Mijn vrijwillige avontuur in Oeganda

Week 4/6

Dag allemaal! Daar ben ik weer!

Missen jullie me al? Nu ben ik hier morgen dus al een maand!! Deze vierde week was er weer eentje voor in de boeken. Geen week en zelfs geen dag is hier hetzelfde. Denk je een verwachting te kunnen hebben van hoe een dag eruit gaat zien, nou vergeet het maar… vooruit denken is hier niet te doen. Je leeft echt per dag, en dat is dan ook zeker iets wat ik hier leer en waardeer. Thuis ben ik heel vaak bezig met plannen etc. Hier probeer ik dat soms nog wel in het voeren van gesprekken en het aanhouden van de structuur van het project, maar ik geniet hier elke dag van die dingen die op mijn pad komen. Ik ben benieuwd hoelang ik dit in Nederland vast kan houden.

Zondags (22 -10-17) zijn we met zijn vieren naar de markt geweest. Daar heb ik nóg meer leuke spulletjes gekocht. Eenmaal thuis heb ik lekker liggen bakken in de zon. Resultaat na een uur; verkleurd, maar niet alleen bruin. Je kan hier smeren wat je wilt, maar de zon is hier zo gigantisch scherp, omdat je dicht bij de evenaar zit, dat je écht heel snel verkleurd. Gelukkig trekt de roodheid ook weer snel weg… Nadat ik zelf heb liggen bakken, ben ik zoals elke week gebakken aardappels gaan maken a la schoonvader Jaap. Het lukt steeds al aardig en ze vallen goed in de smaak Jaap!

Maandags (23-10-17) startte ik mijn vierde week van vrijwilligerswerk. Na het ontbijt heb ik met 3 jongens gesproken. J. (13), A. (11) en M. (11). J. vertelde dat zijn vader is omgekomen door een alcoholverslaving. Is vervolgens bij opa gaan wonen. Echter kon opa het schoolgeld niet meer betalen en stuurde hij J. naar zijn moeder (die eerder al het gezin had verlaten) om haar geld te vragen. Zij had het niet en zei tegen hem dat hij zelf geld moet verdienen. J. is toen naar Kampala gegaan omdat hij dacht dat hij hier wel gemakkelijk geld kon verdienen. Hij is dus bewust maar op straat gaan leven om geld te gaan verdienen voor school, het is toch bizar. A. woonde bij zijn oma maar dit vond hij niet leuk, omdat hij amper te eten kreeg. Zijn moeder was na scheiding met vader weggelopen en vader hoefde A. niet. A. is toen weggelopen opzoek naar een betere plek mét eten. M., de derde jongen, is ook weggelopen omdat hij geen eten kreeg…

Afgelopen week heb ik Sanne en Mieke beter leren kennen. Sanne is hier voor stage als verpleegkundige. Zij was (is naar ander project gegaan) o.a. met behandeling en voorlichting bezig voor mensen met HIV/aids. Dit heeft bij mij de vraag aangewakkerd hoe het met de seksuele voorlichting bij Agape zit. Dit heb ik vandaag met Philip besproken. Ik vroeg hem of de jongens op straat seksueel actief zijn. Hij vertelde dat vorig jaar, toen er een oudere groep jongens was, er een grote campagne is geweest over seksuele voorlichting. Er kwamen zelf ministers langs om de jongens te waarschuwen en kennis bij te brengen. Er is in die tijd heel veel les gegeven en op een gegeven moment zijn de jongens openlijk hun ervaringen gaan bespreken. Zo bleek het dat vele jongens op straat gebruikt werden als prostitué, er een aantal jongens HIV positief waren en er zelfs een jongen hieraan is omgekomen op de groep. Op mijn vraag hoe dit zit in deze huidige groep jongens, antwoordde Philip dat hij denkt dat er een aantal seksueel actief zijn. Ik vroeg hem hoe hij dit weet. Hij wist het niet zeker zei hij. Ik vertelde hem dat er op de interview formulieren die ik gebruik voor de gesprekken, nergens het onderwerp seksualiteit besproken wordt. Ik kwam met het idee om een aantal vragen hierover bij te voegen. Zodat we ook dit belangrijke onderwerp met de jongens kunnen bespreken. Dit vond hij een erg goed idee. Mooi hoe Sanne mij dan op een idee brengt, hoe Philip het ermee eens is en we weer iets in kunnen brengen ter bevordering van het welzijn van de kinderen.

