, hoe stoer ze er ook uit zien, het zijn echt nog kleine kindjes van binnen die hier nu pas kind kunnen zijn. Toen de puzzel af was, zijn we verstoppertje gaan doen. Echt lachen, ze hadden het nooit gedaan. Ik had het uitgelegd en ze gierden van het lachen. Mooi moment. Om even voor 16.00 uur ging ik richting huis. Op de boda boda alles wat ik heb gezien nog eens laten bezinken. Wat een dag
.

In de avond gingen we met alle vrijwilligers van de 2 vrijwilligers huizen + Frank en Joris uit eten. Dit in een super leuk Italiaans restaurant. Hier heerlijk wijntje gedronken, lasagne gegeten en als toetje Tiramisu. Dat voor nog geen €15!! Zo kun je hier elke dag wel uiteten haha. Het was erg leuk om elkaars verhalen en ervaringen aan te horen en van elkaar te leren. We zijn van plan om elke woensdag lekker uiteten te gaan.

Donderdag 5-10-17
Vandaag is huisgenoot Koen met mij meegegaan. De verwachtingen van zijn project en Koen zelf liepen te uiteen. Daarom ging hij met mij mee om te kijken of hij bij Agape beter uit de voeten kon. Vandaag gingen we naar het drop in center. Uncle Philip was vandaag aanwezig (de kinderen noemen alle leiding uncle’s and aunties). Philip is een social worker. Hier heeft een social worker heel andere taken dan in Nederland. Hier ben je de leraar, manager, en sociaal werker in 1. En dan alleen staan op een groep tussen de 15 en 25 kinderen, is niet niks. Je kan dan natuurlijk nooit iedereen de aandacht geven. Daarom voelt het ook goed dat wij hier kunnen ondersteunen. We begonnen de dag met ‘’devotion’’ dat is letterlijk vertaald ‘’godsdienstelijke toewijding’’. Dit bestaat uit bidden, een verhaal uit de bijbel bespreken en een ieder ‘’lessons’’ laten opnoemen die god meegeeft. Dit was erg mooi/bijzonder om mee te maken. Agape is een christelijke organisatie. De mensen hier geloven dat god de kinderen kracht geeft.

Na het ontbijt (thee met brood), was het tijd voor engels en reken les. De groep van vandaag(15) werd verdeeld in 2 groepen. Dit op niveau en op leeftijd. Philip zou als wij er niet waren deze 2 klassen in zijn eentje les moeten geven. Dat is niet te doen. Gezien het onze eerste week is en we vooral eerst willen kijken hoe het gaat, ging Philip eerst in de ene klas de opdracht uitleggen en aan het werk zetten om vervolgens naar de andere klas te gaan. Volgens Philip is hij normaal samen met Jaria aan het werk en hebben ze beiden een klasje. Dan nog kun je niet alle kinderen de aandacht geven die nodig is gezien de verschillen in 1 klas al erg groot zijn. Sommige kinderen kunnen ĂŒberhaupt geen Engels. In de tijd dat ik in de klas zat kwamen er al veel vragen in mij op. Na de les heb ik ze met Philip besproken. Zo vroeg ik aan hem of er een reden was waarom er alleen jongens zijn hier. Philip legde mij uit dat er ook wel eens meiden worden opgevangen op outreach, maar de meiden worden doorgeplaatst naar een meiden opvang. Echter is de meidenopvang zeer schaars. De dag van meiden van de straat ziet er ook heel anders uit. De meisjes gaan in de ochtend naar markten, waar rijke verkopers de meiden inhuren om de goede van de slechte bonen te scheiden en ze te verkopen. Hier verdienen ze dan iets mee om eten te kopen. Daarnaast vroeg ik mij af of er een intake wordt gedaan en zo ja, hoe het gaat als er dus nieuwe kinderen bij de drop in komen. Philip vertelde dat er bij een outreach de kinderen echt worden uitgenodigd om mee te gaan, dus er ook wat verteld wordt over het drop in center. Wanneer een kind via via plotseling in de ochtend op de stoep staat bij het center, wordt er eigenlijk niet echt een intake gedaan. Het kind leert van de anderen, zegt Philip, en na ongeveer 2 weken zijn ze wel gewend.

Ook vroeg ik mij af of Philip wist waar alle kinderen vandaan kwamen. Hij zei dat ze waarschijnlijk binnenkort een outreach in gaan plannen. Nu zijn de groepen vrij vol (in ieder geval the boys home) maar als de social workers op outreach gaan, waarschuwen ze mij en kan ik mee. Super interessant. De kinderen die er nu waren, komen sinds ongeveer een week elke dag naar het center. Er waren namelijk ongeveer 5 kinderen doorgeplaatst naar the boys home en hebben nu dus 24 uurs opvang. Toen heeft E., weer een aantal nieuwe kids die hij kende van de straat, meegenomen. Vervolgens vroeg ik Philip of de kinderen een moment hebben/krijgen waarin ze kunnen praten over hun trauma’s en hier misschien iets mee wordt gedaan. Dit gebeurd volgens Philip tijdens ‘’counseling’’. Dit staat 4 x in de week op het programma. Het stond ook vandaag op het programma, maar dit werd niet gedaan. Ben benieuwd of het de volgende keer wel gedaan wordt. Philip is echter wel een onwijs goede social worker. Hij is er echt voor de jongens, houdt ze op een goede manier in het gareel, en houdt allen betrokken bij de lessen. Ook is het een erg prettige man om mee samen te werken. Staat open voor ideeĂ«n en onze meningen.

Ik zag een paar kinderen buiten voetballen met een lekke bal. Ook lag er een zelf gemaakte bal van touw en plastic. Laat ik nu in mijn koffer een nieuwe bal hebben + pomp! Deze neem ik komende week mee. Evengoed gingen we nu voetballen met de lekke bal. De jongens haalden de bal bij me weg want voetbal is niet voor vrouwen en dat kunnen ze niet. Haha, nou die waren mooi even verbaasd toen ze zagen dat het aardig goed ging. Vervolgens hebben we met de hele groep bingo bespeeld. We maakten zelf bingo kaarten en met een bingo rad van oud vrijwilligers hebben we 2 potjes gedaan. Dit was tevens een hele goede les voor de kinderen want 1 iemand moest alle getallen in het Engels opnoemen en alle andere kinderen moesten goed nadenken welk getal het dan was. Top!

De jongen, E., zag ik vandaag met en mobiele telefoon lopen inclusief oortjes. Dit verbaasde mij en ik vroeg hem hoe hij hier aan kwam. Hij zei dat hij deze toevallig had gevonden. Dit geloofde ik natuurlijk niet en Philip vertelde mij later dan ook dat dit een leugen is. Ja, helaas stelen de kinderen. En weetje, ik begrijp dat ze stelen want ze hebben niks. Maar je hoopt dan nog dat ze eten of drinken stelen en geen luxe producten waar ze niks aan hebben. De realiteit is dat wanneer deze jongens niet geholpen worden door Agape, zij over een aantal jaar de mannen zijn op straat waar men bang voor is.

K.C., een jongen van 11, is erg goed in Engels en maakte een vrolijke indruk. Echter zat hij op het eind van de dag op een stoepje buiten met zijn hoofd tussen zijn handen. Hij was erg sip. Ik ging naast hem zitten en vroeg of het wel ging. Hij zei echt geld nodig te hebben om kleding te kopen. Dit was zo’n dubbel moment. Aan de ene kant wil je heb direct geld geven maar aan de andere kant kan dat gewoon niet. Hij gaat daar geen kleding van kopen en hij zette nu het ‘’zielig zijn’’ in. Toch wil je zo'n jongen dan heel hard knuffelen. Hopelijk kan hij een positieve toekomst tegemoet gaan door Agape.