Het valt me steeds meer op dat de jongens grote gedrag/agressie problemen hebben. Dit is te zien aan:
- Als ze iets krijgen dan pakken ze wat ze pakken kunnen. What you see is what you get. Overleven en heel individualistisch/egoïstisch
- Snel agressief als ze iets willen wat een ander heeft, ze het ergens niet mee eens zijn; schreeuwen, vuur in de ogen en aanvallen.
Dit terwijl ze van zichzelf echt onwijs leuke, lieve, spontane en vooral van binnen nog hele kleine kinderen zijn. Toch hoeft er ook maar iets te zijn, (of eigenlijk niets) gaat er een knop om en zijn echte vechtersbaasjes.

Wat ik bijzonder vind is dat de social workers de kinderen laten vechten. Wel tot op zekere hoogte, maar evengoed. De kinderen zijn niet anders gewend dat een klap helpt om te laten zien wie de baas is, en op straat moeten ze zich continue verdedigen tegen alles en iedereen. Weer dat overleven, maar ik vind het dan juist zó belangrijk dat de kinderen worden geleerd dat vechten niet de manier is. Echter kunnen we deze kinderen geen alternatief bijleren zolang ze nog op straat leven. Ze moeten eerst in een veilige omgeving komen, voordat je ze het slaan kunt afleren en ze kunnen beseffen dat vechten niet meer nodig is. Het schijnt dat de vorige groep, met vooral oudere jongens, niet te handelen was. De social workers durfden ze niet uit elkaar te halen wanneer ze aan het vechten waren. Ze krijgen dan echt een zwarte waas voor hun ogen, gaan maar door en haalden ook uit naar de social workers.

Dinsdag (24-10-17) was een onwijs leuke dag! Vandaag kwam er namelijk een 6tal aan dames van de social safari experience (SSE) langs bij de drop in. De SSE is een groepsreis georganiseerd door Doingoood waarbij men langs verschillende projecten gaan, uitjes ondernemen en eindigen met een safari. Vandaag kwamen de meiden bij ons 3 uur lang activiteiten doen met de kids. Het was super leuk en gezellig. Van snoephappen, annamaria koekoek, de chinese muur en verstoppertje; tot vingerverven en dansen. We hebben het afgesloten met een feestmaal op het project: aardappels, rundvlees, groente, bonen én rijst. Dit is zeer uitzonderlijk!

Woensdag (25-10-17) vond ik een bijzondere dag. De dag begon in het drop in zoals elke dag. De SSE had gisteren heel veel kleding achtergelaten voor de kinderen. Top!! Ik vroeg mij af hoe ze dit zouden gaan verdelen. Philip vertelde mij dat ze de kleding bewaren voor wanneer de kinderen teruggeplaatst worden. Als ze de kleding nu namelijk al zouden geven, gaan de kinderen de kleding verkopen. Goed over na gedacht dus en duurzaam op deze manier.Nadat ik 1 jongen had gesproken, Manuel, gingen we vervolgens een uitgebreid potje voetbal spelen. Ja er wordt heel goed gebruik gemaakt van de voetbal die ik heb meegebracht! De jongens zijn wel heel erg fel. In NL hebben we een aantal fanatiekelingen op de velden lopen maar deze jongens gaan direct het gevecht aan om de kleinste dingen. Ik sta dan ook vaak met verbazing te kijken hoe ze voetballen. De meesten op hun blote voeten, op een terrein met veel steentjes, schoppen en valsspelen. Het gaat er écht heel hard aan toe, niets maakt ze uit. In Nederland liggen de mannen al op de grond als ze met één vinger worden aangeraakt…haha.

Ik doe hier veel aan improvisatie. De kunst is om de jongens continue bezig te houden. Vervelen ze zich, gaan ze elkaar irriteren en krijgen ze heel snel ruzie. Zo vond ik vandaag in de kast wat pilonnen en wat jongleerballen. Hier konden we best mee gaan bowlen! Ze vonden het geweldig en gingen er helemaal in op. Knietjes op de grond, één oog dicht en mikken. Als dan iemand alle pilonnen om had was het één groot feest. Heerlijk!
Voordat de kids zich gingen wassen heb ik, zoals ik elke dag doe, de tandenborstels uitgedeeld en heeft iedereen zijn tandjes weer goed gepoetst. Ze vinden het hier nog super leuk ook. Te bedenken dat ik het zelf altijd verschrikkelijk vond vroeger, maakt dit weer bijzonder.