Wat mij opviel was dat er tijdens de eet momenten meer kinderen waren dan tussen de eet momenten door. Wat blijkt, sommigen komen alleen om te eten en gaan dan weer de straat op. Dit is erg jammer. Ik wil de kids zien te motiveren om de hele dag bij het center te zijn en hen het nut ervan in te laten zien. Dat is een mooie uitdaging.

Vrijdag 6-10-17

Vandaag waren we de hele dag in boys home (24 uurs opvang) om te ervaren hoe de dag is ingedeeld. Als ik hier een volle dag ben, ben ik hier van 09.00 – 15.30. De dag begint hier voor de jongens om 06.30 met ‘’devotion’’ (bidden) en schoonmaken van het huis. Om 08.00 tot 09.30 kwam de invaldocent. Zoals ik al eerder zei, zijn er op dit moment geen eigen docenten. Vandaag was teacher Eric er. Hij gaf ‘’math’’ en ‘’science’’. Hij schreef de les op het bord, legde het uit en liet de kinderen opdrachten maken. Hij gaf onwijs leuk les! Het enige wat dan jammer was, was dat wanneer een kind iets fout had, hij niet nogmaals ging uitleggen waarom het fout was. Elke dag dat Eric er is, gaat hij om 09.30 naar een andere school om les te geven.

Om 10.00 uur gingen de kinderen (pas) ontbijten. Dat vond ik bijzonder, gezien ze al vanaf 06.30 actief bezig zijn. Wij vroegen ons af hoe het volgende blok van les zou worden ingevuld, gezien er nu dus helemaal geen leraar meer was. Koen kan goed Engels en zou wel Engelse les kunnen/willen geven. Isaac vond het heel prettig dat wij het stuk scholing zouden kunnen aanbieden tot hij nieuwe leraren heeft gevonden. Ik heb Koen ondersteund door de klas rond te gaan en te kijken welke kinderen extra hulp nodig hadden. Er is namelijk 1 klas en hierin zitten kinderen met verschillende niveaus. De niveaus lopen uiteen van P1 tot P7, dit is vergelijkbaar met groep 2 tot en met groep 8 in Nederland. Het is best lastig om een les te geven aan zo een uiteenlopende groep. Je wilt ze allemaal uit blijven dagen, maar tegelijkertijd niet teveel verwachten van de kinderen met een lager niveau. Dat de niveaus zo uiteen lopen komt doordat er leeftijdsverschil is (net zoals in Nederland het niveau wordt bepaald), maar ook omdat sommige kinderen gewoon echt amper Engels kunnen. Bashi (een jongen van 16), was bijvoorbeeld al binnen nood time klaar. Hij ging vervolgens anderen helpen en ging op een gegeven moment maar gewoon een tukkie doen. Dat kan ook gewoon hier. Best lekker.

We zagen dat we nog ruim een uur tijd moesten opvullen voordat de lunch zou beginnen. Ik ben toen voor de klas gaan staan, ben gaan improviseren, en heb de klas een lesje Nederlands gegeven. Echt hilarisch! Eerst heb ik verteld wie wij zijn en waar we vandaan komen om vervolgens iets te vertellen over Nederland denkend aan; kaas, koeien, fietsen, voetbal, het weer etc. De jongens waren zeer aandachtig aan het meedoen en hebben allemaal Nederlandse woordjes opgenoemd. Was erg leuk en ik denk ook zeker dat dit een vervolg zal gaan krijgen. We sloten natuurlijk af met een leuk Nederland kinderliedje; hoofd schouders knie en teen. We gingen allemaal buiten staan, heb het voorgedaan en jawel hoor daar gingen ze. Sneller en sneller! Dat was lachen. Vervolgens ook de Engelse versie en de Ugandese versie gedaan. Heerlijk als je de kinderen, kind ziet zijn.

Er kwam op een gegeven moment een jongen de poort binnen. Ik kwam met hem in gesprek en hij (22 jaar) vertelde mij dat hij vroeger ook hier was opgevangen. Hij heeft hier een aantal jaar gezeten en is, toen hij er klaar voor was, teruggeplaatst in de stad. Hij is goed geschoold, heeft al 5 jaar een goede baan, huurt een huis en heeft een motor aan kunnen schaffen. Te bedenken dat hij dus eerst helemaal niets had en op straat sliep. Het was zo mooi om te zien en te horen hoe de jongens dus iets van hun leven kunnen maken door Agape. Hij heeft nu dus nog steeds als back up, Agape, wanneer hij advies nodig heeft over iets dergelijks. Hij is trots op zichzelf wat volledig terecht is.

Het verbaasde mij toen er om 14.00 uur opeens een best grote groep het terrein op kwam. Voornamelijk waren dit kleine kindjes van 5 jaar en een paar jongeren. Wat blijkt; zij wonen ook bij Agape maar de kleintjes zijn te jong om in de interne klas te zitten, dus gaan zij buiten het project naar school. De puberjongens zijn in principe van dezelfde leeftijd als de kinderen van de interne klas, alleen hebben zij een veel hoger niveau en gunt Agape hen de uitdaging op een hogere school. Ook dit is een mooi gegeven.

Ik heb zo tijdens deze paar dagen al een aantal ideetjes waarvoor ik denk dat jullie donaties geschikt zouden zijn. Hier kom ik later op terug. Na de lunch zijn de kinderen even op bed gaan liggen en om 15.00 uur was het tijd voor ‘’fellowship’’. Iedereen ging in een kring zitten, er werd gebeden, gezongen, en iedereen begon zijn eigen ''prayers'' te vertellen. Enkele voorbeelden: ‘’Thank God for letting me sleep at Agape, praise te Lord for giving me a better life, thank God for giving me food, en zelfs; thank God for bringing the volunteers.’’ Dit vond ik dan ook een symbolisch moment na zo’n week.

Dit weekend ga ik nadenken over wat een goede indeling zou zijn van wanneer ik waar ga ondersteumem. Natuurlijk zou ik per dag kunnen beslissen waar ik heen ga, maar ik volg graag het beleid van Agape waarin structuur erg belangrijk is. Gezien ik wel van de structuur ben, komt dat zeker goed.

Nu ga ik lekker weekend vieren. Morgen een Moskee bezoeken, ergens lunchen, in de avond met elkaar koken en zondag naar een markt. Ergens eind volgende week laat ik jullie weten wat de komende week mij zal brengen.

Maar voor nu: Proost!

Liefs,
Pauline

Hello Kampala!

Hi allemaal! Hier mijn eerste blog vanuit de woonkamer van het Doingooodhuis in Kampala! & het gaat goed met me!

Had ik het er eergister nog over dat ik met mijn ouders en Jac naar Schiphol zou gaan, was het een ochtend vol verassingen geworden. Om 0600 uur liep ik naar beneden en kwamen mijn broers, schoonzus en 2 nichtjes binnen!! Zoo leuk! Echt blij verrast. Eenmaal op Schiphol aangekomen in de centrale hal, zouden we met z’n allen nog even een bakkie doen. Zie ik plots ook nog mijn schoonouders opduiken! Super leuk. En daar zaten we dan met een heel koppel bij de Starbucks. Bij de drop off band, nam ik afscheid van het hele koppel en liep ik €100 armer (dik moeten bijbetalen voor mijn veel te zware koffer
) richting de douane. Deze zat boven waardoor ik nog mooi even iedereen kon uitzwaaien. Nu was ik echt alleen. Naja alleen
 nee, want het was super druk op Schiphol. Dit blijkt altijd zo te zijn op maandag ochtend. Achter de douane nog even wat gegeten, gebeld met mensen en op naar de gate. 