I. zat op een gegeven moment buiten stoïcijns voor zich uit te kijken, maakte geen contact en bewoog niet. Dat was best een bizar momentje. Hij had een soort black out. Ik probeerde contact te maken maar hij reageerde niet. Ik ben toen dicht naast hem gaan zitten en enkel wat om mij heen gekeken met zijn tandenborstel in mijn hand. Na een half uur pakte hij zijn tandenborstel uit mijn hand en begon te vertellen wat er was. Hij zei hoofdpijn te hebben van al het denken. Denken/piekeren over hoe het dan straks moet als Koen en ik er niet meer zijn… ‘’Wie komt er dan met mij praten?’’ Dat een jongetje van 11 zich hier toch zo druk over kan maken, ik vind het hartverscheurend. Heb hem uitgelegd dat ik ervoor ga (proberen te) zorgen dat de social workers hier meer tijd voor vrij gaan maken, en dat er zeker weer nieuwe vrijwilligers komen om in ieder geval leuke dingen met jullie te doen. Het bizarre is, hij heeft nog gelijk ook. Momenteel ben ik degene en de enige die over veel informatie beschikt over deze groep jongens. Uit deze situatie blijkt ook maar weer hoe belangrijk het is dat je tijd neemt voor iemand. Door gewoon naast iemand te gaan zitten komt er vanzelf wel wat los.

Die middag, in de boys home, bleven alle jongens wakker en gingen we gebruik maken van de nieuwe spellen in de spellenkast (geregeld door oud vrijwilligers). Zo hebben we een ‘’4 op een rij competitie’’ gehouden. Ik zat naast B. en hij zei direct al dat hij me had gemist en hij begon liefdesliedjes te zingen. Ik begin steeds meer te merken dat de jongens zich aan me gaan hechten. Natuurlijk heb ik er voor geleerd hoe hiermee om te gaan, verdeel ik mijn aandacht en is het voor iedereen duidelijk wanneer ik weer ga, maar toch doet het je wat. Wat zal ik ze missen…

Tijdens familytime vandaag, werden de klachten van de jongens en de staff weer op een hele mooie manier besproken. Zoals ik al zei gaat het in het drop in center nog niet echt over het aanleren van ‘’juist’’ gedrag. In het boyshome, zijn ze daar meer mee bezig. Het toewerken naar het ‘’echte leven’’. Zo vertelde Isaac, de jongens dat ze tijdens het eten rustig moeten zijn, ze niet elkaar eten van het bord moeten kijken, ze niet naakt over de gang moeten lopen en dat ze hun tijd mogen nemen met eten (ze schrokken het naar binnen uit angst voor jatten). De dingen die voor ons heel normaal zijn, zijn totaal nog niet normaal voor deze kinderen.

Toen ik wegging bij de boys home, zagen de boda’s me al vanaf een eindje al aankomen lopen. Ze gingen een wedstrijdje doen wie als eerste bij mij kon zijn. Het is hier namelijk zo dat wie er het eerste is, die krijgt de klant (denken ze). Het had net keihard geregend, maar de 2 boda’s gingen vol gas mijn kant op. Haha, eentje ging na 1 seconde al vol onderuit. Zij konden er gelukkig allemaal hard om lachen. Eenmaal thuis waren er 2 nieuwe vrijwilligers aangekomen. Ja het aantal loopt nu op in het huis.

In de avond gingen we weer lekker uiteten. Dit keer met een grote groep, want ook de SSE groep was mee. Het was wel erg dubbel want Sandra en Sjoukje gingen na het eten richting het vliegveld, terug naar huis… We hebben deze avond nog erg gelachen met elkaar in het restaurant. Het is echt bizar wat voor een band je met medevrijwilligers op kunt bouwen in zo een korte tijd. Je deelt al je ervaringen en gezien deze dames er vanaf het begin al waren, maakte het wel extra bijzonder. Afgelopen week had ik samen met Koen dan ook een rijm voor ze gemaakt. Het is nog geen sinterklaas of kerst maar de meesten van jullie weten dat ik rijmen erg leuk vindt ?. De dames vonden het geweldig. We hebben ze laat in de avond uitgezwaaid en in NL ga ik ze zeker opzoeken.

De groep kinderen was donderdagochtend (26-10-17) nog erg klein. Dit vanwege de zogeheten ‘’mass wedding’’. In Miracle church cathedral, de plek waar veel jongens overnachten, werd er een massa bruiloft georganiseerd. Dit betekende dat 400 (!!!) stellen tegelijk en gratis konden trouwen. Er schijnt dan ook heel veel gratis eten te zijn, wat de reden is voor de jongens om niet naar de drop in te komen. Dit begon al om 08.00 uur in de ochtend. Het viel mij uiteindelijk nog mee, want in de loop van de dag waren er toch 14 jongens gekomen.

Ik heb vandaag 1 nieuwe jongen gesproken: H. (14). Verder heb ik met velen een kort gesprekje gevoerd over hoe het nu met ze gaat, of er nog iets is gebeurd en heb ik de jongens de nieuwe vragen gesteld over seksuele activiteiten op straat. De jongens die ik vandaag hierover heb gesproken, zeiden allemaal niet seksueel actief te zijn. Ik ben benieuwd of dit de waarheid is, of dat Philip zijn vermoedens, dat ze het later pas vertellen, de juiste waren. Het kost denk ik veel tijd om over dit onderwerp openheid te creëren, daarom moet het regelmatig op de agenda staan.

Vandaag had ik de tas met zakloop spullen meegenomen naar het project. Zo probeer ik af en toe wat van de gekochte spullen van jullie donaties, mee te brengen. Na wat uitleg, gingen de jongens in 5 teams van 3 een estafette race houden. Wij; de jongens, uncle Philip en ik, hebben zó hard gelachen! De helft viel na een paar sprongen om, sommigen lieten zich optillen door hun teamgenoten en sommigen gingen erin proberen te lopen. Het was hilarisch en zo mooi om iedereen te zien genieten. De kinderen zitten vol temperament en als ze dan blij zijn is dat zó puur, echt tof. Ik ben ook heel blij dat ik de gopro mee heb, want alle beelden zijn tot nu toe zó leuk! Daar kan ik weer een hele mooie film van maken als ik in NL ben. Dan kunnen jullie ook een (bewegend) beeld krijgen van hoe het hier was.

Vrijdags (26 -10-17) was het Koen zijn laatste dag op het project. Ik ben van de week met de jongens op beide locaties wat leuks gaan maken voor hem. We hebben met elkaar allerlei knutselwerken en persoonlijke berichtjes bij elkaar gebonden tot een boek. De kinderen en uncle philip hebben Koen hartelijk bedankt. Toch gek dat ik mijn laatste 2 weken alleen zal zijn op het project.

Philip vertelde dat er deze week 2 jongens zijn weggelopen bij the boys home: I.C. en R. I.C. is begin van de week over de muur geklommen. R. is gisteren, toen hij wat moest halen bij een winkeltje, er vandoor gegaan. De reden dat kinderen weg willen lopen is omdat ze de structuur dan blijkbaar nog niet aankunnen en snakken naar de vrijheid die ze gewend waren. Sommigen zijn als het ware ‘’nog niet klaar’’ om het straatleven achter zich te laten en zien nog niet in hoe het anders kan. Van I.C. verbaasd het mij niets, simpel gezegd omdat ik dat wel echt een straatschoffie vind die zó is beschadigd dat ‘’terugval’’ voor de hand liggend was. Van R. had ik het echter nooit verwacht. Dat is een keurige, sociale jongen die ik totaal niet op de straat zie leven. Philip denkt net als ik, dat R. nog wel terug komt. Misschien durft hij niet terug te komen omdat hij het geld voor zichzelf heeft gehouden, maar laten we hopen dat beiden terugkomen. Isaac, een andere nieuwe jongen, was ook van plan om weg te lopen. Dit had iemand vernomen waarna uncle Isaac en uncle Philip met hem gingen praten. Toen is hij gelukkig van gedachte verandert. Dit alles doet me denken aan de quote; ‘’Durven is even je evenwicht verliezen, niet durven is jezelf verliezen.’’ Denk dat dit wel geldt voor deze jongens. Ze moeten compleet de regie overlaten aan de social workers, teruggebracht worden in de structuur, rehabiliteren en vervolgens re-integreren. Dat is ook echt wel heftig voor de jongens, want ze moeten eerst in het diepe gegooid worden voor ze kunnen toewerken naar een beter leven.

Vandaag heb ik 2 jongens gesproken. D. en A.. D. (11) vertelde dat hij met zijn moeder en 3 zussen naar de kerk is gegaan omdat moeder geen geld had om huis te huren. Zijn vader is soldaat in Somalië en maakt amper geld over naar de familie. A. (15) heeft niemand meer. Iedereen om hem heen is gestorven. Heeft er geen hoop meer in en weet niet waar of bij wie hij wilt wonen. Dan ben je nog zo jong en zo bezig met enkel overleven. De verhalen van de kinderen gaan over mishandeling, maar toch ook heel vaak over het niet hebben van geld. Dit doet mij beseffen dat ik het erg goed heb in NL. Waar ik mij in NL soms toch druk over kan maken, slaat helemaal nergens op in vergelijking met waar de kinderen zich hier druk over maken. Het is lekker cliché, maar toch is het gewoon de realiteit.