Daar stond de blauwe KLM rakker die mij naar Oeganda zou gaan brengen. Eenmaal aan boord zat ik naast een Oegandese mevrouw. Ze leek in het begin wat star maar na mate de tijd vorderde hadden we best leuke gesprekken. Ondertussen waren we allang opgestegen, was ik super zenuwachtig geweest, maar ook weer gekalmeerd. De mevrouw vroeg mij waar ik heen ging. Toen ik zei dat ik naar Kampala ging, keek ze mij verbaasd aan en zij in haar Oegandese Engels; wat moet jij daar in godsnaam zoeken?! Na wat uitleg zei ze me dat het een mooie uitdaging zal worden voor mij. De mevrouw woont zelf in Kampala en kwam nu uit Washington. Ze zei dat de VS erg rustig is en Amsterdam ook. Kampala, volgens deze mevrouw, is Ă©Ă©n grote chaos. Ik zal het ervaren
De tijd ging best snel. Af en toe wat slapen, soms een boekje lezen, filmpje kijken, eten etc. Het eten was overigens echt prima te doen. 

Ojaaa! Op schiphol Kreeg ik nog een kaart met een cadeautje van de fam. Deze mocht ik pas in het vliegtuig open maken. Ik ging het al vrij snel uitpakken. Het was een fotoboekje met verschillende foto’s van de hele familie. Tussendoor lieve tekstjes van een ieder. En jawel, de tranen kwamen op en gingen voorlopig niet meer weg haha. Echt heel leuk om dit boekje bij me te kunnen hebben en er in te kunnen kijken. Thanks!! 

Om 22.00 uur plaatselijke tijd kwam ik aan in Entebbe. Vlucht was verder prima gegaan en eenmaal uit het vliegtuig liep ik door naar immigratie. Visum had ik al dus dit verliep vlot waarna ik door kon om mijn koffer te halen. Deze kwam ook vrijwel direct. Nu had ik al mijn spullen en kon ik naar buiten. Daar stonden tientallen taxichauffeurs die direct aan je vragen of je met hen meerijdt. Na een aantal ‘’no thankyou’s’’ stond daar mijn taxichauffeur, genaamd Charly, met een mooi kartonnen naambordje. Fijn dat dit allemaal zo snel ging! We liepen naar de auto en toen rook ik de geur van Afrika. De geur waar velen mij op hebben gewezen. Een typische geur die je bijna niet kunt omschrijven. Lijkend op de geur van brandend hout maar ook weer niet. Misschien kom ik er nog achter wat het is.

We deden mijn koffer in de auto en ik stapte aan de verkeerde kant in. Hij zei; wil jij rijden? Oeps haha ze rijden hier dus met het stuur aan de andere kant. Toen zijn we ongeveer een half uur gaan rijden voor we bij het huis aankwamen. Het was pikkedonker, en toch was er nog van alles te beleven op straat. The city never sleeps, zei Charly. Bizar was het om te zien dat er gewoon geen lantaarnpalen waren. Dat op een drukke weg waar mensen liepen en zomaar overstaken, overal brommertjes rijden, en auto’s de gekste fratsen uithalen. Het was erg gezellig onderweg. Charly vertelde mij dat er in Kampala 3 miljoen mensen wonen op een klein stukje van het land. Op een gegeven moment ging het over voetbal. Toen ik zei dat ik heel lang heb gevoetbald, vond hij dat geweldig. Cruijf, van Persie, Kuyt, Sneijder, hij kende ze allemaal! Hoe hij dat dan ook uitsprak met zijn Oegandese Engels was super grappig. Voetbal is erg populair hier zei hij. We reden door allerlei straten en ik zat me maar af te vragen hoe het er in het daglicht uit zou gaan zien. 

Toen kwamen we aan bij het huis. De grote poort werd opengedaan door de bewaker en we reden het pad op. Ik heb Charly hartelijk bedankt en stapte mijn huis voor 6 weken binnen. Eerste reactie; WAUW, wat groot!! Koen, een vrijwilliger die hier sinds gisteren is, heeft mij even rondgeleid en al het een en ander uitgelegd. Hij is eerst een aantal weken al in Zuid Afrika wezen reizen en toen hierheen gekomen. Je snapt wel dat we dus genoeg te kletsen hadden. Hij liet mij mijn kamer zien, waar 4 bedden in stonden. 1 bed was opgemaakt, voor mij. Er is hier in huis plek voor 15 personen, maar we zijn in dit huis nog maar met zijn 2. In een bijgebouwtje zitten nog 2 dames en volgende week komen er nog 2 meiden. Dit betekent dat we allemaal een eigen kamer hebben. Heerlijk. Na wat gedronken te hebben, wat spullen te hebben uitgepakt en het thuisfront te hebben gesproken, was het tijd om te gaan slapen. 