De gedachte dat ik straks weer gewoon in NL met alle luxe leef en de kinderen hopen maar op een veilige plek terecht te komen, is heel raar. Ik heb nu in de periode dat ik hier ben, al vaak gedacht; als deze kinderen in Nederland waren geboren, hadden ze zoveel kansen. De slimme kinderen van de groep zouden zo naar de universiteit kunnen in NL en de minder slimme kinderen zouden zich heel goed kunnen ontwikkelen. Naar mate de tijd vorderde heb ik mij afgevraagd hoe het nu toch kan dat een land als Oeganda zó anders is dan NL. Velen vertellen mij dat de ontwikkelingen hier worden tegengehouden door de regering. Ik ga er in mijn blog niet teveel op in, maar laat ik kort uitleggen in wat voor negatief spiraal men hier zit:
1. De meeste mensen hebben hier weinig/geen geld
2. Er is/zijn hier geen studiefinanciering/subsidies
3. Enkel de mensen die geld hebben of gesponsord worden kunnen naar school
4. Er zijn hier bijna geen bedrijven opgezet door nr. 1,2
5. Geen werkgelegenheid
6. 80% werkeloosheid
En begin maar weer bij numero 1… Agape probeert elk kind te sponseren om naar school te gaan en te begeleiden naar in ieder geval een baan zodat ze geld kunnen verdienen. Wel is het is een risico, omdat de mensen van hogere hand, niet achter Agape lijken te staan. Des te knapper vind ik het dat Agape opkomt voor de kinderen en hun kansen. Dit terwijl ze continue in de gaten worden gehouden. Zie hier maar eens verandering in te brengen…

In de middag ben ik wederom naar het boys home geweest en heb ik met de jongens spelletjes gedaan. Puur ter ontspanning, wat ze erg fijn vinden. De bewaker is zanger en liet wat muziek horen, erg leuk! De muzikaliteit hier is ook echt hoog hier in Oeganda. Iedereen houdt hier van dansen en zingen. Overal op straat hoor je dan ook swingende Afrikaanse muziek. Op de boys home hebben ze djembés staan. Begint hier iemand op te trommelen, gaan alle jongens direct los. Hier kunnen de jongens in NL nog wat van leren!

Onderweg naar huis om weekend te gaan vieren, zag ik nog een bijzondere verschijning op de weg. Een oude man op een fiets met achterop; 4 kippen onder de snelbinders. Even zo’n moment dat je het ziet en nog heel lang nakijkt. Konden de kippetjes ook genieten van een ritje, al weet ik niet of ze nog leefden…

Gezien ik al een hele tijd niet heb gesport en ik graag even de onfrisse stad uit wilde gaan, zijn we zaterdag met zijn 4’en gaan mountainbiken. Vroeg in de ochtend verlieten we de stad en reden we richting Victoria Lake. Dat is het een na grootste meer van de wereld. Na een uurtje rijden kwamen we in een rijke wijk met gigantische villa’s gevestigd aan het meer. Bij een prachtige lodge, van alle gemakken voorzien, werden we warm ontvangen. We waren nu al aan het genieten van de frisse lucht. Echt, wát een verschil. We smeerden ons nog snel in met zonnebrand, deet (tegen muggen), pakten onze mountainbikes en liepen naar de boot. We gingen namelijk eerst een stuk varen over het meer naar het beginpunt van de rit. De fietsen plus wij op de boot, en genieten!