Om 07.00 uur werd ik wakker door de huis-haan. Die zal dus elke dag mijn wekker zijn. Vind het wel wat hebben. Heb best wel goed geslapen! Het bed is lekker hard, wat mijn rug serieus erg fijn vind. Ik lag in een klamboe wegens muggen, dit werkte ook prima. Lekker gedoucht en toen mijn eerste ontbijt, geroosterd brood met jam, gegeten. Koen werd om 09.00 uur opgehaald door de coördinator van Doingoood; Frank. Even kennis gemaakt met Frank. Hij ging nu eerst Koen naar zijn project begeleiden om vervolgens mij de praktische citytour te geven.

Om 10.00 uur zat ik met Frank aan een bakkie in de heerlijke tuin. Het was vanmorgen lekker warm, dus heerlijk om in de tuin te vertoeven. We bespraken het een en ander, hij gaf me de huissleutels en ik heb een helm uitgezocht. Op naar de stad! We deden de poort open en direct stond er een boda boda  (brommertaxi) die ons wilde vervoeren. Deze wilde Frank afslaan gezien het niet de bedoeling is om voor het huis een taxi te namen. Omdat, 1; je dan niet weet of het een betrouwbare chauffeur is en 2; we zo min mogelijk moeten laten blijken waar wij verblijven. Want waar blanken zijn, is geld denken ze. Frank adviseert ons om een boda boda te nemen die bij een standplaats staat. Dit zijn over het algemeen betrouwbare chauffeurs die Frank ook kent. Om de hoek bij het huis is zo’n standplaats. We liepen daar heen en onderhandelden met 2 chauffeurs over de prijs. Voor 2 personen betaalden we 4000 shilling. Dat is het bedrag delen door 4 min 3 nullen en dan nog wat minder = minder dan €1 voor een rit van 15 minuten. In ons huis hangt ook een poster met de bedragen die je voor bepaalde afstanden moet rekenen. De chauffeurs proberen natuurlijk veel geld aan je te verdienen. €1 is helemaal niks voor ons, maar hier al een prima bedrag. Afdingen is hier zeer gebruikelijk. 

Tijdens het boda boda ritje was er zo ongelofelijk veel te zien. Ik keek nu al mijn ogen uit. Ik zag verschillende soorten wegen van verharde tot echt zandweggetjes. Overal kuilen en gaten. Ik zag overal boda boda’s, auto’s en lopende mensen op de weg. Regels zijn er haast niet. Enkel continue getoeter. Ik zag hele arme mensen die op straat leven, kinderen, maar ook weer mensen in nette pakken en blousejes. Aan de ene kant hele mooie gebouwen, universiteiten en mooi aangelegde parken, en aan de andere kant echt krotjes die op instorten stonden en overal afval/vuilnis. Een groot contrast. Ik raakte niet uitgekeken, zoveel is er te zien. Het was ook wel even wennen op een boda boda. Ik zat in het begin erg gespannen achterop omdat ik dacht straks krijgen we nog een ongeluk in deze chaos. Later begon ik er al aan te wennen en het was ook wel erg lekker dat je de wind voelde. Bij een winkelcentrum hebben we een simkaart voor mij aangeschaft. Dat scheelt in kosten. Ook even gepind en wat boodschapjes gedaan. Zo kon ik zien waar ik voor dit soort dingen moet zijn en hoe je dit doet. Handiggg. 