Aangekomen bij het startpunt, stapten we op en konden we meteen een berg beklimmen. Pfoe, onze conditie was compleet verdwenen. Zo gingen we het eerste uur bergje op, bergje af, zagen we de échte Afrikaanse kleine hutjes, lokale mensen en vooral heel veel groen. Af en toe dook er opeens een koe op en zagen we vele geitjes. Het echte leven op het platteland. Na een uur kwamen we aan in het centrale ‘’stadje’’. Hier hebben we veel drinken ingeslagen. We hebben deze dag liters gedronken en alles er weer uitgezweet. Lekker hoor!We kozen er vanaf daar voor om een ronde te gaan meepakken van 1,5 uur jungle. Dit leek ons wel gaaf, dus we gingen ervoor. Na een tijd begonnen we echt in de (Mzungu) jungle te raken. Van een paar meter breed pad, naar een 10 cm pad, naar géén pad. Er waren grote stukken die we niet eens konden fietsen en dus moesten lopen. Je moet je voorstellen dat we nu dus liepen door dicht beboste gebieden en dwars door maisplantages heen. We hadden korte broeken aan, wat qua warmte wel lekker was maar qua bescherming niets was. Toen de gids ons vertelde dat we een beetje door moesten lopen gezien er hier slangen waren, vond ik het stukje jungle wel weer genoeg. We zaten erg hoog en af en toe kwamen we op open stukken met een fantastisch uitzicht. Wauw, wat is Oeganda mooi buiten de stad zeg!

Toen we na 1,5 uur terug waren in het centrale gedeelte, hebben we ‘’chapatis’’ gegeten. Dit zijn eigenlijk gewoon pannenkoeken. Erg lekker en we konden wel wat energie gebruiken, want wat was het een zware rit. Toen nog een uur naar de ophaallocatie gefietst. Dit stuk viel gelukkig wel mee, maar ook hier was de weg erg slecht. Bijna op het einde, spotte ik nog 3 aapjes in de boom! Super gaaf, wilde aapjes. Na 26 kilometer te hebben gebikkeld, kwamen we dan eindelijk aan bij de boot. Zo, wat was dat een voldoen gevoel. Eenmaal weer bij de lodge, zijn we even gaan uitrusten onder het genot van live gitaarmuziek van Koen en een andere gitarist. Top!

Op de terugweg zijn we met onze chauffeur nog langs BROOD in Muyenga geweest. Mijn peetoom en peettante; Henk en Maria, zijn namelijk ook in Kampala met de BROOD reis mee. Ik had hen gevraagd of ze wat spullen van mij mee konden nemen (wegens overgewicht uit mijn koffer gehaald) Helaas heb ik ze door de planning van ons beiden niet kunnen zien, maar hebben ze wel de spullen afgeleverd bij BROOD. Na 10 keer gecheckt te hebben of ik wel echt het meisje was van de spullen, kreeg ik het mee. Wat ook nog een leuk detail was, was dat er op de muur in de winkel een foto van de nicht van Jacco hing. Ben je zover weg en zie je een foto van een bekende, toch leuk. Eenmaal thuis maakte ik de tassen met spullen open en zag ik dat ze niet alleen vol met de spullen zaten die ik verwachte. Een grote lading aan koek en snoep haalde ik eruit, whaaa! Lieve familie en vrienden, denken jullie dat ik hier helemaal niets eet? Al moet ik wel zeggen dat ik erg blij ben met de stroopwafels, de tijgernootjes, de drop etc, want dat is best heel lekker tussen de rijst met bonen door! Naast al het lekkers, zaten er ook vele lieve kaartjes in. Familie Veldhuisen, pap en mam, Elisa, Henk en Maria & Jac, onwijs bedankt! Zulke lieve woorden doen mij goed. Als kers op de taart heb ik ook nog prachtige kunstwerken van nichtje Tess gehad, zo lief!

Vandaag, zondag (29-10-17), Ik ben aardig kapot na de trip van gisteren. Ik voel mijn kont niet meer, heb spierpijn en zere rug. Maar ik moet zeggen, het was het zeker waard! Ik voer vandaag dan ook zo min mogelijk uit, want morgen start alweer mijn 5e werkweek hier. Oja! Bij jullie is het nu niet 1, maar 2 uur eerder. Jullie zitten nu in de ‘’wintertijd’’ en ik wordt hier in Afrika alleen maar bruiner. Toch ook wel een lekker gevoel ?

Tot het volgende verhaal maar weer.

Veel liefs uit Oeganda!

Reacties

Reacties

Oma smal

Leuk weer wat te lezen Paulien wat anders als hier !!!!lieve groetjes

Vaders en moeders.

Wat weer een belevenissen zeg.geweldig. geniet van al het lekkers. ( ook voor de kids).?????????

Jaap

Prachtig verhaal Pauline, goed blijven oefenen op de gebakken aardappelen.

lOES

Wat n prachtige foto's Pauline!
(Misschien moet je ff zo'n klein negertje voor tante Loes meenemen,schattig)
Nu aftellen tot Jacco komt ?
XXXXXXX

lOES

Maria stuurde ook de foto van Manon bij Bbrood Kampala ,leuk.
Wat n mooi verhaal weer!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Doingoood