Wat super grappig was; we zagen direct een BROOD zaak. Ja familie Klaver & Henk en Maria, de eerste is gespot! Ik vroeg aan Frank hoeveel mensen er in Kampala werk hebben, omdat ik zoveel mensen op straat zag. Hij vertelde mij dat 80% werkeloos is. Van die 80 procent hebben wel veel mensen een eigen handeltje. Vervolgens heeft Frank mij nog een aantal eettentjes laten zien waar ik bijvoorbeeld kan lunchen. Toen zijn we met de boda boda weer teruggegaan naar het huis. Eenmaal daar vertelde Frank mij dat om de hoek een mevrouw een kraampje heeft staan met groente en fruit. We liepen er even heen. Onderweg merkte ik al dat ik best wel opviel. Volwassenen maar vooral kinderen kijken lang naar je en willen contact maken. Bij het kraampje heb ik tomaten en limoenen gekocht. Wij zijn gewend om te zeggen hoeveel je wilt en de verkoper de prijs geeft. Hier kun je het beter andersom doen. Ik moest aangeven hoeveel geld ik aan tomaten wilde hebben, en zij bepaalde het aantal tomaten. Op deze manier schijn je minder snel in de maling te worden genomen. 

Eenmaal weer in het huis heb ik Frank gevraagd wat wel en niet te doen. Of ik bijvoorbeeld nu overdag gewoon buiten de poort mijn gang kon gaan. Ja, zei hij. Overdag kun je gewoon een rondje lopen of per boda boda ergens heen gaan. Let er wel op dat je niet staat te zwaaien met je telefoon, dat je niet teveel geld op zak hebt voor het geval dat en als je in drukke mensenmassa’s bent; tas voorop dragen. Ook kan ik volgens Frank met mijn camera op straat lopen, als ik er maar niet te opvallend mee doe en hem na een foto weer in de tas stop. Het is allemaal een beetje aanvoelen wanneer wel en wanneer niet. Komt vast goed.

Frank is vervolgens weggegaan en ik kon lekker even bijkomen/wat voor mij zelf doen. Heb lekker even buiten gezeten. Toen Koen thuis kwam, zijn we samen een stukje gaan lopen om de buurt te voet te verkennen. Ook nam ik mijn camera mee, omdat ik benieuwd was hoe mensen hierop reageren. We zagen veel kinderen in schooluniform lopen, de school is vast net uit. Heb wat foto’s gemaakt en zijn teruggegaan. Was leuk om praatje te maken met lokale mensen en we voelden ons veilig. Eenmaal terug, heb ik kennis gemaakt met de 2 dames die in het bijgebouw zitten. Zij zitten hier al 3 weken en doen vrijwilligerswerk op een crisisopvang voor ongepland zwangere tieners. Heel interessant en heftig wat ze allemaal al hebben meegemaakt en hebben gezien. Na een tijd kletsen zijn Koen en ik gaan koken. We hebben lekkere curry gegeten. Nu heb ik een lekker rustig avondje. Ik ga zo voor de 2e keer douchen vandaag (je voelt je hier snel vies door het stof, warmte, zonnebrand en de deet), om vervolgens op tijd te gaan slapen.

Morgen om 08.45 komt hij me halen en gaan we kennis maken op het project waar ik vrijwilligerswerk ga doen. Zin in!!

Tot de volgende,

Liefs Pauline

Weeraba! (tot ziens!)

Zo, nu is het dan Ă©cht zover. Morgen vlieg ik naar Oeganda en gaat het avontuur beginnen! Nu komt het wel echt dichtbij.

Tussen mijn eerste (ik ga op) reisblog en deze, is er een hoop gebeurd. Alles voor de reis moest geregeld worden. Visums, vaccinaties, tickets etc. Ik heb een hele map met allemaal papierwerk en kopietjes van belangrijke documenten gebundeld. Aan de voorbereiding zal het niet liggen denk ik ;P

Daarnaast heb ik nog het een en ander aangeschaft. Jac en ik hebben samen een hele mooie camera gekocht. Dat hebben de meeste vast al wel doorgehad, gezien ik al veel heb geoefend Ă©n er een mooie actie uit voortkwam. Ik wil zoveel mogelijk van betekenis kunnen zijn op het project voor de straatkinderen. Daarom koos ik ervoor om geld in te zamelen. Men kon geld doneren Ăłf kiezen voor een tegenprestatie. De tegenprestatie is/was een fotosessie naar keuze. Dit is zo goed gaan lopen dat er bij elkaar €875 is gedoneerd! Wat een fantastisch bedrag! Bij deze wil ik nogmaals iedereen bedanken die hier aan bij heeft gedragen :)

Van een klein deel van dit bedrag heb ik al sport en spelartikelen gekocht, welke ik meeneem. De rest van het bedrag heb ik op de veilige rekening van de Doingoood foundation gestort o.v.v. Pauline Agape Oeganda. Als ik straks op het project ben, kan ik bekijken waar er behoefte aan is en zal ik in overleg met de directeur van het project en de coördinator van de organisatie besluiten wat te doen met deze geweldige donaties. We gaan natuurlijk voor een duurzaam resultaat! Via deze blog zal ik jullie op de hoogte houden van hoe en wat we precies met de donaties gaan doen.

Drie weken geleden heb ik op mijn werk aan de cliënten verteld dat ik weg ging. Sommigen schrokken hier erg van. Sinds dien heb ik tijdens elke dienst genoten van alle contactmomentjes en heerlijk gewerkt. Afgelopen woensdag heb ik mijn laatste dienst gewerkt en afscheid genomen van iedereen. Op dit moment had ik nog niet echt het besef dat ik wegging. De groep was versierd en vele cliënten kwamen gezellig een koppie doen, taart eten en nog gezellig een praatje maken. Ik kreeg veel cadeautjes en mooie herinneringen. Super lief!!

Vorige vrijdag ben ik voor mijn afscheid samen met collega's gaan eten in Hoorn. Ook dit was een zeer geslaagde avond. Je zou denken dat ik me in een tapas restaurant meer in Cuba zou begeven dan ik Afrika, maar het tegendeel was waar. Mijn collega's hadden allemaal dieren maskers op, dus ik had the big five al om mij heen. Gewoon 0 schaamte, haha. Ook kreeg ik een overlevingspakket voor Afrika, handiggg.

Ik heb een hele leerzame en leuke tijd gehad bij Philadelphia Zorg Monnickendam. Als ik weer in NL ben, zal ik ook zeker nog eens langs gaan.

Deze vrijdag ben ik begonnen met het inpakken van mijn koffer. Dit was niet niks, want ik wil moest toch best veel mee. Morgen ochtend vroeg enkel mijn tandenborstel er nog in en dan kan hij dicht. Verder heb ik dit weekend vele mensen nog gezien, geknuffeld en van velen ook afscheid genomen. Allemaal lieve woorden van vrienden en vriendinnen en nog lekker uiteten geweest. Vandaag was Marloes, mijn schoonzus, jarig. Zo kon ik de hele middag nog knuffelen met mijn lieve nichtjes en ook afscheid nemen van m'n broers en schoonzussen. Dat was best even gek. Hun kleine zusje die er vandoor gaat. Ahhh... Nou het komt wel goed hoor ;)

De hele week ben ik, wanneer ik in bed lig, al aan het bedenken hoe morgen zal gaan. Hoe zal de reis gaan? En hoe zal ik het daar in Oeganda allemaal vinden? Daar kan ik nog wel uren over gaan nadenken, maar morgen is het zover en dan ga ik het ervaren.

De wekker om 05.30 en dan hup richting Schiphol met mijn ouders en Jac. Om 10.35 zal ik mijn avontuur tegemoet vliegen. Ben zo benieuwd!!

Ondertussen is Penoza bijna af en heb ik er niets van meegekregen haha. Dat kijk ik wel terug in Oeganda als ik wifi heb. Voor nu; slaaplekker en tot de volgende blog vanuit Oeganda!

Weeraba!
Liefs,
Pauline

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Doingoood